Ίντρο:
Δεν υπάρχει πιο σίγουρος τρόπος για να καταρρεύσει ο καπιταλισμός από το να συμπιέσεις τους μισθούς. Βλέπω επιχειρήσεις και μαγαζιά με υπαλλήλους που πληρώνονται με τέσσερα και πέντε κατοστάρικα τον μήνα, και πουλάνε προϊόντα που θέλουν μισό τέτοιο μηνιάτικο και βάλε, για να αγοραστούν. Όταν η πλειοψηφία των επιχειρήσεων πληρώνει ελάχιστα ή καθόλου, η καταναλωτική πελατεία συμπιέζεται μέχρι θανάτου. Ποιος να ψωνίσει τι; Από που θα έρθουν οι καλά αμειβόμενοι πελάτες για να αγοράσουν ακριβά ηλεκτρονικά, φιρμάτα παπούτσια και μεγάλα πακέτα κινητής συνομιλίας; Νομίζουν οι εργοδότες ότι υπάρχουν κάποιοι άλλοι, κάπου αλλού, που πληρώνουν καλά τους εργαζομένους τους, ώστε αυτοί να μπορούν να διασκεδάζουν, να καταναλώνουν και να ξοδεύουν;
Ταυτόχρονα, οι εργαζόμενοι προλεταριοποιούνται, μη έχοντας τίποτα άλλο να χάσουν από μια δουλειά που κατά κανόνα, σιχαίνονται, και τους δίνει ελάχιστα. Τζάμπα τα έξοδα των φροντιστηρίων για τις πανελλαδικές, των σπουδών στην ξένη πόλη, μετακινήσεις, ταλαιπωρία στα επαρχιακά πανεπιστήμια, στα πέρα δώθε, αυτά τα λεφτά δε θα βγουν με τίποτα. Τρίβουν τα χέρια τους οι φανατικοί του ιστορικού υλισμού, που ελπίζουν έστω με αυτό το κύμα φτωχοποίησης να καταλάβουν επιτέλους, οι «αφελείς» εργαζόμενοι, που νόμιζαν ότι μπορούν να καταναλώνουν άνετα και να τη βγάζουν ζάχαρη, ότι μόνο με τον Αριστερό Μεσσία θα σωθεί ο κόσμος ολάκερος.
Πάμε στην Τέχνη:
Το να δουλεύεις στο ελληνικό σινεμά ως ηθοποιός, είναι απίστευτα άχαρο. Δεν ξέρεις συχνά αν θα προβληθεί η ταινία, και ως εκ τούτου αν θα δει κανένας τη δουλειά σου. Πληρώνεσαι μετά το τέλος των γυρισμάτων, αν υπάρχουν λεφτά και φυσικά ο παραγωγός. Εσχάτως αντί για φράγκα παίρνεις "ποσοστό", που είναι βασικά κοροϊδιλίκι, καθότι σε low budget δουλειά πόσα να βγάλεις, θα τρέξουν όλοι να δουν το εναλλακτικό αριστούργημα που βραβεύτηκε στο φεστιβάλ; Δεν έχει να κάνει με την αξία της ταινίας, καθαυτής, που μπορεί και να είναι εξαιρετική, αλλά ποιος θα ελέγξει τα ποσοστά στο διηνεκές, ώστε να δει τι βγάζει σε βάθος χρόνου, για να αμειφθείς, και βεβαίως να το καταλάβουμε: από low budget δουλειές κανείς δεν έγινε πλούσιος.
Σούμα:
Για να εισπράξεις, πρέπει πρώτα να δώσεις, αφεντικούλη. Με φέσια στον εργαζόμενο δε γίνεται προκοπή. Όταν πληρώνεις τους υπαλλήλους σου ψίχουλα, με ψίχουλα κι εσύ θα ζήσεις. Και φυσικά, αυτή τη στιγμή, με τα δάνεια, υφιστάμεθα τη μεγαλύτερη εξαγωγή συναλλάγματος στην ιστορία μας, έτσι; Οπότε όσα ελληνικά καλλυντικά και απορρυπαντικά και φασόλια και να αγοράσει κανείς, πάλι δε μένει στον τόπο τίποτα. Είχα δει μια έξυπνη γελοιογραφία, όπου οι φοιτητές της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ζητούσαν ψωμί-παιδεία-ελευθερία, και τους απαντούσαν από το τανκ: πείτε μας πρώτα που θα βρείτε τα λεφτά. Έξυπνη αλλά ατυχής. Διότι, όντως χωρίς λεφτά, κοινωνικό πλούτο, προϊόντα, εξαγωγές, πείτε τα όπως θέλετε, δεν υπάρχει τίποτα από αυτά. Άλλωστε και η Αριστερά λεφτά ζητάει. Στον αιώνα των ηλεκτρονικών συνόρων, το να νομίζεις ότι θα ζήσεις με κλειστά σύνορα και με δικό σου νόμισμα, σημαίνει ότι θέλεις να γίνεις μια τρύπα στον παγκόσμιο χάρτη, όπως η βόρεια Κορέα.
Τουτέστιν:
Για τα επόμενα χρόνια θα κουνάμε τα μαντήλια στη νεολαία μας που θα ρίχνει μαύρη πέτρα. "Κι ήτανε νέοι, ήταν παιδιά/ και ήτανε και από καλή σοδειά", που λέει και το τραγούδι.
Αλλά η ζωή low budget δε συμφέρει αδερφέ.