[…]«Πριν από ένα μήνα περίπου, είχε έρθει ένας Αφγανός που είχε τρελαθεί στην κυριολεξία λόγω του εγκλεισμού του εδώ. Χτυπούσε το κεφάλι του στον τοίχο, με αποτέλεσμα να αιμορραγεί. Κάποιος συγκρατούμενος δεν μπορούσε να τον βλέπει άλλο σε αυτήν την κατάσταση και πήγε στους αστυνομικούς, οι οποίοι παίζανε χαρτιά εκείνη την ώρα, και τους παρακάλεσε να τον πάνε στο νοσοκομείο. Εκείνοι τον κορόιδευαν, ρωτώντας αν είναι δικηγόρος του Αφγανού… Λίγες ώρες αργότερα τον μετέφεραν στο Αλλοδαπών, στην Πέτρου Ράλλη, και τον σπάσανε στο ξύλο για να τον τιμωρήσουν. Ένας αστυνομικός τον ρώταγε αν είναι μάγκας ή δικηγόρος και ένας άλλος, όταν πήγαινε να απαντήσει, τον χτύπαγε στο στόμα. Έφαγε τόσο ξύλο, που έχει πρόβλημα στη λεκάνη του από τις κλοτσιές, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κάτσει ούτε καν στην τουαλέτα. Μάλιστα, έχει ζητήσει να τον πάνε στο νοσοκομείο και οι αστυνομικοί του είπανε: «Εσύ θα μείνεις έτσι για παραδειγματισμό».
[…]Το καλοκαίρι του 2013, είχανε κόψει το ρεύμα για 22 μέρες. Δεν μπορούσαμε να λειτουργήσουμε το air condition, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να κοιμηθούμε από την αφόρητη ζέστη που επικρατούσε στα κοντέινερ, αφού η θερμοκρασία ήταν κοντά στους 50 βαθμούς».
[…]«Σε όποιον εντοπίσουν κινητό τηλέφωνο τον ξυλοκοπούν. Τι κάνανε και δεν μπορούν να μιλήσουν με την γυναίκα και τα παιδιά τους; Ούτε τηλέφωνο, ούτε τηλεόραση, ούτε εφημερίδα. Είναι αποκομμένοι από όλους και από όλα. Στα καρτοτηλέφωνα που έχει μέσα, μας επιτρέπεται να μιλάμε το πολύ 4 λεπτά με το Πακιστάν. Δεν θέλουνε να μιλάμε με τις οικογένειές μας. Σας παρακαλώ πρέπει να μπείτε μέσα για να καταλάβετε τι γίνεται εκεί».
Τα παραπάνω, είναι μόνο μερικές από τις μαρτυρίες έγκλειστων, ή πρώην έγκλειστων, μεταναστών στην Αμυγδαλέζα. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα εδώ. Λίγες ημέρες πριν, ένα νέο παιδί 26 ετών, από το ίδιο στρατόπεδο, πέθανε ενώ επί δεκαπέντε μέρες, όπως κατήγγειλαν συγκρατούμενοι του, ζητούσε γιατρό αλλά δεν του έδιναν ούτε ντεπόν. Το καλοκαίρι είχε πεθάνει ένας άλλος. «Θέλετε να πηγαίνουν όλοι οι μετανάστες στα νοσοκομεία μας;» είχε αναρωτηθεί πρόσφατα η κυβερνητική εκπρόσωπος. Αλίμονο. Εμείς είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι, θα μοιραστούμε τα νοσοκομεία με τους απολίτιστους; Αυτές τις μέρες, θα δικαστούν 60 από αυτούς, επειδή εξεγέρθηκαν το 2013, για τις άθλιες συνθήκες που κρατούνται. Καθημερινά, ιστορίες φρίκης βλέπουν το φως της δημοσιότητας αλλά τίποτα δεν αλλάζει. Πρόσφυγες από τη Συρία, γυναίκες και παιδιά μαζεύονται μπροστά στο Κοινοβούλιο, ζητώντας αυτά που ο πολιτισμός μας το επιβάλει: Ανθρωπιά ! Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Αυτοί έχουν ανάγκες, εμείς πολιτισμό.
«Ο πολιτισμός δεν κληρονομείται, κατακτάται» έχει πει ο Γάλλος συγγραφέας Andre Malraux αλλά μάλλον, δεν μας αφορά άμεσα. Έχουμε πειστεί ότι είμαστε οι αυταπόδεικτοι κληρονόμοι ενός ξεχωριστού πολιτισμού, τον οποίο, όμως, μπορούμε να τον επικαλούμαστε, όπως και όποτε εμείς γουστάρουμε. Και άμα λάχει, να’ουμ, μπορούμε και να τον καταστρέψουμε. Εξάλλου, όλα τα έτοιμα, εύκολα ξοδεύονται.