Σαν σήμερα, 7 Σεπτεμβρίου 1999, ισχυρός σεισμός, μεγέθους 5,9 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, πλήττει την Αθήνα και αφήνει πίσω του 143 νεκρούς, περισσότερους από 700 τραυματίες και ζημιές σε 70.000 κτίρια…
Είχε προηγηθεί ένα υπέροχο καλοκαίρι. Με ήλιο, με ελληνικό φως πάνω σε λευκά σπίτια, με ζωή. Mετά «φθινοπώριασε», «συννέφιασε», οι βροχές απ’ τα μάτια μας έπεσαν και γέμισαν δρόμους υπόγεια, ήρθε ο Σεπτέμβρης που είναι πάντα στο μυαλό μας ως ο πιο μελαγχολικός μήνας του χρόνου. Tο «διάλειμμα» τέλειωσε τότε με τον χειρότερο τρόπο, τι μπορεί να είναι χειρότερο από την ίδια την απώλεια της ζωής;
H ζωή, μετά την ανεμελιά της θάλασσας, επέστρεψε – δυστυχώς – στο… φυσικό της χώρο, στα παράθυρα της τηλεόρασης. Μαζί επέστρεψε και το πλάκωμα, το βάρος της καρδιάς μας, μην ξεγελιέστε, δεν τελείωσε, απλώς, το καλοκαίρι για κάποιους δικούς μας, τελείωσε η ίδια τους η ζωή.
Έκτοτε, το καλοκαίρι θα σταματά βίαια με σώματα στα χαλάσματα, κορμιά στη θάλασσα, με Δίδυμους Πύργους, με φωτιές, με νερά ορμητικά, με εκλογές…Tο καλοκαίρι θα τελειώνει, πια, μ’ έναν Σεπτέμβρη που γεννά οδύνες. Η ολική επαναφορά μετά το καλοκαίρι θα γίνεται με τραγικό τρόπο, ο Kόρτο Mαλτέζε μπατάρει στα αβαθή της πραγματικότητας.
1999, σαν σήμερα. Σεισμός στην Aττική. Mε βιβλική καταστροφή και θάνατο. Σκόνη. H τηλεόραση σε απευθείας σύνδεση, ειδήσεις πάνω στα ερείπια. Τηλέφωνα απεγνωσμένα, όταν έπιαναν, «είσαι καλά; Ζεις;». «Έπεσε μια πολυκατοικία. Ο Θάνος πού είναι; Μίλησες; Η Πόλυ;».
Φέτος, και ταυτόχρονα σε άλλο ένα τέλος δεκάδων καλοκαιριών της ζωής μου, ένα γλυκό συναίσθημα κατακάθεται σαν ίζημα στην κοίτη της ψυχής μου, ενώ μια ανεξήγητη ευφορία μουδιάζει το αίμα μου. Δεν ξεχνάω τίποτε, όλα τα κρατάω στο μυαλό μου.
Θέλω, όμως, να πιστεύω ότι αυτός ο Σεπτέμβρης θα είναι διαφορετικός. Θα έχει γέλια. Θα έχει σχέδια για το μέλλον. Θα έχει ζωή.
Και, ξέρεις, όταν πιστεύεις κάτι πολύ, μπορεί και να πιάσει…