Αν η δεκαετία του 90 ήταν δίσκος, θα είχε τον ήχο από τη PSTN γραμμή που προσπαθούσε να συνδεθεί στο internet. Αν ήταν βιβλίο, θα περιείχε τους μεταμεσονύχτιους διαλόγους από τα chatrooms. Δεν είχε σημασία αν το maraki82 που σου έβγαζε την γλώσσα πονηρά ήταν όντως όπως περιέγραφε τον εαυτό της. Ούτε καν αν επρόκειτο στ' αλήθεια για θηλυκό. Το πιο πιθανό είναι να είχες πει τα ίδια ψέματα κι εσύ ως knight75. Όχι, δεν ενδιέφερε κανένα. Οι διαδικτυακοί φίλοι έσβηναν με το πάτημα του log out. Ενδεχομένως να τους συναντούσες την επόμενη μέρα ως raven80 αλλά κανείς δεν συνδεόταν μόνιμα με κανέναν. Επικοινωνούσες αλλά δεν συσχετιζόσουν. Πλέον με τα social media συνάπτεις σχέσεις χωρίς απαραιτήτως να επικοινωνείς. Αυτό δεν είναι οπωσδήποτε κακό. Εκτός εάν υπήρξες φίλος στο facebook με τον Tassios Thita ή ακολουθούσες τον @paranoiriko. Ακόμη χειρότερα, αν σ' ακολουθούσε κι εκείνος.
Δεν υπερβάλλω. Από τη στιγμή που έγινε γνωστό πως ο Τάσος Θεοφίλου διατηρούσε λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εμφανίστηκαν και οι πρώτες ταμπέλες. Και είναι παράλογο. Το να ακολουθείς κάποιον στα social media δεν σημαίνει αυτομάτως πως ενστερνίζεσαι τα όσα αναρτά. Δεν καθορίζει τον χρήστη η λίστα φίλων/following αλλά ο βαθμός διαδραστικότητας μαζί τους καθώς και το περιεχόμενο αυτής. Για να το θέσω αλλιώς, πώς μπορεί να χαρακτηριστεί εκείνος που ακολουθεί τους λογαριασμούς όλων των κομμάτων; Εάν λάβουμε υπόψιν μας τα όσα γράφτηκαν στην περίπτωση Θεοφίλου, τότε πολλαπλή προσωπικότητα. Κι όμως, η εξήγηση μπορεί να είναι απλή: για ενημερωτικούς λόγους. Φυσικά δεν είναι μόνο αυτό. Πολλές φορές επιλέγουμε να γίνουμε φίλοι με άτομα που διαφωνούμε πλήρως. Και σωστά πράττουμε. Η χρήση των social media στηρίζεται και ενισχύει την πολυφωνία. Διαφορετικά, ένας κόσμος με μία μόνο άποψη θα ήταν βαρετός -ακόμη και ο διαδικτυακός. Και σ' αυτόν τον κόσμο το «δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι» μεταφέρεται πάντα διαστρεβλωμένα.