Είναι μερικές φορές που φτάνεις στο σημείο να βλέπεις με συμπάθεια ακόμα και τον διάβολο. Στην προκειμένη περίπτωση τον τελευταίο τον έβλεπα στην μορφή του περίφημου Άδωνη με την τσιριχτή φωνή, τον οποίο είχαν στριμώξει άγρια σ' ένα τηλεοπτικό παράθυρο οι οικοδεσπότες δημοσιογράφοι. Το αμάρτημα του Γεωργιάδη ήταν πως μετακόμισε από το ΛΑΟΣ στην Νέα Δημοκρατία, δείγμα πολιτικής ασυνέπειας, όπως έλεγαν οι δημοσιογράφοι που τον κατακεραύνωναν. Του θύμιζαν κάποιες πρόσφατες δηλώσεις του, λίγων ημερών πριν, όταν έλεγε -ο Άδωνης- πως είναι ναρκομανείς όσοι πιστεύουν πως θα εγκαταλείψει το ΛΑΟΣ και θα προσχωρήσει στη Νέα Δημοκρατία. Και μ' ένα πονηρό και απαξιωτικό χαμόγελο αλλά και εισαγγελικό ύφος οι παρουσιαστές βομβάρδιζαν το νέο μεταγραφικό απόκτημα του Αντώνη Σαμαρά.
Η ένστασή μου δεν έχει σχέση με την ασυνέπεια του Άδωνη. Αυτή είναι τόσο αυτονόητη, που δεν χρειάζεται καν να συζητείται. Μεγάλοι ανθρωποι είμαστε, στην Ελλάδα ζούμε, ανακαλύψαμε την πυρίτιδα; Ο Άδωνης και ο κάθε Άδωνης, είναι τόσο ασυνεπής, όσο χρειάζεται για να επιβιώνει στο πολιτικό σύστημα. Αν ξεκινήσουμε να συζητάμε για την ασυνέπεια του πολιτικού προσωπικού της χώρας, δεν θα υπάρχει χώρος για άλλο θέμα συζήτησης. Θα χρειαστούμε χρόνια και εκατομμύρια λέξεις για να τα πούμε ολα αυτά.
Η ένστασή μου αφορά τους δημοσιογράφους, όλους εμάς δηλαδή. Υποδείγματα συνέπειας! Έχουμε όλες τις προϋποθέσεις για να κρίνουμε και επικρίνουμε τους άλλους με τέτοια ένταση; Τους όποιους άλλους; Και κατ' επέκταση: εμείς και οι εργοδότες μας έχουμε σταθεί έξω απ' όλο αυτό το μεγάλο πάρτυ των τελευταίων χρόνων που οδήγησε την χώρα στην οικονομική χρεωκοπία και την πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική παρακμή; Όποιος το πιστεύει, να δηλώσει "παρών". Και ας ακούσει μετά και την άποψη της κοινωνίας για το συνάφι μας.
Δεν γενικεύουμε, δεν πρέπει να γενικεύουμε είναι η αλήθεια. Δεν είμαστε όλοι το ίδιο, όπως όμως δεν είναι όλοι οι πολιτικοί το ίδιο, όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι το ίδιο, όλοι οι γιατροί το ίδιο. Ωστόσο, μια γενική εικόνα για τον ρόλο των δημοσιογράφων και των μέσων ενημέρωσης, οι πολίτες την έχουν. Και αυτή δεν πλησιάζει καν στο επίπεδο της ανοχής. Το γνωρίζουμε.
Ας επανέλθουμε στην ασυνέπεια του Άδωνη όμως. Ποιοί τον εγκαλούσαν γι' αυτό; Κάποιοι δημοσιογράφοι-παρουσιαστές οι οποίοι ανάλογα τις περιστάσεις, τις ορέξεις των εργοδοτών τους και τα μικρά και ανούσια πολιτικά παιχνίδια, αλλάζουν στάση και απόψεις τόσο γρήγορα που δεν τους προλαβαίνεις. Ήταν φίλοι του πρώτου μνημονίου και όταν αυτό άρχισε ν' ακουμπά και ιδιοτελή δικά τους συμφέροντα μετατράπηκαν σε εχθρούς του. Όταν στην συνέχεια εξαιρέθηκαν από επαχθείς ρυθμίσεις, το ξανασκέφτηκαν. Και στο δεύτερο μνημόνιο, κινήθηκαν και πάλι ανάλογα με τις προσωπικές τους ιδιοτελείς διαθέσεις. Μας εξυπηρετεί το μνημόνιο; Αν ναι, αποτελεί την μοναδική σωτήρια λύση. Αγγίζει τα συμφέροντά μας; Ε, τότε πρόκειται για την ταφόπλακα του Ελληνικού λαού.
Δεν μπαίνω στην ουσία των απόψεών τους. Μπαίνω στην ουσία του τρόπου λειτουργίας τους. Έναν τρόπο από τον οποίο επηρεάζονται χιλιάδες αν όχι εκατομμύρια τηλεθεατές, αναγνώστες, ακροατές. Δεν χρειάζεται ν' αναφερθούμε στην δύναμη των μέσων ενημέρωσης. Τόσο αυτονόητη, όσο η ασυνέπεια του Άδωνη.
Και επειδή χιλιάδες ή εκατομμύρια μυαλά επηρεάζονται και κατευθύνονται από αυτά τα μέσα, πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί. Και μαζί και πιο αυτοκριτικοί. Ίσως πρέπει τα μέσα να αναζητήσουν και πάλι τον ρόλο τους. Είναι φορείς ενημέρωσης ή μηχανισμοί εξυπηρέτησης συμφερόντων; Αν απαντήσουμε σ' αυτό, τότε εύκολα θα προχωρήσουμε και σε άλλες απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα. Πώς συμβαίνει σε μια τόσο μικρή χώρα και υπάρχουν τόσα πολλά τηλεοπτικά κανάλια; Ποιός ο ρόλος των μέσων για την δημιουργία της κρίσης; Γιατί δεν αντιδράσαμε στην δημιουργία αυτής της μεγάλης φούσκας των μέσων, η οποία τώρα σκάει ηχηρά αφήνοντας εκατοντάδες εργαζόμενους στον δρόμο; Ποιές οι διασυνδέσεις μέσων με εξουσίες; Πώς επιβιώνουν μέσα ενημέρωσης με παθητικούς ισολογισμούς; Ερωτήματα που μοιάζουν πρωτόγονα, αλλά στην χώρα μας δεν είναι. Δεν έχουν απαντηθεί γιατί δεν μας αρέσει να τ' απαντήσουμε.
Μέχρι να (και αν) απαντήσουμε σε όλα αυτά, δεν θα ήταν άσχημη ιδέα τα μέσα ενημέρωσης να περιοριστούν στον ρόλο τους. Γιατί κάποια από αυτά, θα φτάσουν στο σημείο να δικαιώσουν ακόμα και τον ανεκδιήγητο πρώην πρωθυπουργό, που μετά το τέλος της θητείας του, θυμήθηκε πως κάποια μέσα ενημέρωσης στράφηκαν κατά της κυβέρνησης επειδή δεν μεσολαβούσε για να πάρουν δάνεια. Παρ' ότι ο ίδιος ο καταγγέλων υποδεχόταν για δυο χρόνια κάποιους ισχυρούς των ΜΜΕ από την πλαϊνή πόρτα του Μαξίμου…