Πάμε από την αρχή, για το ήδη εκρηκτικό μείγμα της ιδιωτικοποίησης/παραχώρησης/πώλησης/εκμετάλλευσης του Ελληνικού – στην LAMDA του Ομίλου Λάτση, συν Αμπου Ντάμπι/Αλ Μααμπάρ, συν Κινέζοι/Φοσούν. Ήδη, δεκτή η τεχνική προσφορά. Αναμένεται το άνοιγμα της οικονομικής (με διευκρίνηση ότι μπορεί να ζητηθεί βελτίωση του τιμήματος/της προσφοράς).
Πρώτο στοιχείο: η τραγική αυτή αποτυχία να γίνει κάτι – οτιδήποτε! – στο Ελληνικό των 6.250 στρεμμάτων, συν παραλιακή ζώνη χιλιομέτρων, 10τόσα χρόνια μετά την παύση λειτουργίας του ως αεροδρομίου, είναι απόλυτα αναγκαίο να τερματισθεί. Αυτό, απερίφραστα και ανεπιφύλακτα. Το Ελληνικό πρέπει να γίνει κάτι…
Δεύτερο στοιχείο: το λαμπρό – και εδώ: όπως στον ΟΠΑΠ, στην Κασσιόπη Κερκύρας, στην ΔΕΣΦΑ, ακόμη και στην ατυχήσασα ΔΕΠΑ – επίτευγμα του ΤΑΙΠΕΔ να "κλείσει" μια ακόμη διαγωνιστική διαδικασία με ένα και μόνο φιναλίστ, βαραίνει (άσχημα) στην ζυγαριά.
Τρίτο στοιχείο: το γεγονός ότι στην περίπτωση αυτή πωλείται παραχωρείται/δίνεται προς ανάπτυξη κάτι για το οποίο δεν υπάρχει συγκρίσιμο στοιχείο (τι θα πει αυτό; θα πει ότι π.χ. για τον ΑΣΤΕΡΑ Βουλιαγμένης που πουλήθηκε – με εκκρεμότητα, αλλά έστω ότι πουλήθηκε! – από την Εθνική για 400 εκατ. ευρώ , με 3 πάντως προσφορές, θα μπορούσε κανείς να συγκρίνει ούτως ή άλλως αξίες για ξενοδοχειακές μονάδες, ή για ιδιαίτερα κομμάτια γης: όμως για το μπλοκ αξίας του Ελληνικού, σύγκριση δεν βγαίνει όπου της Ευρώπης). Μη υπάρχοντος benchmark, η ιδέα και μόνον ότι η διαγωνιστική διαδικασία κλείνει με έναν, προκαλεί δυσάρεστα αισθήματα. Πολύ δυσάρεστα.
Τέταρτο στοιχείο: όσοι τελικά δεν υπέβαλαν – όχι οι διαβόητοι Καταριανοί, αλλά οι Ισραηλινοί της Εlbit και οι Άγγλοι της London and Regional Properties – που αρχικά έμειναν σιωπηλοί, ήδη αρχίζουν να κινούνται. Αμφισβητώντας την διαφάνεια και την ίση μεταχείριση στα πλαίσια της διαδικασίας. (Μάλιστα, ο αρχιτέκτονας των Ισραηλινών M. Safdie έχει αναρτήσει στο site του – msafdie.com – την πρόταση-μελέτη του για το Ελληνικό).
Πέμπτο στοιχείο (και βλέπουμε την συνέχεια): όταν ανοίξει η οικονομική προσφορά, θα χρειαστεί ψυχραιμία και ευθυκρισία. Το ζήτημα δεν θα είναι αν προσφερθούν 500 ή 600 εκατομμύρια ή 1 δις (η σύγκριση με τα 400 εκατ. του ΑΣΤΕΡΑ ούτως ή άλλως θα είναι δυσάρεστη, αλλά δεν πάει έτσι το πράγμα). Αλλά τι πραγματικά θα καλύπτει η προσφορά. Διότι, άμα δούμε π.χ. να καταλογίζεται το κόστος δημιουργίας πάρκου, ή η δημιουργία υποδομής/οδοποιίας κλπ., τότε η έλλειψη (πάλι!) άλλων προσφορών για σύγκριση θα βαρύνει κι άλλο. Όπως θα βαρύνει και η προβολή για την συνολική δαπάνη – κυκλοφόρησε ήδη κάτι για 7 δις ευρώ – από την ανάπτυξη σε βάθος δεκαετίας.
Η ειδικότητα του ΤΑΙΠΕΔ για διαγωνισμούς του ενός φιναλίστ, εδώ, πληγώνει ακόμη περισσότερο.