Με το που πιάσανε τον Ντομινίκ οι Αμερικάνοι (και τον αντιμετωπίζουν πια λες κι’ είχανε πιάσει ζωντανό τον Μπιν-Λάντεν), ξεκίνησαν οι εταίροι μας το καινούργιο τροπάριο: Αν θέλουμε την επόμενη δόση του Δανείου ή οποιαδήποτε άλλη διευκόλυνση, πρέπει λέει να τους εξασφαλίσουμε (γραπτώς όπως αφήνουν να εννοηθεί) την συναίνεση. Να συμφωνήσει δηλαδή ο Σαμαράς με τον Παπανδρέου και η Νέα Δημοκρατία με το ΠΑΣΟΚ πως ότι γίνεται, πωλήσεις, απολύσεις, παραχώρηση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων (συ είπας ΓΑΠ) κλπ, κλπ, και πολλά ακόμα, σαν την άμμο της θάλασσας, για τα επόμενα δέκα χρόνια τουλάχιστον, θα γίνονται με εθνική ομοψυχία. Αλλοιώς λέει δεν έχει άλλη δόση. Που σημαίνει έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι, βουνά, ραχούλες.
Μήπως έχει δίκιο ο Απόστολος Δοξιάδης που σε άρθρο του στην «Καθημερινή» της 15ης Μαΐου αναρωτιέται πάρα πολύ σοβαρά και ορθολογιστικά «μήπως η κατάρρευση είναι η μόνη λύση;». Μια πολύ ενδιαφέρουσα επιφυλλίδα που αξίζει σίγουρα να την διαβάσετε και να σκεφτείτε (έστω δοκιμαστικά) όπως σκέφτεται ο συγγραφέας της. Διότι, δεν το λέω με διάθεση γκρίνιας, γκαντεμιάς και γρουσουζο-μουρμούρας, η κατάρρευση έρχεται, πλησιάζει, είναι προ των πυλών : Μπλέξαμε άσχημα αυτή τη φορά και δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε μπρός ούτε πίσω, ούτε, βέβαια να την γλυτώσουμε με πιρουέτες και τρίποντα στο τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα. Δεν υπάρχει πια αγώνας. Έχει διακοπεί εν αναμονή των τελικών αποφάσεων της Τρόϊκας, που, όπως δείχνουν όλα, αυτή τη φορά τα έχει πάρει στο κρανίο και είναι αποφασισμένη να μας βάλει και τα σαράντα πόδια μας σ’ ένα παπούτσι – ή να απαλλαγεί από μας και να προχωρήσει με το υπόλοιπο 98% της ΕΕ.
Σας φαίνεται «τρομολαγνεία» αυτό το ενδεχόμενο, όμως αυτό είναι το επικρατέστερο : Ενας χρόνος και μισός πέρασε πια και περιμένουν ΚΑΤΙ να κάνουμε αλλά εμείς, παλιές καραβάνες του «κάτω απ’ το τραπέζι» και του τι «μη σκας μωρέ, φάση είναι θα περάσει», τα έχουμε αφήσει όλα στη τύχη τους. Ο πρωθυπουργός είναι πια κουρασμένος (και φαίνεται) και η κυβέρνηση από θυμωμένη μέχρι «παραιτημένη» με ψηλά τα χέρια. Μας λένε να υποθηκεύσουμε μέρος της περιουσίας μας αλλά ο πρωθυπουργός, ως γνήσιος πατριώτης, το προσπερνάει αυτό, χαρακτηρίζοντας το μάλιστα και «ύβρη». Οι δανειστές μας έχουνε χάσει πια την υπομονή τους : Ήρθαν πάλι, το ψάξανε το ζήτημα, είδανε ότι ούτε που ασχολούμαστε, και τώρα έρχονται πια τα επίλοιπα της αναγνώσεως – που, σας λέω, δεν θέλω να σας στεναχωράω, αλλά είναι πολύ, πάρα πολύ, δυσάρεστα.
Την συναίνεση που πολύ λογικά την ζητάνε οι άνθρωποι βλέποντας το μέλλον σε ορίζοντα δεκαετίας πχ. δεν μπορούμε να την πετύχουμε. Πολιτικό προσωπικό που να το εμπιστευόμαστε ώστε να πάμε σε εκλογές (που θα ήταν καταστροφή έτσι κι’ αλλοιώς), δεν διαθέτουμε.
Πραγματικά : Μήπως έχει δίκιο ο Απόστολος Δοξιάδης που με το μαθηματικό αλλά και «καλλιτεχνικό» μυαλό του προτείνει την κατάρρευση ως μόνη λύση για μια εκ βάθρων ανασυγκρότηση; Για ξαναρίξτε μια δεύτερη ανάγνωση στο κείμενό του. Εγώ πάντως συμφωνώ μαζί του : Δεν πάει άλλο. Το γκρεμισμένο θέλεις δε θέλεις θα βάλεις τα δυνατά σου να το ξαναχτίσεις και μάλιστα με σύγχρονα, ανθεκτικά, φιλικά προς το περιβάλλον, τις ψυχές και τα σώματα των ανθρώπων, φρέσκα υλικά. Μεγάλη ευκαιρία να ξεφορτωθείς όλη τη μούχλα που, όσο και να την αερίζεις και να την ραντίζεις με σπρέϋ, δεν παύει να είναι μούχλα. Μετά από μια πλήρη κατάρρευση όμως, ξεκινάς από το μηδέν – και αυτό, αν το δούμε με φωτεινό βλέμμα και όρεξη για δουλειά, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για μια καινούργια, σύγχρονη, εναρμονισμένη με τις διεθνείς εξελίξεις πραγματικότητα.
Και γιατί αυτό το κείμενο του Απόστολου Δοξιάδη μου έφερε πάλι στα χείλη εκείνο το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου από τα «Τραπεζάκια Έξω» που έλεγε (μεταξύ άλλων) την μεγαλειώδη φράση (στίχο για να είμαι ακριβής) «μια πολιτεία σωριασμένη έχω σκοπό»;