Οι συνδικαλιστές είναι αυτοί που διακρίνονται στην πρώτη γραμμή, ανάμεσα σε όσους υψώνουν τη σημαία της αντίστασης, κόντρα στα μέτρα και τις περικοπές της Τρόικας. Είναι οι πρώτοι που βγαίνουν να κατακεραυνώσουν, όποιον τολμά να τους αποδίδει πρωτεύοντα ρόλο στην πορεία της Ελλάδας προς την παρακμή. Όταν τολμήσει να μιλήσει κάποιος για ανόσια “κεκτημένα” και “συντεχνίες”, του κολλούν αυτομάτως την ετικέτα του “μνημονιακού”, τον καταγγέλουν ως προστάτη συμφερόντων και ενίοτε τον απειλούν με λαϊκό δικαστήριο. Και, φυσικά, αρνούνται την ευθύνη που βαρύνει την συντριπτική πλειοψηφία των “συνδικαλιστών” (και δεν το βάζω τυχαία σε εισαγωγικά) για την κατάντια της χώρας.
Για τους Τροϊκανούς, μπορεί κανείς να πει πολλά. Ενδεχομένως και να τους αποκαλέσει όπως του γουστάρει: κοράκια, απεσταλμένους των ξένων συμφερόντων, ιμπεριαλιστές που ήρθαν να ρουφήξουν το αίμα του λαού, συνεταίρους και υπαλλήλους του ξένου κεφαλαίου, εχθρούς του εργαζόμενου…Καθένας μπορεί να βάλει δίπλα και τον χαρακτηρισμό που προτιμά. Το έχω ξαναγράψει, όμως, ότι ένα πράγμα δε μπορεί να τους θεωρεί κανείς: Ηλίθιους. Ψάξε – ψάξε, λοιπόν, ή ρωτώντας δεξιά κι αριστερά, οι Τροϊκανοί ανακάλυψαν κάτι που εμείς, οι Έλληνες εργαζόμενοι, αγνοούσαμε: ότι όλοι οι Πρόεδροι και οι Γενικοί Γραμματείς, των πρωτοβάθμιων, δευτεροβάθμιων και τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων του ιδιωτικού τομέα (στο Δημόσιο, δεν είμαι σε θέση να σας πω, τί ακριβώς ισχύει) δικαιούνται υπό προϋποθέσεις, να εισπράττουν “συνδικαλιστική σύνταξη” – επιπλέον της κανονικής – που μπορεί να φτάνει μέχρι τα 600-700 ευρώ μηνιαίως! Το δικαίωμα αυτό καταργήθηκε μετά το 1999, ωστόσο όσοι πρόλαβαν να βγουν νωρίτερα στη σύνταξη και συγκεντρώνουν τις προϋποθέσεις (δηλαδή, πρόλαβαν να θητεύσουν σε θέση Προέδρου ή Γραμματέα συνδικαλιστικής οργάνωσης για διάστημα 12 ετών) εισπράττουν ακόμη και σήμερα κανονικά την έξτρα σύνταξή τους. Και να μην έχετε καμία απολύτως αμφιβολία, ότι είναι και δεξιοί – και αριστεροί…
Και μπράβο τους! Για την ευκαμψία τους, την ευλυγισία τους και την ελαστική συνείδησή τους, που τους επιτρέπει να εξαργυρώνουν την “προσφορά” τους σε όλους εμάς. Προσωπικά, αισθάνομαι ότι πρέπει να απολογηθώ γιατί, αν και δηλώνω δημοσιογράφος από το 1990, πληροφορούμαι μόλις τώρα για το συγκεκριμένο καθεστώς, αν και ίσχυε πλήρως μέχρι το 1995 (τώρα πια θα είναι ασφαλώς λιγότεροι οι “τυχεροί” που εισπράττουν την συνδικαλιστική σύνταξη). Ρώτησα κι εγώ, μήπως μάθω περισσότερα για αυτό το συνδικαλιστικό “ευεργέτημα”. Σας παραθέτω τα ολίγα, αλλά διαφωτιστικά και εξόχως ενδιαφέροντα, που μπόρεσα να πληροφορηθώ για την ιστορία αυτού του συνδικαλιστικού αίσχους: είναι θεμελιωμένο σε νόμο της δικτατορίας Μεταξά (αναγκαστικός νόμος 971 του 1937), για το λεγόμενο “αμαρτωλό Ταμείο” που συνέστησε εκείνο το καθεστώς, με στόχο τον εκφασισμό του συνδικαλιστικού κινήματος. Το “αμαρτωλό Ταμείο” προσέφερε σε “συνδικαλιστές” το ευεργέτημα της πρόσθετης συνταξιοδότησης, με τον προσφανή στόχο να τους “ενσωματώσει”. Το 1999, το Ταμείο αυτό ενσωματώθηκε στο ΙΚΑ-ΤΕΑΜ, με τη ΓΣΕΕ να διαφωνεί – όχι για τη διαιώνιση της κατάστασης, αλλά για την συγχώνευση…
Υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν και εργαζόμενοι που μένουν άνεργοι. Υπάρχουν αυτοί που δικαιούνται να είναι οργισμένοι και θυμωμένοι – και να το φωνάζουν, επειδή ζουν έναν εφιάλτη. Υπάρχουν και εκείνοι, επίσης, που δικαιούνται να δυσανασχετούν, να διαφωνούν, να διαμαρτύρονται και να διαδηλώνουν εναντίον των μέτρων. Υπάρχουν εκείνοι που, πράγματι, ούτε έκλεψαν, ούτε διορίστηκαν με πλάγιους τρόπους, ούτε φταίνε για όσα υφιστάμεθα όλοι μας. Η Τρόικα μπορεί να οργίζει πολλούς, να ωθεί στα άκρα άλλους και να ενοχλεί με την παρουσία της, σε ένα κράτος που κατά τα άλλα θα θέλαμε όχι μόνο να λέγεται, αλλά να είναι “ευρωπαϊκό”. Στο κάτω-κάτω, όμως, οι Τροϊκανοί έρχονται ως εκπρόσωποι των δανειστών μας και δεν το κρύβουν. Το έχω ξαναγράψει με χίλιους τρόπους, θα το πω και σήμερα: αντί να ψάχνουμε τον “εχθρό” κάπου στην Ευρώπη ή στο παγκόσμιο στερέωμα, είναι καιρός να κοιταχτούμε μεταξύ μας.
Ο χειρότερος εχθρός είναι εκείνος που παριστάνει το φίλο, μας χτυπά την πλάτη και παριστάνει τον προστάτη της θολωμένης κοινωνίας μας.