Σχετικώς πρόσφατα, επισκέφθηκα μια μεγάλη πολυώροφη γυναικολογική κλινική. Οι οδηγίες που μου δόθηκαν στην γραμματεία ήταν σαφείς: Στο πρώτο διάδρομο αριστερά βρίσκονται τα ασανσέρ, ανεβαίνω στον τέταρτο όροφο και πάω δεξιά όπου θα με περιμένει η νοσοκόμα. Aπλό, κατανοητό και σύντομο. Σωστά; Σχεδόν. Για περίπου επτά λεπτά, βρέθηκα μέσα σε ένα ασανσέρ που ανεβοκατέβαινε μεταξύ επιπέδου -2 και τρίτου ορόφου. Δεν γνωρίζω πώς ακριβώς είχαν ρυθμίσει την προτεραιότητα στο πάνελ, αλλά εκεί που βρισκόσουν στον πρώτο, ξαφνικά πήγαινες στο επίπεδο -1, μετά στον δεύτερο, κ.ο.κ. μέχρι να εξαντληθεί ο κόσμος που το καλούσε και να φτάσεις επιτέλους στον τέταρτο. Είναι αστείο πώς μερικές φορές, ενώ γνωρίζεις τον προορισμό σου και το πώς να φτάσεις σε αυτόν, υπάρχουν αστάθμητοι παράγοντες που σε καθυστερούν ή που σε βγάζουν από την πορεία σου, είχα σκεφτεί τότε.
Σωστά θα αναρωτιέστε γιατί το αναφέρω αυτό τώρα. Το θυμήθηκα λόγω της επικαιρότητας. Μέρες που είναι με τις αλλεπάλληλες συνεδριάσεις της Ολομέλειας για την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου και του εφαρμοστικού νόμου, για κάποιον που έχει μια επικίνδυνα υποτροπιάζουσα εμμονή με την Βουλή όπως εγώ, κάτι τέτοιο θα ήταν βούτυρο στο ψωμί μου, ζάχαρη στον καφέ μου και κακάο στο γάλα μου. Υπό άλλες συνθήκες, θα το διασκέδαζα αφάνταστα. Τέσσερις μέρες, θα ηχογραφούσα τις ομιλίες ώστε να κόψω τα ηχητικά ντοκουμέντα με τις καλύτερες ατάκες ως ενθύμιο μετά, θα έγραφα ένα κομμάτι αναδεικνύοντας τα ευτράπελα που δεν δείχνουν τα κανάλια και γενικώς θα υπήρχε μια ανάλαφρη αντιμετώπιση της κατάστασης ως καταπραϋντικό στην σκληρότητα των νέων μέτρων.
Τα επεισόδια που σημειώθηκαν έξω από το Κοινοβούλιο δεν επέτρεψαν όμως κάτι τέτοιο. Όλοι βγήκαμε εκτός προγράμματος και στόχου. Οι διαδηλωτές δεν κατάφεραν να διαδηλώσουν ειρηνικά, εγώ δεν απόλαυσα το μεγαλείο του πολιτικού μας κόσμου και οι βουλευτές ξέφυγαν από το πλαίσιο συζήτησης επί των άρθρων. Δεν θα αναφερθώ στην εκτεταμένη χρήση βίας από την αστυνομία. Μια τέτοια προσπάθεια δεν έχει νόημα και σχεδόν προσβάλλει όποιον βρέθηκε στον πυρήνα των επεισοδίων. Όπως επίσης δεν θα αναφερθώ στο πώς η Βουλή καταργεί την παραγωγή ουσιαστικού πολιτικού λόγου που μόνο ωφέλιμη θα ήταν για την χώρα. Αλλά ενθυμούμενη το περιστατικό με το ασανσέρ, αναρωτιέμαι πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις τα γεγονότα των τελευταίων ημερών;
Μπορείς να λαϊκίσεις; Σίγουρα. Αρκεί να πάρεις τυχαία κάποιο βίντεο που καταγράφει επίθεση των ΜΑΤ εναντίον απλών πολιτών και δίπλα να βάλεις την επίθεση στον βουλευτή Αθανασιάδη. Αν προσθέσεις και λίγο πατριωτισμό, το επίπεδο του λαϊκισμού φτάνει για να υποχρεώσει τον Λαζόπουλο να μην ξανακάνει εκπομπή. Μπορείς να εξοργιστείς; Πολύ εύκολα. Ακόμα και παρών στα επεισόδια να μην ήσουν, αν έχεις εισπνεύσει έστω μία φορά χημικά στη ζωή σου είναι αρκετό για να νιώσεις την ασφυξία που σου προκαλούν δίνοντάς σου την εντύπωση πως ένα αόρατο χέρι έχει πιάσει τα πνευμόνια σου και τα συνθλίβει. Αν δε, το συνδυάσεις με τα όσα ελέχθησαν μέσα στη Βουλή για αυτά που συνέβησαν, τότε μπορείς να νιώσεις και την καρδιά σου να συνθλίβεται από το ίδιο ακριβώς χέρι. Μπορείς να αστειευτείς; Υπό προϋποθέσεις. Αν βρίσκεσαι σε κάποια άλλη ήπειρο και τίποτα δεν σε συνδέει με αυτόν τον τόπο και το μέλλον του, μπορείς να κάνεις ένα βήμα πίσω, να πάρεις το ποπ κορν ανά χείρας ως απλός παρατηρητής και να σκαρφιστείς έξυπνες ατάκες για να λες στις παρέες σου. Αυτό που δεν μπορείς όμως να κάνεις μετά βεβαιότητος είναι να πεις πώς θα είναι η αυριανή μέρα. Μετά το Μεσοπρόθεσμο και τα επεισόδια, ποιος μπορεί να είναι σίγουρος για κάτι συγκεκριμένο; Η προσωπική μου αίσθηση είναι ένα παράξενο μούδιασμα και μια αγωνία για το πότε θα καταφέρουμε να φτάσουμε στον τέταρτο, στην νοσοκόμα. Η δική σας;