Κάθε βράδυ στριφογυρίζω στα ζεστά σεντόνια βασανισμένος από σκέψεις. Σκέψεις που αφορούν προβληματισμούς καθημερινής επιβίωσης. Συγκεκριμένα, με απασχολούν πολύ οι καινούργιοι φόροι που έρχονται τον Ιούλιο. Προσπαθώ μέχρι και σήμερα να είμαι συνεπής με τις φορολογικές μου υποχρεώσεις. Από τον Ιούλιο και μετά μου φαίνεται πάρα πολύ δύσκολο να καταφέρω να κρατηθώ ενήμερος.
Έτσι και δεν αυξηθούν οι δόσεις αποπληρωμής από 12, σε τουλάχιστον 24, είναι σίγουρο ότι δεν θα μπορέσω να τα βγάλω πέρα. Αυτό αφορά όχι μονάχα εμένα αλλά και εκατομμύρια συμπολίτες μας που κυριολεκτικά ζουν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και φόβου: κατάσχεση ακίνητης περιουσίας, δέσμευση των τραπεζικών λογαριασμών, συλλήψεις για ληξιπρόθεσμα χρέη – και ποιος ξέρει τι άλλα μέτρα μας περιμένουν στην γωνία.
Το μόνο που κατάφερε η συγκυβέρνηση με την ανεξέλεγκτη υπερφορολόγηση είναι να αυξήσει τον αριθμό των ληξιπρόθεσμων οφειλετών. Οι Έλληνες που σήμερα χρωστάνε και δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν μετριούνται πια σε εκατομμύρια, σε αριθμούς που τρομάζουν. Αν επιμείνει στο ίδιο φορολογικό μονοπάτι ο κ. Σαμαράς, θα καταλήξει, με αυτήν την κυβέρνηση που έφτιαξε, να γίνει τελικά αυτός «ο πρωθυπουργός της δραχμής». Δίχως λεφτά στην τσέπη μας είναι αδύνατον να έρθει η ανάπτυξη, να μειωθεί η ανεργία, να αυξηθούν οι μισθοί, να δημιουργηθούν νέες υγιείς επιχειρήσεις, να εξυγιανθεί το τραπεζικό σύστημα.
Έφτασε ο καιρός να συνέλθει το πολιτικό προσωπικό όλων των πολιτικών ιδεολογιών και να ασχοληθεί με το καλό του τόπου. Βαρεθήκαμε να ακούμε για την αριστερά, τη δεξιά, τους φιλελεύθερους, τους φασίστες, τους κομουνιστές. Βαρεθήκαμε τους δήθεν τσακωμούς για τις ιδεολογικές τους τοποθετήσεις. Στην κατάσταση που βρισκόμαστε η πολιτική ιδεολογία είναι πολυτέλεια. Κάτι σαν το «αν δεν έχει ο λαός ψωμί, ας φάει παντεσπάνι», της Αντουανέτας. Ο κόσμος πεινά, δεν έχει δουλειά, φοβάται μην χάσει ότι του έχει απομείνει, δεν εμπιστεύεται τους πολιτικούς, δεν επιχειρεί. Ο υπουργός της Γερμανίας κ. Σόιμπλε, όπως και οι υπόλοιποι δανειστές μας, ενδιαφέρονται μονάχα να αποπληρωθούν τα δανεικά. Δεν τους νοιάζει αν οι άνεργοι έχουν ξεπεράσει το 26% και μεγάλο μέρος του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Τολμώ ακόμη να φτάσω στο σημείο να πω ότι δεν τους ενδιαφέρει πια αν θα παραμείνουμε και στο ευρώ.
Φτάσαμε στο σημείο που δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε πίσω, αλλά ούτε και μπροστά. Η κατάσταση είναι στάσιμη και ό,τι μένει στάσιμο βαλτώνει. Είναι επείγον να συνεννοηθούν τα κόμματα. Να αφήσουν τα «αντριλίκια» και να κοιτάξουν το καλό της χώρας. Αυτό χρειαζόμαστε. Μια πλατιά συγκυβέρνηση που να κοιτά και να μεριμνά για τους πολίτες της και όχι για τη διατήρηση της καρέκλας και την παραγραφή διαφόρων ποινικών ευθυνών.