Ο Ρόμαν είναι πολωνός. Υδραυλικός, αλλά και πολυτεχνίτης. 50 κάτι, ψηλός, ωραίος, κομψός, καμία σχέση όταν τον πρωτοβλέπεις με μάστορα ή ταλαιπωρημένο μετανάστη. Περισσότερο μοιάζει με διανοούμενο ή καθηγητή ή κάτι τέτοιο. Τα 20 χρόνια που είναι στην Ελλάδα τον έχουν κάνει να μιλάει πολύ καλά ελληνικά, με ένα ελαφρύ αξάν. Είναι επίσης ιδιαίτερα ευγενικός και διακριτικός.
Σκέφτηκα ότι κάτι άλλο θα έκανε πριν φύγει και έρθει εδώ, αλλά αρνήθηκε με ένα ”τι σημασία έχει;” να ικανοποιήσει την περιέργειά μου. Οι ζωές των άλλων, μας απασχολούν για λίγο έτσι κι αλλιώς, πάντα το μεγαλύτερο πρόβλημα, τα πιο δύσκολα είναι αυτά που περνάμε εμείς.
Τον έψαχνα και δεν τον έβρισκα την τελευταία εβδομάδα και σκέφτηκα ότι μπορεί να πήγε στην πατρίδα του. Οταν ήρθε το επιβεβαίωσε, είχε πάει στη Βαρσοβία να δει την κόρη του που σπουδάζει εκεί, “της λείπει η Ελλάδα γιατί εδώ μεγάλωσε, αλλά σιγά-σιγά προσαρμόζεται”.
Και ακολουθεί ο εξής διάλογος:
-Ξέρετε ότι μέσα στην πτήση ήμουν ο μόνος Πολωνός;
-Οι άλλοι τι ήταν;
-Έλληνες. Όλοι. Το πιστεύετε;
-Και τι πάνε να κάνουν οι έλληνες στην Βαρσοβία;
-Ανοίγουν εστιατόρια.
-Σουβλατζίδικα;
-Οχι, όχι, αυτό το έχουν κάνει πρώτοι οι τούρκοι, με τα κεμπάπ.
-Και τι ανοίγουν; Απλά εστιατόρια;
-Ναι, ελληνικά, με μουσακά και τέτοια…
-Και πάνε καλά;
-Τόσα που έχουν ανοίξει, δεν ξέρω… αλλά δεν περίμενα ότι σε μια ολόκληρη πτήση θα ήταν όλοι έλληνες!
Τον ρώτησα πώς ένιωσε που αντιστράφηκαν έτσι οι ρόλοι, σήκωσε τους ώμους, “δεν χαίρομαι… λυπάμαι γιατί ξέρω τι σημαίνει… πιο πολύ με εντυπωσίασε, δεν ήξερα ότι οι έλληνες θεωρούν την Βαρσοβία, όπως εμείς πριν πολλά χρόνια την Αθήνα”.
Ούτε εγώ το ήξερα είν΄αλήθεια. Νόμιζα ότι Καναδάς και Αυστραλία ήταν οι χώρες που ελκύουν το μεγάλο νέο μεταναστευτικό ρεύμα. Και σκέφτηκα ότι μ΄εκείνο το παλιό “θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης” δεν εννοούσαμε ακριβώς αυτό…