Όταν διάβαζα τη θέση -ακριβέστερα: τη σειρά θέσεων, τη συνολική τοποθέτηση- του Κώστα Μπακογιάννη, για το ζήτημα του βιβλίου του Δημήτρη Κουφοντίνα, ένιωσα υπό κάποιαν έννοια σεβασμό. Ένας άνθρωπος, που κουβαλάει μέσα του τη μνήμη της στιγμής που, 11 χρονος, έμαθε τη δολοφονία του πατέρα του και όμως αντέχει να πει ότι «η δημοσίευση ή όχι του βιβλίου, δεν θα φέρει τον πατέρα μας πίσω, κυρίως όμως να αναγνωρίσει ως δικαίωμα, «που εκπορεύεται από τη δημοκρατία», την κυκλοφορία ενός βιβλίου (οπότε «δεν θα γινόταν να μην το σεβαστώ, καθώς ο πατέρας μου έδωσε τη ζωή του για τη δημοκρατία»), δεν μπορεί να μην προσεχθεί.
Αυτονόητα, βέβαια, επιφυλάχθηκε να κρίνει ο ίδιος την πρωτοβουλία του εκδοτικού οίκου Λιβάνη, «καθώς παράγει ένα κοινωνικό γεγονός», προσφεύγοντας στην παραβολή της νιφάδας «που δεν αισθάνεται υπεύθυνη για τη χιονοστιβάδα, αλλά όταν έλθει θα μας πλακώσει όλους» καθώς και με την έκκληση προς τον εκδότη («στα πλαίσια της εταιρικής ευθύνης»), να στηρίξει τις οικογένειες των αστυνομικών που έπεσαν θύματα της τρομοκρατίας. Και πάλι, όμως, σε ερώτημα που του τέθηκε αν είναι υπέρ ή κατά της θανατικής ποινής, είπε : «Είμαι εναντίον. Και το λέω, με πόνο καρδιάς, ότι αυτό ισχύει και για τον Κουφοντίνα".
Αυτά, σε εκδήλωση του Free Thinking Zone της Αρετής Γεωργιλή, η οποία ανήγαγε τη μη-πώληση του βιβλίου Κουφοντίνα σε marketing event (όμοια με άλλα πεντέξι βιβλιοπωλεία, από τις εκατοντάδες που συνεργάζονται με τις εκδόσεις Λιβάνη).
Εκεί βρισκόμασταν, όταν είδαμε το «ματωμένο βίντεο». Με το οποίο επιδιώκεται -με φρικιαστική εικόνα, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα- να μποϋκοταριστεί το βιβλίο Κουφοντίνα, από τις οικογένειες περισσότερων θυμάτων της 17Ν. Εδώ, και μάλιστα στο «ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΖΩ», που αποτελεί το σλόγκαν του αντι-διαφημιστικού βίντεο για το «ματωμένο βιβλίο», δεν θα ακολουθήσουμε.
Όχι. Διαβάζω. Και τοποθετούμαι. Μετά.