Όλα είναι λάθος σ’ αυτή τη χώρα. Όλα. Από πού να αρχίσεις και που να σταματήσεις. Από το μια ζωή χρεωμένο κράτος; Από τη ραγιάδικη κουτοπονηριά που κυριαρχεί στην καθημερινότητά μας; Από τους νόμους που υπάρχουν για να εξυπηρετούν αυτούς που τους φτιάχνουν και όχι για να λύνουν κοινωνικά προβλήματα; Από τη Δικαιοσύνη που όταν απονέμεται είναι σχεδόν άχρηστη; Από την ανύπαρκτη Ισονομία; Από την ακόμη πιο ανύπαρκτη κάθε είδους αξιοκρατία; Από τους χιλιάδες όρκους που πολιτικοί, πολίτες, επιστήμονες και άλλοι ομνύουν σε λογής περιστάσεις και τηρούνται ελάχιστα; Από το περιβάλλον μας που το βιάζουμε; Από την ανύπαρκτη κοινωνική μας ευθύνη; Από τη γλώσσα που τη χρησιμοποιούμε για να φθείρουμε κάθε τι υψηλό και τη διαστρεβλώνουμε με δολιότητα; Από το ότι έχουμε χάσει την καθαρότητα των πραγμάτων; Και συνεχώς ανθρωποφαγικά αντιμετωπίζουμε το κάθε τι στις λεπτομέρειές του, χάνοντας δάση ολόκληρα;
Είμαστε σαν τα κομπλεξικά παιδιά πλουσίων και επιτυχημένων γονέων. Μας κυνηγάνε συνεχώς τα κλέη της αρχαιότητας και τα ένδοξα παρελθόντα μας. Από παρόν τίποτα. Η νοοτροπία μας ισοπεδώνει ιδεολογίες, χαρακτήρες, υψηλά ιδανικά, ευγενείς φιλοδοξίες, και τα αλέθει όλα σε ένα καζάνι, αναδεικνύοντας τους χειρότερους εαυτούς μας. Τι να κάνουμε λοιπόν; Να γκρεμίσουμε; Επιδιόρθωση δε γίνεται. Το αμάξι κλάταρε. Θέλουμε άλλο. Και πως;
Ήθελα να γράψω για άλλο θέμα, αλλά μετά άλλο μου έμπαινε στο μυαλό και μετά άλλο και άλλο και δεν είναι ποιο θέμα να πιάσω, γιατί είναι όλα. Κάθε τι δεν είναι αυτό που φαίνεται αλλά κάτι άλλο που γίνεται γιατί έτσι, γιατί κάποιο σχέδιο, γιατί ο καπιταλισμός, γιατί ο σοσιαλισμός, γιατί ο εθνικισμός, γιατί ο αριβισμός, γιατί οι –ισμοί, και γιατί ό,τι να τολμήσεις να προτείνεις, έχει προηγηθεί κάποιος που το έχει ευτελίσει, επειδή το υποσχέθηκε από κάποια μπαλκόνια, γιατί το πούλησε για κάποιους ψήφους, το έψησε στις φωτιές των ρουσφετιών, των επιδοτήσεων, των επιχορηγήσεων, στο φτηνό χρήμα και τις χαριστικές δουλειές που διέφθειραν ολόκληρες απελπισμένες γενιές.
Η λίστα των φοροφυγάδων που μπορεί και να μην είναι. Τα θέατρα που κλείνουν από μη θεατές. Η σάτιρα που κοροϊδεύει τα θύματα. Ο ανώνυμος που βρίζει τους πάντες στο δίκτυο ισχυριζόμενος ότι έχουμε χούντες. Οι υπουργοί που δε δουλεύουν και η ανάπτυξη που θα έρθει από τα δανεικά. Τα Πανεπιστήμια που βγάζουν επιστήμονες για επαγγέλματα που δε χρειαζόμαστε. Οι αποδείξεις που δεν υπάρχει λόγος να κόβονται, γιατί δεν «περνάνε» πουθενά. Και τόσα και τόσα (συμπληρώστε εδώ τα δικά σας:…)
Και πάνω από όλα, η βαθύτατα ταξική μας κοινωνία. Όχι αυτή που γράφουν οι ανόητοι στα ντουβάρια, οι αμόρφωτοι της δήθεν ακροαριστεράς, που ζωγραφίζουν «μίσος ταξικό» πάνω στα τούβλα. Αλλά οι δύο βασικές τάξεις σε αυτόν τον τόπο: Αυτοί που αμείβονται με μαύρα, και αυτοί που αμείβονται με άσπρα. Οι πρώτοι σε λογής επαγγέλματα, πλουτίζουν, αποταμιεύουν, δεν αγχώνονται με τις αυξήσεις στους φόρους. Και οι δεύτεροι, δεσμώτες σε σύστημα του παραλόγου, να νιώθουν ενοχές όταν κερδίσουν, όποτε τύχει, δυο φράγκα παραπάνω.
Εκεί που σταματάει η λογική δεν ξεκινάει ο στρατός, αλλά η ελληνική κοινωνία. Αέρα!