Δυόμισι μήνες μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012, η Χρυσή Αυγή αποδεικνύεται ότι δεν είναι εποχικό φρούτο. Στις πρόχειρες μετρήσεις που διεξάγονται τις τελευταίες εβδομάδες εμφανίζεται ως τρίτο κόμμα, με ποσοστό γύρω στο 12%. Εκ των υστέρων, ουδείς μπορεί να χαρακτηρίζει ελαφρά τη καρδία “συγκυριακή” την είσοδό της στη Βουλή. Η Χρυσή Αυγή κερδίζει έδαφος – μας αρέσει, δε μας αρέσει. Όπως κι αν την αποκαλέσει κανείς – κόμμα, φαινόμενο, ή συμμορία – η ουσία παραμένει η ίδια. Οι τύποι με τα ξυρισμένα κεφάλια, που δηλώνουν με υπερηφάνεια “Χρυσαυγίτες” και χρησιμοποιούν πρακτικές παρακράτους, τείνουν να υποκαταστήσουν το κράτος (εν τη ανυπαρξία του), εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες και την εικόνα διάλυσης της ελληνικής δημοκρατίας.
Την ημέρα το παίζουν προστάτες των απόρων που είναι διατεθειμένοι να δεχθούν ένα τσουβάλι πατάτες, υποτασσόμενοι στην ανάγκη επιβίωσης εν μέσω κρίσης. Ως αντάλλαγμα, στους Χρυσαυγίτες αρκεί το γεγονός ότι ένας σημαντικός αριθμός ανθρώπων σχηματίζει κάθε φορά μία ουρά, επιδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο την ανοχή του…
Τα βράδια, ανεβαίνει ένα διαφορετικό, νέο “έργο”: Χρυσαυγίτες σε φάλαγγα, αναλαμβάνουν να επιβάλουν την “τάξη”, όπως εκείνοι την αντιλαμβάνονται. Κι επειδή η ωμή βία προς μεμονωμένους παράνομους μετανάστες (ενίοτε και σε όποιον συμβαίνει να τους μοιάζει εξωτερικά) δεν ήταν αποδεκτή από πολλούς, τώρα αναδιαμορφώνουν την τακτική τους. Έβγαλε λοιπόν, προχθές το βράδυ στη Ραφήνα και στο Μεσολόγγι, κανονικά τάγματα εφόδου και πήγε να διενεργήσει το δικό της έλεγχο στα παζάρια, όπου συχνάζουν (και) παράνομοι μετανάστες – μικροπωλητές. Ο νόμος λέει ότι τα παράνομα εμπορεύματα κατάσχονται. Οι Χρυσαυγίτες έχουν τον δικό τους νόμο: ζητούσαν τα χαρτιά των μικροπωλητών, με «αέρα» και ύφος δήθεν αστυνομικών. Η παρουσία του «τάγματος», με μερικές δεκάδες ροπαλοφόρους που αντλούν θράσος και τσαμπουκά από τη συμμετοχή βουλευτών και την ανωνυμία που προσφέρει το «κόμμα», τρομοκρατεί στην πράξη τους πάντες. Και τους παράνομους μικροπωλητές – για τους οποίους δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι ασκούν παράνομη δραστηριότητα και θα έπρεπε να εντοπίζονται από τα αρμόδια όργανα της Πολιτείας – αλλά και τους πολίτες, που γίνονται μάρτυρες της ιδιότυπης τρομοκρατίας και δειλιάζουν, ή διστάζουν, ή αιφνιδιάζονται και δεν φέρνουν αντιρρήσεις στους Χρυσαυγίτες. Σε πρώτο χρόνο, η κυβέρνηση δοκίμασε να προειδοποιήσει – δια στόματος του αρμοδίου υπουργού – ότι δεν πρόκειται να γίνουν ανεκτά «τάγματα εφόδου». Η Χρυσή Αυγή, αντί να πτοηθεί, θεώρησε ότι αυτή είναι μία θαυμάσια ευκαιρία να προκαλέσει.
Οι Χρυσαυγίτες το παίζουν “υπερασπιστές της νομιμότητας”. Αλλά ο πραγματικός τους στόχος είναι άλλος: να αποδείξουν σε όλους εμάς, ότι δεν υπάρχει Αστυνομία. Ότι δεν υπάρχει ευνομούμενο κράτος για να εφαρμόσει τους νόμους και να μας προστατέψει. Ότι η βία και η τρομοκρατία πρέπει να καταστούν αποδεκτά “εργαλεία”, εφόσον δι' αυτών διασφαλίζεται (;) το συμφέρον των “καθαρόαιμων Ελλήνων”. Ότι “δεν τρέχει και τίποτα, ρε αδελφέ”, αν σπάνε το κεφάλι του – αλλοδαπού – διπλανού μας, γιατί εμείς διαθέτουμε πιστοποιητικό αγνότητας. Από πού ξεφύτρωσε η Χρυσή Αυγή; Δεν είναι ξενόφερτο φρούτο – δεν είναι και εποχικό. Δυστυχώς, έφτασε η ώρα να παραδεχθούμε ότι κακώς θεωρούσαμε αυτά τα ακραία στοιχεία ένα περιθωριακό φαινόμενο της κοινωνίας μας. Το «φρούτο» βρήκε ακροατές και θιασώτες, ενώ πασχίζει να εξελιχθεί σε δήθεν “πολιτικό φορέα”. Από την ώρα που πήρε και θέση στα έδρανα της Βουλής, αποκτά ρόλο και λόγο στην κοινωνία που συναπαρτίζουμε. Μπορούμε να συνεχίσουμε να παριστάνουμε ότι «δεν τρέχει τίποτα» και να αδιαφορούμε. Αλλά δεν έχουμε, πλέον, το δικαίωμα να «εκπλησσόμαστε». Ούτε εμείς, ούτε η Πολιτεία, που δήθεν αδυνατεί να αποτρέψει μέχρι στιγμής αυτά τα κρούσματα παράνομων συμπεριφορών. Είναι ήδη υπόλογη, από την ώρα που δημιουργούνται υποψίες για ανοχή, ή «κατανόηση» της δράσης των Χρυσαυγιτών εκ μέρους μίας μερίδας των αστυνομικών. Ελπίζω ότι πρόκειται για υπερβολικές και άδικες υποψίες…
Στο μεταξύ, όμως, καθένας από εμάς πρέπει να σκεφτεί περισσότερο και να πάρει θέση. Ώστε, την επόμενη φορά που κάποιος θα συναντήσει στο δρόμο του ένα από τα «τάγματα εφόδου», να θυμάται ότι κακώς προσγειώθηκε αυτό το «φρούτο» στον 21ο αιώνα, γιατί στην πραγματικότητα ανήκει στο πρώτο μισό του 20ου! Δεν χρειάζεται «τσαμπουκάς», ως απάντηση στον «τσαμπουκά». Υπάρχει ένας πολύ απλούστερος και αποτελεσματικότερος τρόπος να προστατέψουμε την κοινωνία μας. Αρκεί να θυμόμαστε, εμείς οι περισσότεροι, τί σημαίνει αληθινός σεβασμός στην έννομη τάξη και τη δημοκρατία.