Έναυσμα ήταν το σοκ μιας δολοφονίας ενός ανθρώπου… Ενός Έλληνα πια, αν κάτι αλλάζει αυτό στην αφαίρεση μιας ζωής της διπλανής πόρτας – μια μεσοτοιχία είμαστε όλοι από τον Άγιο Παντελεήμονα μέχρι την Εκάλη, απ’ την παραβαρδάριο ζώνη μέχρι το Πανόραμα. Είχες που είχες τις αμφιβολίες σου από παλιά αλλά έλεγες και λίγο ζοριλίκι δε βλάφτει, εδώ που φτάσαμε… Τώρα όμως έσφιξε το στομάχι σου.
Είδες την περασμένη βδομάδα κι εκείνο το πανό των φιλάθλων της Ομόνοιας στο Τσίρειο της Κύπρου που έγραφε «Στο μαχαίρι του φονιά βρέθηκαν 425.990 αποτυπώματα» κι είπες πανό είναι, απλουστεύσεις κάνει – πρέπει να ‘χει τη συμπύκνωση του συνθήματος και το μπαμ του πυροτεχνήματος.
Μετά ξημέρωσε το Σάββατο με τα τριάντα δυο εντάλματα και με τα χίλια άλματα. Στόματα άρχισαν ν’ ανοίγουν χάσματα εντός σου. Ο μισός Ποινικός Κώδικας επί των κεφαλών τους, τι κι αν κάποιοι δεν κρίθηκαν προφυλακιστέοι για να εξακολουθήσουν να δείχνουν τον πολιτισμό τους διανέμοντας κλωτσιές και φάπες ακόμη κι έξω από τα Δικαστήρια.
Εσύ μισθό δεν έπαιρνες και δεν ψωμιζόσουν, όπως έλεγαν οι καθαρευουσιάνοι, από κανένα κόμμα ούτε και βάρη οικογενειακά κουβαλούσες – κι αν κάποια τέτοια υπήρχαν, ήταν ξεθωριασμένα και παλιά κι όχι καθοριστικά. Δεν είχες παρελάσει φάτσα κάρτα με μιλιτέρ Μοναστηρακίου ούτε και η βία ήταν στην καθημερινότητά σου. Δεν είχες πάρει μακό μπλουζάκι με το logo της Εταιρίας Ποινικής Ευθύνης στην πλάτη (άντε να δούμε πού θα τ’ απλώνουν να στεγνώνουν τώρα, όσοι τα φόρεσαν). Δεν ήσουν από τους παραμυθιασμένους-ες με τους σέξι βίαιους ούτε κι «έχανες λάδια» ώστε να θες κάπου να ενταχτείς για να υπάρχεις με ελληνοπρεπή σουβλάκια και χλαμύδες στις Θερμοπύλες κι εκπαίδευση υπέρβαρων κατασκηνωτών σε αρχαιοελληνικά αγωνίσματα. Πόσοι να είναι αυτοί που εκδήλωσαν δημόσια με έργα και πράξεις την ένταξη και τη στήριξή τους στη Φονική Εταιρία, που τη μέρα έπαιζε τον ρόλο πολιτικού κόμματος– άντε και να είναι τετραψήφιος ο αριθμός… Εσύ δεν ήσουν σ’ αυτούς, ήσουν στις τετρακόσιες και κάτι χιλιάδες που απλώς και μόνο ψήφισαν…
Επέλεξες κι εξέλεξες από τριάντα πέντε κόμματα να μιλούν αντ’ εσού και επ’ ονόματί σου οι τωρινοί υπόδικοι… για ποιον λόγο ακριβώς δε το ‘χεις καθαρό μέσα σου. Θυμός ήταν το βασικό κινητήριο αίσθημα – ήθελες να τιμωρήσεις όσες κι όσους έθιξαν την αξιοπρέπεια και την όποια λογική σου και σ’ έφεραν εκεί που είσαι (παρίας, άνεργος, καταθλιπτικός, ντροπιασμένος, οργισμένος, με ανυπέρβλητα οικονομικά προβλήματα – χίλιες εκδοχές μπορούν να παρατεθούν). Ίσως ακόμη επεδίωκες να τιμωρήσεις και τους από γύρω σου καπάτσους και καταφερτζήδες τόσων χρόνων (…τον φόβο του «απ’ έξω» ακόμη κι οι πιο «μέσα» τον έχουν) ή και να αυτοτιμωρηθείς… Οι καλογυαλισμένοι σβέρκοι με τα μαύρα μακό σου φάνηκαν επαρκώς έτοιμοι για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά για σένα…
Οι γενικεύσεις της μυλόπετρας της πόλωσης άρχισαν και είναι πάντα παρακινδυνευμένες κι απλουστευτικές, όμως η κερκίδα και οι likeιστές ήδη βγάζουν ετυμηγορία και σε κατατάσσουν, σε χαρίζουν σ’ αυτούς… Αμέτοχος ή συμμέτοχος, είσαι συνεργός λένε… και φασίστας… Θα τ’ αντέξεις;