Πέρασε κιόλας ένας χρόνος απο την δολοφονία του Αλέξανδρου (και όχι Αλέξη όπως επίμονα επισημαίνει ο φίλος και συμμαθητής του «Εφηβος» στο blog του ).
Του “δικού μας Gregory”, όπως τον λέει τον φίλο του, του 15χρονου που τον πυροβόλησε στην ψύχρα ένας ένστολος δολοφόνος, με ποιός ξέρει τι απωθημένα.
Μαζί με τον δολοφόνο ήτανε και ο συνεργός του που ελπίζω πως είναι μαζί του και στη φυλακή, ο «συνάδερφος» που ήταν δίπλα και δεν τον σταμάτησε, δεν τον αφόπλισε, δεν τον πυροβόλησε εκείνος πρώτος, στα πόδια έστω, να τον ακινητοποιήσει πρίν προλάβει ο συφιλιασμένος να δολοφονήσει ενα παιδακι.
Δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε πολύ για να έρθουνε μπροστά στα μάτια μας ολοζώντανες οι εικόνες του τι επακολούθησε. Εχουνε γίνει αναλύσεις επι αναλύσεων, όλοι έχουν τοποθετηθεί και, ακόμα και χτές, εδώ στο protagon.gr, δεκάδες φίλοι λιγότερο ή περισσότερο θυμωμένοι, άφησαν τα σχόλια τους κάτω απο τα κείμενα του Αλέξη Τσίπρα ή του Ηλία Κανέλλη.
Εγω έριξα μια ματιά στο in.gr του Δ.Ο.Λ που είναι πάντα άριστα ενημερωμένο και, ευτυχώς, δεν έπεσα επάνω σε κάποια είδηση που να προκαλεί ανησυχίες : «Μηνύματα για να τιμήσουν τη μνήμη του Αλ. Γρηγορόπουλου, αλλά και κατά της βίας στις εκδηλώσεις, έστειλαν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ.Παπούλιας και η κυβέρνηση», γράφει ο συντάκτης του σχετικού θέματος, που είναι βέβαια το πρώτο και το κυρίως θέμα. «Η δολοφονία αυτή «στοιχειώνει τη Δημοκρατία μας» τόνισε ο Μ.Χρυσοχοΐδης. «Δεν θα ανεχθούμε παρανομία και καταστροφές» δήλωσε ο Θ.Πάγκαλος. Σκληρή κόντρα Καρατζαφέρη – Τσίπρα. Επί ποδός 10.000 αστυνομικοί…».
Ευτυχώς απο πέρσυ μέχρι φέτος έχουμε προλάβει να σκεφτούμε πολύ το γεγονός και να προετοιμαστούμε (σε επίπεδο κρατικό εννοώ) για κάθε ενδεχόμενο. Διαβάζαμε όλη την εβδομάδα για «αντιεξουσιαστές» που έρχονται ή ήδη έφτασαν απο την Ιταλία, την Ισπανία, τήν Πορτογαλλία, την Γαλλία και την Σερβία – αλλά και για αντίστοιχες αστυνομικές ενισχύσεις απο όλες αυτές τίς χώρες (και κάποιες άλλες, όπως η Μεγάλη Βρεττανία).
Το κλίμα με «κεντροαριστερή» κυβέρνηση Παπανδρέου και υπουργό «Προστασίας του Πολίτη» (και όχι «Δημοσίας Τάξεως») τον κ. Χρυσοχοϊδη, είναι φυσικά εντελώς διαφορετικό φέτος. Η πρώτη μικρή εστία θα αντιμετωπισθεί άμεσα, μέσα σε ελάχιστα λεπτά θα γίνουν συλλήψεις και η «μάχη» των «θυμωμένων παιδιών» με τίς βιτρίνες και τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα δεν θα είναι φέτος καθόλου εύκολη. Διότι φέτος κανείς δεν έχει όρεξη για παιχνίδια και γιατί, μέσα στον χρόνο που πέρασε, έχουν μελετηθεί επαρκώς (ελπίζω) οι εστίες απ΄όπου ξεκινούν οι «εξεγέρσεις» και έχουν εντοπισθεί, σε κάποιο σοβαρό βαθμό, και οι υποκινητές τους.
Πέρσυ όταν ξέσπασε το κακό δεν υπήρχαν περιθώρια αντίδρασης. Η κυβέρνηση Καραμανλή διένυε ήδη την χειρότερη φάση της, με τούς Εφραίμ και τούς Βουλγαράκηδες να την έχουν κυριολεκτικά εξοντώσει. Ο Καραμανλής ήταν (και το έδειχνε), απογοητευμένος, κουρασμένος, απελπισμένος. Η μόνη εντολή που σκέφτηκε να δώσει στον Παυλόπουλο ήταν να μην χυθεί ούτε σταγόνα αίμα απο καμμιά μεριά πάσει θυσία, όσο και αν θα ήτανε το οικονομικό κόστος τών καταστροφών. Θυμάμαι οτι το είχα εκτιμήσει αυτό και είχα γράψει και στο blog μου ένα κείμενο για τον Παυλόπουλο που πολλούς ενόχλησε και πολλούς εξόργισε. Δυστυχώς ή ευτυχώς και σήμερα που το ξαναδιαβάζω το ξαναϋπογραφω: Εκείνες τις στιγμές δεν υπήρχε άλλη επιλογή για τον Καραμανλή και τον Παυλόπουλο. Μια σταγόνα αίμα, αστυνομικού ή «παιδιού» ή «αντιεξουσιαστή» ή και κάποιου περαστικού, εντελώς άσχετου με την υπόθεση, θα μπορούσε να μας είχε οδηγήσει ακόμα και σε αιματοκύλισμα.
Ηταν πολύς ο θυμός που είχε ξεσπάσει και πολλοί οι αλήτες, κάθε είδους, που έτρεξαν να τον εκμεταλευτούν : Απο κλεφτρόνια μέχρι παρακρατικούς. Και κάποιοι πολιτικοί, σαν τον Αλέξη Τσίπρα π.χ, απο καλές προθέσεις κινούμενοι και απο μία άλλη οπτική γωνία βλέποντας τα πράγματα, βιάστηκαν να κάνουν δηλώσεις για να «αγκαλιάσουν» αυτόν τον θυμό και να τον υιοθετήσουν.
Φέτος τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Υπάρχει σχέδιο, υπάρχει ισχυρή κυβέρνηση, υπάρχει προετοιμασμένος για όλα υπουργός ενισχυμένος απο διεθνείς δυνάμεις, (ανθρώπινο δυναμικό και know-how, όπως λέμε) – και οι «αντιεξουσιαστές» δεν θα βρούν εύφορο έδαφος να επενδύσουν πάνω στον περιβόητο «θυμό». Δεν τον υποτιμώ καθόλου τον «θυμό» αυτόν. Κι΄εγω το πιστεύω, πράγματι υπάρχει κρυμμένος βαθειά μέσα σε μεγάλο ποσοστό αρνητικά φορτισμένων Ελλήνων και, σε πρώτη ευκαιρεία εκδηλώνεται – αλλά το κάνει μόνο εκ του ασφαλούς και κάτω απο πολύ ακραίες συνθήκες. Δεν είναι αληθινός επαναστατικός θυμός που κραυγάζει «Ελευθερία η Θάνατος» και εφορμά. Είναι ένας θυμός μικροαστικός ακόμα και ψιλοφοβισμένος. Αμα δεί τα σκούρα συνήθως κάθεται σπίτι του και άμα δεί το απόλυτο κυβερνητικό κενό που υπήρξε πέρσυ τέτοια εποχή, κατεβαίνει και, με την δυναμική βοήθεια όλων των επαγγελματιών τραμπούκων που περιμένουνε την αναμπουμπούλα για να χαμογελάσει λίγο το χειλάκι τους, ξεσπάει αυτός ο «θυμός» και καίει, καταστρέφει, σπάει, απορυθμίζει, πανικοβάλλει – και μετά αποσύρεται βιαστικά και δεν ξέρεις ούτε απο που σούρθε, ούτε που επέστρεψε. Προφανώς μπροστά στην τηλεόραση.
Νομίζω πως θα τιμήσουμε σωστά την μνήμη του Αλέξανδρου (και όχι «Αλέξη») με την απονομή δικαιοσύνης, με μια δίκαιη δίκη δηλαδή και με την απομάκρυνση απο την αστυνομία τραμπούκων τούς ήθους και τής «άποψης» αυτών τών ΔΥΟ καθαρμάτων (γιατί για μένα δύο ήταν οι δολοφόνοι του Αλέξανδρου). Και αν θέλουμε να τον τιμήσουμε ακόμα περισσότερο ίσως να του αφιερώσουμε αυτή τη μέρα, την 6η Δεκεμβρίου, όχι όμως σαν «μνημόσυνο» αλλά σαν τη μέρα που κάθε χρόνο θα γίνεται ένα συνέδριο, όπου θα ακούγεται και θα καταγραφεται η «σούμα» πολλών απόψεων – καθώς και τι καταφέραμε πρακτικά να φτιάξουμε, να διορθώσουμε, στο αστυνομικό σώμα και το παρακράτος με το οποίο σκανδαλωδώς, μπροστά στα μάτια όλων μας, διασυνδέεται. Οχι μόνο στίς φασαρίες και στα σπασίματα, αλλά και στο άλλο – το κυρίως θέμα : Τα ναρκωτικά.
ΟΙ διασυνδέσεις αστυνομίας και εμπορίας ναρκωτικών μπορεί να φέρνουνε πολλά μαύρα λεφτά «στην Ελληνική Οικονομία», σκοτώνουνε όμως χιλιάδες Ελληνες Αλέξανδρους κάθε χρόνο – ή τούς εξορίζουνε για πάντα εκτός κοινωνίας.
Ας καθιερώσουμε την 6η Δεκεμβρίου σαν ημέρα «κάθαρσης του Αστυνομικού σώματος». Και ας ανακεφαλαιώνουμε κάθε χρόνο τέτοια μέρα τι καταφέραμε μέσα στη χρονιά που πέρασε, πόσο «καθαρίσαμε» το σώμα και πόσο «διασπάσαμε» τους ισχυρούς δεσμούς αστυνομίας-παρακράτους που σκοτώνουν χιλιάδες παιδιά και παραλύουν δεκάδες χιλιάδες οικογένειες…