Το καλοκαίρι με την οικογένεια είχαμε επισκεφθεί την παραλία της Ελαφονήσου. Ήταν σαν όνειρο με τα γαλανά της νερά. Την απάτητη άμμο. Την απουσία της ξαπλώστρας, της ομπρέλας, του beach bar του εστιατορίου που ακουμπά στο κύμα και της κακόγουστης δυνατής μουσικής που ρυπαίνει. Πραγματικά ήταν σαν να γύριζα πολύ πίσω. Στη δεκαετία του εβδομήντα, όταν στην Μύκονο στην αμμουδιά της Ελιάς με πήγαιναν οι γονείς μου από τη χώρα με το μεγάλο καΐκι του Φούσκη, κουβαλώντας ψυγειάκι γεμάτο με φέτες από καρπούζι και πεπόνι, εμφιαλωμένα νερά, σάντουιτς και παγωμένες μπύρες για τους μεγάλους. Βουτούσαμε θυμάμαι με τον αδερφό μου με μάσκες και αναπνευστήρες κρατώντας ψαροντούφεκα και κυνηγούσαμε για ώρες νευρικούς σπάρους, συναγρίδες, χταπόδια αλλά και μαρίδες. Τις περισσότερες φορές δεν καταφέρναμε να πιάσουμε τίποτε. Ήταν όμως κάτι μεγαλειώδες για μας. Βγαίναμε από τη θάλασσα με μωβ χείλη και ένα αθώο γεμάτο ικανοποίηση χαμόγελο που έκανε τον ήλιο να σβήνει μπροστά του. Αυτά θυμήθηκα κατεβαίνοντας προς την αμμουδιά της Ελαφονήσου όταν είδα τα παράξενα λευκά άνθη που ήταν σπαρμένα ανάμεσα τους αμμόλοφους. Όταν βούτηξα στα γαλανά της νερά. Όταν δροσερός ξάπλωσα στην απλωμένη πετσέτα και άφησα να με τυλίξει η ησυχία. Όταν αγκάλιασα τη γυναίκα μου και είδα με το ένα μάτι κλειστό τα δύο μου αγόρια να υψώνουν κάστρο στην άμμο. Όταν άφησα το δέρμα μου να το ξεροψήσει ο «Ήλιος ο ηλιάτορας», όπως τότε παλιά που οι αχτίνες του ήταν αθώες και δεν προκαλούσαν καρκίνο του δέρματος.
Το υπουργείο Οικονομικών, υπό τον κ. Στουρνάρα, μεταβίβασε παραθαλάσσια οικόπεδα με αμμουδιές στο ΤΑΙΠΕΔ προς πώληση. Μια από αυτές είναι και η Ελαφόνησος. Η κίνηση από μόνη της υποδηλώνει ότι ο κ. Στουρνάρας δεν έχει τη μόρφωση, την αισθητική, την ανατροφή και την καλλιέργεια να μπορεί να θαυμάσει το απλό φυσικό κάλλος. Να το εκτιμήσει. Θέλει με το πωλητήριο που επιβάλλει, να βάλει τέλος στην ξεγνοιασιά, στην ειρήνη, στην ομορφά. Πραγματικά πιστεύω ότι ο κ. Σαμαράς, έτσι και αφήσει να περάσουν όλα αυτά που σχεδιάζουν οι οικονομικοί του συνεργάτες (με την δικαιολογία ότι χρωστάμε), θα κάνει το ίδιο λάθος που έκανε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στη δεκαετία του '50 που επέτρεψε να κατεδαφιστούν τα περισσότερα από τα ωραιότερα νεοκλασικά κτίρια της Αθήνας -αντί να αφήσει την πρωτεύουσα να επεκταθεί από τους Αμπελόκηπους και πάνω- γιατί όπως είχε δηλώσει έπρεπε να στεγάσει πολύ κόσμο. Το μεγάλο του αυτό λάθος το πληρώνουμε όλοι εμείς που ζούμε σ αυτήν την ασφυκτική μυρμηγκοφωλιά.
Κάποιος επιτέλους πρέπει να πατά φρένο σε τέτοιου είδους ακραίες απόψεις ανθρώπων, που δεν αναγνωρίζουν την διαχρονική ανεκτίμητη αξία του φυσικού κάλλους και την ξεπουλούν για ένα άμεσο οικονομικό όφελος. Δεν δίνουμε σε κανέναν λευκή κάρτα. Ένας λόγος παραπάνω, λοιπόν, να προσέξουμε πού θα ρίξουμε την ψήφο μας την Κυριακή.