Το ελληνικό κράτος σού δίνει πάντα αφορμές για να γελάσεις. Βέβαια, στην προκειμένη περίπτωση γελάει καλύτερα όποιος στο τέλος κλαίει λιγότερο. Και συνήθως το αλισβερίσι με το δημόσιο έχει χορηγό κάποια μεγάλη βιομηχανία χαρτομάντιλων. Αλλά δεν γίνεται να κρατηθείς. Όταν ακούς τον υπουργό Εργασίας να δηλώνει πως δεν είναι σε θέση να γνωρίζει πόσα χρήματα χάνουν τα ταμεία από τις παράνομες συντάξεις, κάτι γαργαλάει τον λαιμό σου. Δεν είναι αναγούλα. Είναι αυτός ο καγχασμός που βγαίνει αβίαστα καθώς κοιτάς με μισό μάτι τον άγνωστο που περνάει από δίπλα σου. Εκείνη τη στιγμή μπορεί να αντικρίζεις έναν ζωντανό άνθρωπο με τσέπη νεκρού συνταξιούχου. Δεν θα το μάθεις ποτέ και πιθανώς κάποια μέρα κι αυτός να γίνει τσέπη σε κάποιον άλλον ζωντανό συμπολίτη μας. Φυσικά ο πεθαμένος έχει τις κατάλληλες άκρες χωρίς να το γνωρίζει. Ένας ή και περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι θα βάλουν στο χέρι τους το λάδι που προοριζόταν για το καντήλι στον τάφο.
Κι όμως εμείς δεν θα κλάψουμε τον μακαρίτη. Όχι. Θα γελάσουμε πάλι από την αφέλεια στελεχών μεγάλων ασφαλιστικών ταμείων που δήλωσαν πως δεν είχαν λάβει ενημέρωση για την υποχρέωση αποστολής των υποθέσεων με τις συντάξεις στον οικονομικό εισαγγελέα. Σ' αυτή τη χώρα, το αυτονόητο δεν επαναστατεί. Έχει παραδοθεί άνευ όρων. Αν ακόμη πολεμούσε θα μας ψιθύριζε πως αν ήταν αυτοματοποιημένη η ενημέρωση των επιμέρους φορέων όταν δηλώνεται στο ληξιαρχείο ο θάνατος κάποιου, τότε δεν θα νιώθαμε πως πρωταγωνιστούμε στην Έκτη Αίσθηση. Ζητάμε πολλά; Nαι, ζητάμε θαύματα. Η συνεργασία και ο συντονισμός των δημοσίων οργανισμών μετράνε χρόνο ζωής μόνο σε προεκλογικές ομιλίες. Ο κ. Καρκατσούλης μίλησε στην τελευταία «Έρευνα» (στο 11:30) για το σύστημα σπαγγέτι του ελληνικού κράτους. Ένα σύστημα που μοιάζει να μην έχει τέλος και αρχή. Που ταΐζει ό,τι βρει στο πέρασμά του για να το παρακάμψει. Κι εκεί είναι το πρόβλημα. Όσο το σπαγγέτι συντηρείται, τόσο θα αυξάνεται το κόστος να πεθαίνεις, γιατί ως γνωστόν νηστικός νεκρός δεν παίρνει σύνταξη.