Διαβάζω ακόμα «τυπωμένες» εφημερίδες γιατί με διευκολύνουνε τα μεσημέρια να ενημερωθώ κάπως και να δω «τι παίζεται» πριν πάω για εκπομπή στον 98,4- αφού στο Top’s της πλατείας Κολωνακίου, όπου πίνω τον εσπρέσο μου, δεν έχουνε ακόμα «προχωρήσει» σε μια ρημαδιασμένη wireless σύνδεση internet, ώστε να ξέρω τι μου γίνεται σε real time. Δεν έχουν καταλάβει ούτε στην πλατεία Κολωνακίου, ούτε και στου Μαξίμου βεβαίως, «το ραγδαίον των εξελίξεων» – ούτε το «ακρως επείγον» που απελπισμένα εκπέμπει η συνολική εικόνα της χώρας : Το τελευταίο πια SOS, που αν δεν ληφθεί πολύ σοβαρά υπ΄όψιν, δεν ξέρει πια κανείς προς τα που θα οδηγηθεί, έτσι ακυβέρνητο και ταλαιπωρημένο από τις τρικυμίες και το πλιάτσικο, αυτό το καράβι που το λέγανε κάποτε «Ελλάδα».
Συνήθως τα συμπεράσματά μου από την ανάγνωση των εφημερίδων τα κρατάω για το εαυτό μου, αλλά η συνεχής ροή των εξαιρετικά δυσοίωνων για την οικονομική κατάσταση της χώρας ειδήσεων και αναλύσεων μαζί με τα συγκριτικά ποσοστά (τι συμβαίνει σε άλλες χώρες τής ΕΕ, τι συμβαίνει στην Ελλάδα), έχει μετατρέψει πια το «οικονομικό ζήτημα» στο πρώτο και ίσως το μοναδικό θέμα συζήτησης σε όλα τα πηγαδάκια, όσο ψηλά ή χαμηλά κι΄αν βρίσκονται αυτά.
Πολύ γνωστά δημοσιογραφικά ονόματα, οικονομικοί παράγοντες, στελέχη οργανισμών, ξένοι οίκοι, το χρηματιστήριο, η φανερή πια εξαγωγή του πλούτου των «πολύ πλουσίων», (πίσω Γιάννη τα καράβια σου), στα ασφαλή υπόγεια των Τραπεζών της Ελβετίας ή των offshore εταιρειών τους, όλοι και όλα δείχνουν μιαν εικόνα κατάρρευσης. Τα ταμεία είναι άδεια. Οι υποσχέσεις δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν. Και, σαν να ταΐζουν κανναβούρι τα καναρινάκια τους, γράφουν οι εφημερίδες, στην αμηχανία τους κι΄αυτές, για τούς 150 γιατρούς του Κολωνακίου (χωρίς νααναρωτιούνται γιατί κανείς δεν εισβάλλειστα λογιστήριά τους), μήπως και παρηγορηθεί Χριστουγεννιάτικα ο φτωχούλης του Θεού που πάλι μπροστά στην τηλεόραση με ένα κοτόπουλο και ρύζι με σταφίδες (αντί γέμισης) θα την βγάλει – στην καλυτερότερη των περιπτώσεων. Στην χειροτερότερη θα πάει να τον ταΐσει ο Δήμαρχος Νικήτας στα συσσίτια που ετοιμάζει κάθε χρόνο στις γιορτές , για τούς μετανάστες κυρίως, αλλά και για τούς δικούς μας, τους εντελώς πια άφραγκους και απελπισμένους.
Η εικόνα της οικονομίας μας είναι οικτρή, οι ελπίδες για ανάκαμψη προ πολλού εξαργυρωμένες, οι πρωτοβουλίες εντελώς ανύπαρκτες και η κυβέρνηση – είναι εντυπωσιακό πώς το κατάφερε τόσο γρήγορα! – μοιάζει ήδη αποτυχημένη, κουρασμένη, ζαλισμένη, διχασμένη και πλήρως αποπροσανατολισμένη. Έχεις την αίσθηση πως ετοιμάζεται ήδη για ανασχηματισμό.
Ειλικρινά δεν έχω καμμιά πρόθεση ούτε να αστειευθώ ούτε να κάνω τον έξυπνο. Εξ΄άλλου δεν ξέρω γρι από οικονομικά, ούτε τα του οίκου μου δεν έχω καταφέρει να διαχειριστώ ευπρεπώς. Όμως ο μέσος όρος στον οποίον ανήκω από απόψεως IQ και ικανότητας επεξεργασίας όσων «πληροφοριών» υποπίπτουν στην αντίληψή μου, μου επιτρέπουν να βλέπω με απόλυτα διαύγεια ότι μετά τον εκλογικό της θρίαμβο και την χαρά που επακολούθησε, η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου μοιάζει ήδη σαν να ολοκλήρωσε το έργο της και περιμένει από «κάποιον», όχι πάντως από τον Θεό στον οποίον δεν πιστεύει, ούτε πια από την ίδια «την δυναμική του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλλου» το οποίο ερωτεύθηκε σφοδρά το 2004 στο πρόσωπο των κ.κ. Μάνου και Ανδρανόπουλου, ούτε όμως και από κάποια άλλη παρέμβαση, στρατηγική, σχεδιασμό, μεθοδολογία, να γίνει το «θαύμα».
Δεν έχει καν επιστρατεύσει κάποιον Έλληνα του Εξωτερικού, καθηγητή σε μεγάλα Πανεπιστήμια (όπως φανταζόμασταν ότι θα κάνει κάποια στιγμή) για να αναλάβει τον ρόλο του «γκουρού Γκρήνσπαν» που θα αναπέμπει χρησμούς και θα απομακρύνει την απευκταία χορογραφία του Ζαλόγγου, κατά την οποίαν, λέει ο μεγάλος χορογράφος, θα πιαστούμε όλοι χέρι-χέρι και, οικειοθελώς πια, θα παρασύρουμε ο ένας τον άλλον στον απόλυτο μηδενισμό του «δεν γίνεται τίποτα πια, καταστραφήκαμε» ή «ελάτε να μας σώσετε αν θέλετε, για άλλη μια φορά».
Τελούμε υπό πτώχευση ενώ η κατάσταση καθημερινώς χειροτερεύει και ο πρωθυπουργός έχει προγραμματίσει ένα σωρό ταξίδια σχεδόν μέχρι τα Χριστούγεννα. Αναγκαστικά θα υποθέσουμε ότι Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη στο μεταξύ θα είναι ο κ. Ραγκούσης – και θα ελπίζουμε ότι, εκτός από συμπαθέστατος, θα αποδειχθεί και θαυματουργικά αποτελεσματικός ώστε να θα βρει εγκαίρως λύσεις γι όλα.
Σκεφτείτε μόνο ότι κάποια υπουργεία, μετά από όλο αυτό το marketing που προτιμώ να μην το χαρακτηρίσω, απέκτησαν μόλις χθες ή προχθές (τους εντελώς αναμενόμενους) Γενικούς Γραμματείς, και αρχίζουν, σιγά-σιγά και χωρίς άγχος, να «στελεχώνονται» ενώ έφτασαν ήδη «οι γιορτές». Δεν είναι ούτε αστεϊσμός ούτε υπερβολή να πούμε, με λίγα λόγια, ότι αποτελεί κυβερνητική απόφαση να αναβάλλουμε την αντιμετώπιση της πραγματικότητας τουλάχιστον μέχρι τα Φώτα και τ΄Αη-Γιαννιού που πέφτει Πέμπτη, οπότε μετρήστε το σαν long week-end. Απο Δευτέρας 11 Ιανουαρίου θα δούμε πια τι θα μπορέσουμε να κάνουμε, αφού θα έχει εκλεγεί και η/ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να συγκαλέσει ο πρωθυπουργός Εθνικό Συμβούλιο ζητώντας άμεσα συναίνεση – όπως είχε κάνει και ο Καραμανλής μόλις ορκίστηκε, αλλά του την είχε αρνηθεί ο σημερινός πρωθυπουργός.
Είναι τόσο άθλιαη οικονομική μας κατάσταση και τόσο «λίγοι» αυτοί που αναλαμβάνουν να την θεραπεύσουν, πολλά χρόνια τώρα, ώστε είναι σαν να’χεις πανδημία και να σου λείπουνε ακόμα και οι ασπιρίνες. Το βλέπουμε όλοι, μικροί και μεγάλοι, σκεπτόμενοι και αφασικοί, εργαζόμενοι και άνεργοι, έχοντες και μη έχοντες. Όπως βλέπουμε ξεκάθαρα και την ανεπάρκειά της νέας, ολοκαίνουργιας κυβερνήσεώς μας, που την χαρήκαμε δυο τρεις βδομάδες και τώρα πια περιμένουμε να δούμε αν θα είναι απλώς χειρότερη ή (γίνεται και αυτό!) πολύ χειρότερη από τις προηγούμενες – μακρυά από μας.
Κρίμα. Λίγο κράτησε ο όνειρος.
Όπως θα μπαίνει ο Δεκέμβρης και, κυρίως, όπως θα φεύγει ο Ιανουάριος του 2010, θα βρεθούμε μπροστά σε μια πραγματικότητα τόσο δύσκολη και αδιέξοδη ώστε μόνο μια πραγματική «Εθνική ομοψυχία» (που δεν μας πετυχαίνει συνήθως) ή μια απόλυτη πολιτικοοικονομική συναίνεση θα μας επιτρέψει, ίσως, with a lot of help from our friends πάντα, να βγούμε από το πολύ χοντρό λούκι στο οποίο μας οδήγησε η 2η τετραετία Σημίτη, η απερίγραπτης ανευθυνότητας πενταετία του Καραμανλή – η οποία και παρέδωσε το χάος της σε μια κυβέρνηση ενθουσιωδώς πανέτοιμη για την απόλυτη χρεωκοπία.
Και η σκέψη που περισσότερο με τρομάζει ξέρετε ποια είναι; Ότι έχουμε ήδη αρχίσει να εκπέμπουμε σήματα απελπισίας στο απόλυτο κενό. Ότι κανείς πια, εκτός από εμάς τούς ίδιους, δεν μπορεί να μας σώσει…