Παρατηρώ τους αρκετούς τελευταίους μήνες και με ιδιαίτερη ένταση τις τελευταίες εβδομάδες, τις δημόσιες πολιτικές παρεμβάσεις αρκετών συναδέλφων μου. Είτε από τα μέσα ενημέρωσης στα οποία εργάζονται, είτε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτό που μ' εντυπωσιάζει, είναι πόσο πολλοί ξαφνικά άρχισαν να συμπαθούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Και πολύ μάλιστα. Υπερβολικά. Σχεδόν ύμνους πλέκουν στον Τσίπρα, σε συγκεκριμένα στελέχη του κόμματος, σε ανακοινώσεις που βγάζει η Κουμουνδούρου κ.ο.κ. Αυτό σημαίνει προφανώς, πως αυτοί οι συγκεκριμένοι συνάδελφοι (δεν αναφέρομαι σ' αυτούς που είχαν μια μακροχρόνια, ανιδιοτελή, συνεπή και συνεχή φιλική στάση προς το κόμμα), γοητεύτηκαν από τον πολιτικό λόγο και εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ τα οποία δεν είχαν ανακαλύψει έως σχετικά πρόσφατα. Έως τότε δηλαδή -λίγα χρόνια πριν- που είχαν ανακαλύψει τις χάρες άλλων κομμάτων που… έτυχε να είναι κόμματα εξουσίας προς τα οποία επίσης φερόντουσαν με ιδιαίτερο πολιτικό τακτ.
Ενδεχομένως, βέβαια, να σημαίνει και κάτι άλλο. Πως οι συγκεκριμένοι συνάδελφοί μου έχουν προσδοκίες. Ενδεχομένως για το καλό της χώρας, ενδεχομένως για το καλό το δικό τους. Άλλωστε, δεν είναι ξένο και άγνωστο φαινόμενο για την πολιτικοδημοσιογραφική ιστορία της χώρας, κάποιοι δημοσιογράφοι να μπερδεύουν τον ρόλο τους και αντί να βρίσκονται απέναντι από κάθε είδους εξουσία, να βρίσκονται πλάι της. Ένα μπέρδεμα που έχει πολλαπλά οφέλη και για τις δυο πλευρές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας. Άρα, αναμενόμενο και το συγκεκριμένο φαινόμενο. Έχουν κάθε λόγο ωστόσο και οι δυο πλευρές, να σκεφτούν πώς θα το διαχειριστούν για να μην επαναληφθεί. Το συγκεκριμένο κόμμα γιατί επικαλούμενο αριστερό πρόσημο, δεν έχει λόγους να ταυτιστεί με πρακτικές των προηγούμενων, αλλά ν' ακολουθήσει στοιχειώδεις αρχές αξιοκρατίας στις όποιες επιλογές του. Οι δημοσιογράφοι ως κλάδος για να διαφυλάξουν ό,τι μπορεί να διαφυλαχτεί από το όποιο κύρος έχει απομείνει στο επάγγελμα…