Κανονικά ετοιμαζόμουνα να γράψω ενα τραγούδι, το «θέλω ν΄αλλάξω τη ζωή μου ριζικά». Αλλα μια και η προηγούμενη συμβολή μου στο Protagon.gr ήταν ένα ποίημα, μην το κάνουμε και μανιέρα: Θα το φτιάξω το τραγούδι αργότερα, πρώτα όμως θα σας εξομολογηθώ, δια του πεζού λόγου, πως την Πέμπτη το βραδάκι, κολυμπώντας σ΄ένα απέραντο γαλάζιο από τις 6 έως τις 9 περίπου – που είχε πια σκοτεινιάσει και ήτανε η θάλασσα ασημένια, πηχτή, ένα χρώμα μολυβί φωτεινό και βαθύ μπλέ συχγρόνως – αποφάσισα πως όχι «από αύριο» αλλά ήδη απο τώρα, απο πρίν δηλαδή, από τότε (εκείνη τη στιγμή που κολυμπούσα), η ζωή μου θα άλλαζε ριζικά. Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει αυτό, έχει ξανασυμβεί άλλες τρεις φορές στη ζωή μου απο τα παιδικά μου χρόνια, μέχρι σήμερα. Αυτή είναι η τέταρτη και με βρίσκει Άρη-57άρη, έτοιμο για όλα.
Απο μικρός ήθελα να γίνω καλλιτέχνης, δεν ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Θαύμαζα και εκτιμούσα, όπως συνεχίζω να θαυμάζω και να εκτιμώ, πολλούς δημοσιογράφους διεθνώς – όπως θαυμάζω και τους γιατρούς και τους πυρηνικούς επιστήμονες και πολλά άλλα επαγγέλματα. Δεν ήθελα όμως ποτέ, ούτε και θέλω, να γίνω γιατρός ή πυρηνικός επιστήμονας. Κατά τον ίδιον ακριβώς τρόπο δεν θέλω να είμαι και «δημοσιογράφος» διότι απλούστατα ΔΕΝ είμαι – δεν τη ξέρω τη δουλειά, πώς να το κάνουμε, πάει και τελείωσε. Δεν έχω βγάλει μια είδηση στη ζωή μου. Δεν έχω γράψει πρώτος ούτε τι έργο θα ανεβάσει ο Φασουλής του χρόνου. Εχω 20 χρόνια να πάρω μια συνέντευξη. Και όσες έχω πάρει ήταν όλες «μεταξύ μας μεταξά».
Ξέρω να χειρίζομαι το λόγο, «γράφω καλά» και γι’ αυτό, δόξα τω Θεώ, μπορώ συχνά και βιοπορίζομαι συνεργαζόμενος με διάφορα έντυπά που για τον άλφα η βήτα λόγο θέλουν να μ΄έχουν στην παρέα τους. Αυτό όμως, οι συνεργασίες με τα έντυπα, όσο περνάει ο καιρός, τόσο και λιγοστεύουν – γιατί απλούστατα τα έντυπα κλείνουν και «συμμαζεύονται» (οσα μπορούν να επιβιώσουν), ενω τα χρήματα απο τη διαφημιστική πίττα πάνε πια, σχεδόν μαζικά, στο διαδίκτυο. Πρώτη σε διαφημιστικά έσοδα, είναι πάντα, βέβαια η τηλεόραση, έλα όμως που το ίντερνετ μπήκε με τόση δυναμική στη ζωή μας και κατάφερε να φέρει τα πάνω-κάτω. Ποιος νοιάζεται τώρα για την χάρτινη Καθημερινή; Πολλοί λίγοι. Αφού υπάρχει το www.kathimerini.gr που με ένα κλικ οδηγεί τον χρήστη στο διαδικυακό τόπο της εφημερίδας, όπου υπάρχει όλη η ύλη της έντυπης εκδοχής. Εκεί θα μπει η καλή και ακριβή διαφήμιση, στο www.in.gr, όχι στο χάρτινο Βήμα. Εκεί που, ενώ ο «χρήστης» θα διαβάζει για τον ανασχηματισμό ή το οικονομικό σκάνδαλο της μέρας, τσουπ θα του σκάει ένα Ford Mondeo, μια Alpha Bank, ένα Hondos Center, ένας Κορρές, μια Olympic Air. Και για τα διαφημιστικά γραφεία, κυρίως για τα δημιουργικά του τμήματα, τι τεράστια ανακούφιση! Μπορείς να κάνει πιά ό,τι θέλεις. Μπορείς να τρυπήσεις το κείμενο του Τέλλογλου π.χ και να περάσει απο μέσα του η διαφήμιση της Vodafone ή της Cosmote. Δεν τη θες; Μ’ ένα κλικ την εξαφανίζεις, αλλά την έχεις ήδη δει, την έχεις καταγράψει. Όπως κι εκείνον τον καναπέ στο Ιkea που φτερούγιζε μέσα στο κέιμενο του Θεοδωράκη.
Το γράψιμο όμως, όπως και η κάθε μορφή έκφρασης και δημιουργίας στο internet, δεν είναι, βέβαια, «δημοσιογραφία». Είναι κάτι άλλο που βασίζεται, πάνω απ’ όλα, στη επικοινωνία σε όλες τις μορφές της– και μπορεί να είναι Τέχνη, ενώ η Δημοσιογραφία δεν μπορεί ποτέ να είναι Τέχνη (στην καλύτερη περίπτωση είναι «λετούργημα»). Το web πάλλεται, είναι διαδραστικό, ανοίγει πόρτες, τινάζει οροφές, σου επιτρέπει να ονειρευτείς, να ταξιδέψεις να «φύγεις», να συναντήσεις ανθρώπους απο άλλους πολιτισμούς με άλλες γνώσεις, άλλες συνήθειες, άλλες προτεραιότητες- και να εμπνευστείς έτσι ή αλλιώς, να δημιουργήσεις πράγματα που ούτε να ονειρευτείς δεν τολμούσες μέχρι να βρεθείς μπροστά στη φωτεινή οθόνη σου και να αποκτήσεις σύνδεση με τον δορυφόρο εκεί πάνω.
Στο Protagon.gr δεν αισθάνομαι (επιτέλους) «δημοσιογράφος». Είμαι εδώ σαν δημιουργικός άνθρωπος που γράφει πολύ και είναι φλύαρος και θέλει να κάνει πράγματα και να μπλέξει σε νέες περιπέτειες που θα ανοίξουν νέες πόρτες που θα φτιάξουν μια Ελλάδα γελαστή και σύγχρονη.
Διαδραστικότητα : Το ιντερνετικό αυγό του Κολόμβου.Άντε, να τελειώνουμε με τις διακοπές και με τις άδειες και να βαλουμε μπρός: Εχουμε χίλια πράγματα να κάνουμε μαζί εμείς και εσείς από το φθινόπωρο και μετά – αλλά δεν με αφήνουνε ακόμα να μιλήσω γι’ αυτά. «Στίς 13 Οκτωβρίου που κλείνουμε ένα χρόνο, τότε θα τα ανακοινώσουμε», μου λένε. Πόσο ακόμα; Καμμιά 50αριά μέρες.