Αν οι Έλληνες ήθελαν σε μιας ξένης χώρας τις εκλογές να ψηφίζουν, αυτή θα ήταν οι ΗΠΑ! Και, παγίως, θα ψήφιζαν Δημοκρατικούς: Κάρτερ αντί Φορντ, σίγουρα αντί Νίξον. Κλίντον αντί Μπους. Ομπάμα αντί Μπους (υιου) και τώρα αντί Ρόμνεϋ. Η ροπή αυτή έχει να κάνει περισσότερο, σαφώς, με την γενικότερη αριστερόστροφη τάση μας, ως Ευρωπαίων: εδώ και ο ECONOMIST τάχθηκε υπέρ του Ομπάμα… Όμως, η «επιλογή» των Ελλήνων στην αντιπαλότητα. Ομπάμα-Ρόμνεϋ έχει ως πρόσχημα επιχειρήματα του τύπου: «Ποιος θα βοηθήσει περισσότερο την Ελληνική υπόθεση;». Ε, η κοινή πεποίθηση ότι οι Δημοκρατικοί βοηθούν περισσότερο στα Ελληνικά απ’ όσο οι Ρεπουμπλικάνοι, έχει σταθερά διαψευσθεί στην πράξη. Κάρτερ στα Ελληνοτουρκικά; Κλίντον στα Ίμια; Για ξανατρέξτε πίσω την μνήμη σας…
Περισσότερο λειτουργεί η «εύκολη» τάση να τάσσεται η Ελληνική κοινή γνώμη υπέρ του (δυναμικού, μαύρου, ανατρεπτικού, αριστεροφέρνοντος για τα Αμερικανικά μέτρα ως Δημοκρατικού) Μπαράκ Ομπάμα, ενώ πολύ επιφυλακτικότερα έναντι του (επιχειρηματικής λογικής, συντηρητικού, εσωστρεφούς, Ρεπουμπλικάνου) Μιττ Ρόμνεϋ. Ήρθε τώρα και η μανία του Ρόμνεϋ να δίνει, σε κάθε αποστροφή του λόγου του, την Ελλάδα ως τραγικό παράδειγμα προς αποφυγήν: εμείς ευχαρίστως καθυβρίζουμε τον εαυτό μας για τα στραβοπατήματά μας, όχι όμως κι ένας Αμερικάνος!
Πάντως, το πράγμα έχει βαθύτερες ρίζες: Πάντοτε οι εξελίξεις στις ΗΠΑ – ακόμη και οι πιο εσωτερικές κινήσεις του πολιτικού τους συστήματος, ή πάλι οι οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις τους – σαγηνεύουν την δική μας κοινή γνώμη. Σωστά, αφού οι ΗΠΑ είναι και παραμένουν το κέντρο του διεθνούς συστήματος: έχουν άποψη, για καλό ή για κακό, για όλα. επηρεάζουν ενεργητικά, ακόμη όμως και με την απουσία τους ή την άρνησή τους να αναμειχθούν. Το είδαμε εντελώς πρόσφατα όταν, μέσα στην προεκλογική εκστρατεία για την Προεδρία βρήκε η Αμερικανική Κυβέρνηση την διάθεση, ακόμη-ακόμη τον χρόνο να μηνύσει προς την Ευρώπη ότι καλό είναι να το πάρουν οι Ευρωπαίοι απόφαση, να προχωρήσει η υπόθεση του αναπόφευκτου OSI, του haircut του εναπομείναντος Ελληνικού χρέους…
Όμως η ελληνική στάση – σωστότερα: οι ελληνικές στάσεις – έναντι των αμερικανικών πραγμάτων, επηρεάζονται κυρίως από βαθιά συναισθηματικούς παράγοντες. Έτσι, η λατρεία, η απόλυτη και άκριτη λατρεία προς τον Αμερικανικό τρόπο ζωής και την μαζική κουλτούρα συνδυάζεται στην Ελλάδα με έναν κυλιόμενο αντιαμερικανισμό (του τύπου «Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι!») που είχε καταλάβει μεγάλα τμήματα της κοινής γνώμης επί δεκαετίες. Μόνον τώρα, τώρα που φάνηκε τι ακριβώς έκρυβε η έννοια των «Ευρωπαίων εταίρων» μας, ως στάσεις ή και ρατσιστικές ακόμη-ακόμη προκαταλήψεις έναντι της Ελλάδας και των Ελλήνων, τώρα άρχισε να ανακαλύπτεται σε νέα βάση τι είναι/τι μπορεί να είναι η αμερικανική επιρροή και στήριξη.
Μπορεί ο νεωστί κτηθείς αντιγερμανισμός μας να εκτόπισε τον αντιαμερικανισμό μας: όμως, πριν «ψηφίσουμε στις αμερικανικές εκλογές», ας σκεφθούμε λίγο περισσότερο…