Μένω κέντρο, δουλεύω Χαλάνδρι. Από τις 25 Αυγούστου έως σήμερα έχω μαζέψει καμιά 10αριά κλήσεις, Τροχαία και Δημοτική Αστυνομία. Οι περισσότερες του δήμου, σε αποχρώσεις ροζ. Το δικό μου ποσό είναι τα 80 ευρώ. «Αν το πρόστιμο εξοφληθεί εντός δέκα (10) ημερολογιακών ημερών από την επομένη της ημερομηνίας παράβασης, καταβάλλεται κατά το ήμισυ».
Δεν λέω ότι δεν έφταιξα – γι’ αυτό και πληρώνω – θυμώνω όμως με τη στάση των γειτόνων. Το γραφείο μου είναι πάνω σε εμπορικό πεζόδρομο. Καταλαβαίνετε. Βιτρίνες, φορτηγάκια με αλάρμ, μαμάδες με καρότσια, κουλουρτζής, ντελίβερι αγόρια σε «χορευτικό» οίστρο, παγκάκια, σκουρόχρωμοι μουσικοί. Το να βρεις θέση σε όλη αυτή τη βαβούρα, ισοδυναμεί με λαχνό για δωρεάν 2ήμερο στο Αγκίστρι. Κάνεις γύρους, μπαινοβγαίνεις, σπρώχνεις κάδο με όπισθεν, κορνάρεις μήπως και φύγει ο διπλανός, γρατζουνάς λίγο τον καθρέφτη, ξύνεις την πόρτα αλλά οκ. Επιλογή μου, λες. Εγώ πήρα το αυτοκίνητο, εγώ έχω την ευθύνη. Γύρω στα 40 λεπτά τη μέρα χάνω ψάχνοντας. Γιατί;
Διότι, εκτός από το αυτονόητο – εμπορικό κέντρο και τα προηγούμενα συμπαρομαρτούντα – υπάρχουν και οι γείτονες που κάνουν κατοχή στις υποψήφιες θέσεις. Ο ένας βγάζει καρέκλα για να μη χάσει τον πελάτη, ο άλλος παρκάρει τη μηχανή του οριζόντια για καβάτζα – το βράδυ που θα γυρίσει η σύζυγος μην ταλαιπωρηθεί – ο τρίτος – που έχει το σπίτι του εκεί κοντά – αφήνει δυό καρέκλες όσες και το μήκος του ΙΧ του. Υπάρχουν και οι ευφάνταστοι που τοποθετούν στρώματα, πυροσβεστήρες και οι προκλητικοί που βάζουν κορδέλες και τρίγωνα στα χρώματα της τροχαίας.
Είπαμε, να πληρώσουμε το ροζ, με το πορτοκαλί όμως τι θα κάνουμε;