H Μάρθα μέχρι εκείνη την ώρα ήταν στη τραπεζαρία. Μόλις είχε τελειώσει το φαγητό της. Σηκώνεται και κατευθύνεται αργά προς την έξοδο. Στρίβοντας για να βγει από το δωμάτιο σκοντάφτει σε ένα ξαφνικό «εμπόδιο» το οποίο έβγαλε ταυτόχρονα ένα δυνατό επιφώνημα «ΜΠΟΥ». «Ποιος είναι;;;» ρωτάει η Μάρθα μας αιφνιδιασμένη. «Εγώ είμαι, φοβήθηκες;». «Μπράβο σας έχετε πολύ «ωραίο» χιούμορ» απαντάει η Μάρθα στην χωρατατζού κυρία. Όντως το αστείο, όπως μου το διηγήθηκε η Μάρθα, ήταν «ευφυώς» στημένο μιας και η Μάρθα έχει χάσει από τα 26 της χρόνια το 100% την όρασή της και έτσι δεν αντιλήφθηκε το εμπόδιο.
Την Μάρθα Γούναρη ίσως κάποιοι τη θυμάστε από την εκπομπή των «Πρωταγωνιστών» της 6ης Ιουνίου του 2010. Είναι η κοπέλα που έχει ξεκινήσει εδώ και δύο χρόνια έναν απελπισμένο αγώνα για να ανατρέψει την αντιτυφλική νοοτροπία πολλών υπαλλήλων, όπως της προαναφερθείσας, της Σχολής Τυφλών Βορείου Ελλάδος στη Θεσσαλονίκη που πλέον υπάγεται στο Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών(ΚΕΑΤ) της Καλλιθέας. Η Σχολή στη Θεσσαλονίκη ιδρύθηκε το 1947, χρονιά που οι Έλληνες «βγάζαμε» τα μάτια μας, με σκοπό την εκπαίδευση, την επαγγελματική κατάρτιση, την στέγαση και τη γενικότερη μέριμνα των ατόμων με προβλήματα οπτικής υγείας. Στο οικοτροφείο της σχολής οι «φιλοξενούμενοι» προβλέπεται να δέχονται 24ωρη φροντίδα, παρουσία επιμελητή και φύλακα.
Αντίθετα, ύστερα από τόσες δεκαετίες, σύμφωνα με καταγγελίες της Μάρθας αλλά και του Πανελλήνιου Συνδέσμου Τυφλών, μέσω της Προέδρου Ελένης Καρυπίδου, η εξυπηρέτηση αναγκών των τροφίμων αποτελεί πεδίο σκληρών «διαπραγματεύσεων», με πολλούς εργαζόμενους να προφασίζονται δήθεν κανονισμούς για να αποφύγουν τις υποχρεώσεις τους. Ακόμα και η αγορά μιας εξάδας νερού για λογαριασμό τυφλού μαθητή γίνεται θέμα μιας και οι περισσότεροι τυφλοί στη Σχολή είναι μικρής ηλικίας τουτέστιν κάπως «ψαρωμένοι» και ανήμποροι να αντιδράσουν. Τα παιδιά αυτά δεν τα πηγαίνουν στο σχολείο αλλά κυριολεκτικά τα «αδειάζουν». Ο φόβος που προκαλεί στους μικρούς μαθητές η επικίνδυνη οδηγική, και όχι μόνο, συμπεριφορά του οδηγού της Σχολής αναφέρεται στην κατ’ επείγουσα επιστολή της κα Ελένης Καρυπίδου προς το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Για τους περισσότερους εκεί μέσα, τα παιδιά αυτά δεν είναι τυφλά αλλά «στραβάδια» και όταν πεθάνει κάποιος τρόφιμος πολύ απλό: «ένας τυφλός λιγότερος». Έτσι συνέβη πρόσφατα και με τον ηλικιωμένο τυφλοκωφό Πολύκαρπο Χατζηπαυλίδη ο οποίος, κατά τις καταγγελίες, πέθανε στο νοσοκομείο χωρίς να είναι κοντά του η κοινωνική λειτουργός της Σχολής. Οι 5 στους 6 υπαλλήλους της Σχολής, σύμφωνα με τη Μάρθα, εντάσσονται σε αυτή την κατηγορία ενώ τα Διοικητικά Συμβούλια φαίνονται ανήμπορα να διορθώσουν την κατάσταση. Όταν τηλεφώνησα στη Σχολή η Διευθύντρια Οικοτροφείου κα Σοφία Γκίκα μου παραδέχτηκε ότι όντως υπήρχαν στο παρελθόν περιστατικά αντιεπαγγελματισμού από πλευράς των υπαλλήλων τα οποία όμως μετά από δικές της παρεμβάσεις έχουν εξαλειφτεί. Βέβαια η ίδια μου συμπλήρωσε ότι και οι οικότροφοι της Σχολής «είναι παιδιά τα οποία είναι κάπως υπερβολικά αλλά θα «στρώσουν…!» Η νομική υπηρεσία του ΚΕΑΤ φαίνεται ότι συμφώνησε με την Διευθύντρια του Οικοτροφείου: από όλες τις καταγγελίες των οικότροφων δεν βρέθηκε τίποτα μεμπτό για τις απαράδεκτες συμπεριφορές κάποιων υπαλλήλων.
Οι φόβοι της Μάρθας ψάχνουν ένα διέξοδο που μεταφράζεται σε επιστολές προς αρμόδιους φορείς ενώ τα ΜΜΕ δεν φαίνεται να δίνουν σημασία. Όταν οι «Πρωταγωνιστές» ανέβηκαν τον Ιούνιο του 2010 στη Θεσσαλονίκη και επισκέφθηκαν τη Σχολή το ζητούμενο τότε ήταν να μην της βάλουν λουκέτο λόγω αδυναμίας πληρωμής των υπαλλήλων. Η Σχολή ευτυχώς δεν έκλεισε. Ύστερα όμως από ένα χρόνο οι καταγγελίες δείχνουν ότι τα οικονομικά προβλήματα «εκμοντερνίστηκαν» και μετενσαρκώθηκαν στα πρόσωπα υπαλλήλων που θέλουν να πληρώνονται για να τρομάζουν τους μαθητές πίσω από πόρτες..