Τέτοιες μέρες, το 2009, το ζεύγος Θεόδωρου και Γιάννας Αγγελοπούλου έβαζε λουκέτο στην αθηναϊκή εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος» την οποία είχαν αγοράσει περίπου 3 χρόνια πριν. Το εγχείρημά τους ήταν πολυδάπανο, φιλόδοξο (η τελευταία, σοβαρή επένδυση που έγινε στον ελλαδικό Τύπο), και οι μισθοί των εργαζόμενων πολύ καλοί. Όμως, η εφημερίδα δεν πήγε καλά κυκλοφοριακά, όχι επειδή δεν ήταν καλή, εξαιρετική ήταν, αλλά επειδή στην Ελλάδα, πολύ περισσότερο από ό,τι στις υπόλοιπες χώρες, ο κόσμος δεν διαβάζει πια εφημερίδες. Απλά.
Παρ' όλα αυτά, και λειτουργώντας ως κανονικοί επιχειρηματίες και όχι ως «μετεωρίτες του Τύπου» που ήταν πρόθυμοι να γεμίζουν τα ελλείμματά τους με ανεξέλεγκτα δάνεια (όπως έκαναν πολλές εφημερίδες που έκλεισαν ή χαροπαλεύουν), πήραν την απόφαση να αναστείλουν την έκδοση του «Ε.Τ», και αποζημίωσαν, αμέσως και πλουσιοπάροχα, όλους τους εργαζομένους τους.
Κι όμως, την επόμενη κιόλας μέρα του κλεισίματος, η μονίμως «εκτός εποχής» Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), κήρυξε απεργία σε όλες τις άλλες εφημερίδες, με αίτημα το ζεύγος Αγγελόπουλου «να επανεκδώσει αμέσως τον Ελεύθερο Τύπο»! Ναι. Με τέτοιου είδους συνδικαλιστικές βλακείες πορευτήκαμε τόσα χρόνια στην «όμορφη και παράξενη πατρίδα», καταργώντας κάθε έννοια κοινής λογικής, και υπερασπιζόμενοι το παράλογο.
Έτσι και τώρα, με το «κλείσιμο» της ΕΡΤ, το συνδικάτο των δημοσιογράφων κήρυξε απεργία σε όλα τα άλλα μέσα ενημέρωσης, κάνοντας έτσι το «μαύρο» της οθόνης, που ηλιθιωδώς επέβαλε η κυβέρνηση, ακόμα πιο μαύρο, στερώντας από τον κόσμο τη δυνατότητα ενημέρωσης, αλλά και βυθίζοντας τα άλλα μέσα (που απασχολούν δημοσιογράφους!) σε ακόμα βαθύτερα οικονομικά προβλήματα.
Γράφοντας, στοιχηματίζω ήδη όλες τις τραπεζικές μετοχές που διαθέτω (Τι να κάνω; Στις επενδύσεις ήμουν ανέκαθεν σκράπας!), ότι κάποιοι θα παρακάμψουν την ουσία του θέματος και θα πουν ότι υποστηρίζω την εν λόγω κυρία «που είναι…», και θα αρχίσουν τα κατεβατά της μιζέριας, τόσο διακριτά σε όλα σχεδόν τα σχόλια ανωνύμων επισκεπτών του Διαδικτύου, κάτω από κάθε είδηση ή άρθρο.
Όμως, αυτήν τη μικρή ιστορία της παραφροσύνης της ΕΣΗΕΑ, τη θυμήθηκα καθώς διάβαζα αυτές τις μέρες μια άλλη παράλογη ιστορία, με πολλές ομοιότητες. Αφορά την ιδιωτική επιχείρηση αρτοποιίας «Κατσέλης», που έκλεισε και αυτή λόγω οικονομικής κρίσης. Εδώ και πολύ καιρό λειτουργούσε με ζημιά. Δυστυχώς, περίπου 500 άνθρωποι μένουν χωρίς δουλειά.
Εξωφρενική είναι, όμως, η αντίδραση ενός μέρους του πολιτικού κατεστημένου, το οποίο χρόνια τώρα επενδύει στα «εύκολα αυτιά» του κοσμάκη, λέγοντάς του μπαρούφες. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας την εβδομάδα αυτή σε συγκέντρωση των εργαζομένων, απαίτησε «να ανοίξει πάλι η βιομηχανία Κατσέλης, και οι εργαζόμενοι να επιστρέψουν στη δουλειά τους».
Το επιχείρημα του εδώ, είναι ότι οι τράπεζες, «που ανακεφαλαιοποιήθηκαν με λεφτά του ελληνικού λαού», έχουν υποχρέωση να δανειοδοτήσουν την επιχείρηση για να βγει από τη δεινή οικονομική της θέση. Όμως, κατά την άποψή του, «υπάρχει συμπαιγνία μεταξύ της διοίκησης της εταιρείας και στους τραπεζίτες», υπονοώντας προφανώς ότι η επιχείρηση δεν θέλει να της δώσουν άλλο δάνειο, ώστε να χρεοκοπήσει και να φύγουν οι εργαζόμενοι δίχως αποζημίωση! Είναι αλήθεια, ότι τέτοιες μπαρούφες λένε πράγματι εκείνοι που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, ώστε να γνωρίζουν ότι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, όταν κλείνει μια επιχείρηση πονάει και εκείνος που τη δημιούργησε.
Προσθέτοντας λοιπόν μια παρένθεση στον στίχο του Γκάτσου από το τραγούδι «Η Προσευχή της Παρθένου» του Μάνου Χατζιδάκι: «Tο γαρ πολύ του έρωτος, (της εξουσίας), γεννά παραφροσύνη»…