Η χώρα των αποδιοπομπαίων τράγων, που από τα σύννεφά της πέφτουν άνθρωποι αντί για βροχή, αποφάσισε να γκρεμίσει από το βάθρο τους αυτούς που μέχρι χθες έραινε με λουλούδια ωσάν προφήτες! Να που πήγε το έλλειμμα: στα τιμολόγια των τραγουδιστικών Ε.Π.Ε.
Λοιπόν, έχουμε και λέμε:
1. Η σύσταση μονοπρόσωπων εταιρειών είναι πρακτική που διευκολύνει ανθρώπους που ασκούν πολλαπλές δραστηριότητες, προκειμένου να μην έχουν εφτά διαφορετικά μπλοκάκια. Είναι απόλυτα νόμιμη και συμφέρει μόνο αν έχει κανείς υψηλές εισπράξεις. Διαφορετικά πληρώνει πολύ περισσότερο φόρο από το αν ήταν σε καθεστώς ελεύθερου επαγγελματία και μόνο.
2. Ποιος παίρνει ταμιακή απόδειξη από το μπουζουξίδικο; Που είναι τα τριψήφια και τετραψήφια χαρτάκια και οι τζίροι από τα πανέρια και τα πουρμπουάρ στους μετρ για το πρώτο τραπέζι πίστα; Έβαλε κανείς τέτοια απόδειξη μαζί με τις άλλες του δαπάνες; Ο νεοέλληνας δηλαδή, που στις φλέβες του τρέχει δωδεκάρι ουίσκι, βγαίνοντας τρεκλίζοντας το ξημέρωμα με το μωρό παραμάσχαλα, έπαιρνε και την απόδειξη από τα μπουκάλια που άνοιξε; Σοβαρά μιλάμε; Πώς να δώσει η επιχείρηση άσπρα, όταν εισπράττει μαύρα; Και τι να κάνει ο καλλιτέχνης; Το μπάτσο στον επιχειρηματία;
3. Τα μεγάλα κασέ δεν παίρνονται με εκβιασμούς. Μπορείς να εκβιάσεις μόνο έναν: αυτόν που υποκύπτει στον εκβιασμό. Οι οικονομικοί όροι συνεργασίας είναι απλώς όροι και τίποτα παραπάνω. Καλλιτέχνες εκβιαστές δεν υπάρχουν. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν το κέφι τους. Τέρμα.
4. Παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι μια ολόκληρη βιομηχανία έχει καταρρεύσει: η ελληνική δισκογραφία. Εταιρείες δίσκων και εκτυπώσεων, στούντιο, ηχολήπτες, δισκάδικα, γραφίστες και βεβαίως δημιουργοί, έχουν πάει οικονομικά στο διάολο, μαζί με τους συνακόλουθους φόρους, χωρίς να νοιαστεί ο παραμικρός δημόσιος φορέας. Ο τραγουδιστής ό,τι βγάλει από το λάιβ. Και βεβαίως σήμερα είναι και αύριο δεν είναι. Γιατί όπως λέει και ο Τσάντλερ, όσο περνάει η μπογιά σου δεν προλαβαίνεις να μαζεύεις χρήμα. Μετά κάθεσαι σπίτι σου και βαράς μύγες.
5. Το νόμιμο είναι και ηθικό. Τελεία. Ο Βουλγαράκης είχε δίκιο. Τι πάει να πει δεν είναι ηθικό να γλιτώνεις φόρους νόμιμα; Αποφασίσαμε ότι δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τους κανονικούς νόμους και το ρίξαμε στην ηθική; Και ποιος τη φτιάχνει αυτή τη ρημάδα την ηθική; Οι Μητροπολίτες; Οι τίμιοι βουλευτές; Οι δημοσιογράφοι που δουλεύουν με ψευδώνυμα στο δεύτερο έντυπο; Που είναι σε λίστες υπουργείων; Γίναμε ξαφνικά Σοφοκλήδες και Αισχύλοι και το ρίξαμε στο ήθος; Ρε δεν ντρεπόμαστε λίγο! Αν μας φταίει η κόλαση, δεν κυνηγάμε τους διαόλους, αλλά την κόλαση την ίδια.
6. Ποιο κράτος υπερασπιζόμαστε τελικά; Το κράτος που ζητάει φόρους, ενώ το ίδιο δεν δίνει φράγκο στις υποχρεώσεις του; Το κράτος που σα μπαγαπόντης μαγειρεύει κάθε χρόνο άλλο φορολογικό ανάλογα τα κέφια του και τους υπαλλήλους που θέλει να χώσει στη Βουλή; Που τιμωρεί όποιον είναι άξιος και βγάζει λεφτά και τον θεωρεί αυθωρεί απατεώνα, λωποδύτη, εκμεταλλευτή και βρικόλακα που πίνει το αίμα του λαού με το μπουρί; Το κράτος που έγινε ακριβότερο και αθλιότερο;
Να ορίσουμε πρώτα τι σημαίνει νόμιμο, τι σημαίνει ηθικό και μετά να μιλήσουμε. Και κυρίως τι σημαίνει σήμερα πατριωτισμός. Γιατί σε λίγο θα γίνουμε όλοι «Πακιστανοί».