Το προβλέπει η νομοθεσία για κληρονομιές και δωρεές. Τα χρήματα θα περιέλθουν στη δικαιοδοσία του μπόμπιρα όταν ενηλικιωθεί. Σ’ ένα ανήλικο, με μειωμένη κρίση και συναισθηματική ανωριμότητα, δεν του αναθέτεις να διαχειριστεί τεράστια ποσά.
Γιατί μας φαίνεται παράξενο; Δεν μπορεί κανείς να έχει εμπιστοσύνη σ’ έναν έφηβο που το μάτι του γυαλίζει σαν Swarovski γι’ αυτοκίνητα ακριβά, για Gucci και Αρμάνι και ξενύχτια στα σκυλάδικα της παραλίας. Φοβάσαι μην αρχίσει και σκορπάει τα λεφτά δεξιά κι αριστερά. (Την έχει ξαναπάθει ο μπάρμπας και τώρα είναι προνοητικός).
Πρώτα θα πήξει, λέει, το μυαλό του, θα τροχίσει τις ροπές του το μειράκιο, και θα ωριμάσει. Θα μάθει να κουλαντρίζει έσοδα-έξοδα, ίσα βάρκα ίσα νερά, και θα δουλέψει να ψηθεί ώστε να διαχειρίζεται με υπευθυνότητα τον εαυτό του. Αλλιώς, θα το βρεις κάνα πρωί ξανά στο δρόμο, ρέστο και ταπί.
Προπαντός, θα πρέπει να βεβαιωθεί ο μπάρμπας ότι το αμούστακο δεν θα ξαναφέρει κολλητούς και φιλαράκια (Φωτοπουλαίους, Λυκιαρδόπουλους, Κολλάδες κι όλο το συρφετό) να καλοτρώνε και να πίνουνε με ξένα κόλλυβα. Στόχος είναι να την αυγατίσει την περιουσία, όχι να την ξεκοκαλίσει. Αυτό θα είναι ένδειξη πως το μυαλό του έδεσε. Μέχρι λοιπόν να μεγαλώσει το παιδί, θα το ’χουνε από κοντά• θα είναι δίπλα του και θα το παρακολουθούν στενά.
Πολλές φορές, μάλιστα, κάποιοι μπαρμπάδες-κληροδότες ορίζουνε τη χρήση των χρημάτων και τα βάζουν σε κλειστό λογαριασμό. Με συν-δικαιούχους. Κάτι σαν επιτροπεία. Γιατί το ξέρει ο μπάρμπας πόσο επιρρεπής σε σπατάλες και χουβαρνταλίκια είναι ο πάσα εις, όταν τα βρίσκει έτοιμα. Ιδιαίτερα εκείνος που περνιέται για ‘καπόνι’ και θεωρεί ότι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να του δίνουνε να ζει με δανεικά. Αυτός, αυτός κυρίως, δυσανασχετεί και εξανίσταται ότι προσβάλλεται η προσωπική του αξιοπρέπεια, ότι θίγεται η εθνική του υπερηφάνεια. Λες κι έχει αξιοπρέπεια –λαός ή άνθρωπος– που απλώνει συνεχώς το χέρι σαν το ζήτουλα και ζει σε βάρος άλλων.
Ενώ, πραγματικά ταπεινωμένοι και ευτελισμένοι είναι εκείνοι που δεν καρπώθηκαν ποτέ απ’ το δημόσιο κορβανά, δεν τους χαρίστηκε δραχμή. Όσοι δεν καταδέχτηκαν να καταφύγουνε σε πόρτες για ρουσφέτια και διορισμούς. Αυτοί, ναι• δικαιολογημένα αισθάνονται ντροπή εξαιτίας της ‘υψηλής’ κηδεμονίας.
Αλλά, και ανακουφισμένοι. Γιατί φέρνουν στο μυαλό τους τις λοβιτούρες με τα ευρωπαϊκά κονδύλια, τα αλήστου μνήμης αναπτυξιακά προγράμματα, κάτι μούφες αναλήψεις Μεσογειακών αγώνων, τα Ολυμπιακά ακίνητα ή τις μίζες των εξοπλισμών. Τώρα τουλάχιστον, είναι μάλλον σίγουροι –λέω, μάλλον– ότι με την επιτροπεία θα γλυτώσουμε ίσως από τους αετονύχηδες, από τα κομματόσκυλα κι από τους κολλητούς που καραδοκούν να βάλουνε τον μπεζαχτά στο χέρι.
Κι όμως, μεγαλύτερος καημός για τον οποιονδήποτε πολίτη, πιο θλιβερό αδιέξοδο απ’ αυτό υπάρχει; Να μην έχει εμπιστοσύνη στους πολιτικούς του (πλην εξαιρέσεων) και να προτιμάει να τον γδέρνουνε εν γνώσει του οι κηδεμόνες παρά να τον εξαπατούν ασύστολα οι δικοί του; Χειρότερη εθνική ορφάνια από αυτήν δεν έχει. Και δεν ξέρω αν το υπάρχον πολιτικό δυναμικό μπορεί να ενηλικιωθεί και να πάρει το ρόλο του στα σοβαρά• αν είναι ικανό να κρατήσει στα χέρια του τη ζωή μας και τη χώρα. Η δική τους αφροσύνη, η παιδαριώδης άνοια μάς οδήγησε στην επαίσχυντη επιτροπεία.