Η έναρξη του 52ου φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή, 4 Νοεμβρίου. Το παρόν κείμενο γράφτηκε επίτηδες(;) μία μέρα αργότερα. «Τούτη η εποχή του εμφύλιου σπαραγμού, δεν είναι εποχή και ποίηση για άλλα παρόμοια. Σαν πάει κάτι να γραφεί, είναι ως αν να γράφονταν από την άλλη μεριά αγγελτήρια θανάτου». Αυτοί είναι οι μισοί στοίχοι από το ποίημα «1948» του Νίκου Εγγονόπουλου. Πώς να αναφερθείς στο φεστιβάλ, όταν στην τηλεόραση βλέπεις τον τηλεμαραθώνιο της «κυβέρνησης σωτηρίας»; Πώς να ενδιαφερθείς για τέχνη, τη στιγμή που η χώρα σου γίνεται περίγελος διεθνώς; Πώς να σκεφτείς και να απολαύσεις μία ταινία, την ώρα που οι ντόπιοι ηγέτες, παλαιοκομματικής κοπής, πρωταγωνιστούν σε ένα θέατρο παραλόγου με φόντο τη διάλυση του ελληνικού κράτους; Τα κείμενα που δεν ασχολούνται με την πολιτική, προφανώς και δεν είναι αγγελτήρια θανάτου. Ίσως να΄ναι καθαρτήρια. Αλλά το δάκτυλα δεν σηκώνονται εύκολα για να πατήσουν τα πλήκτρα. Τα βαραίνει η συλλογική στενοχώρια.
Κι όμως. Εκατοντάδες συμπατριώτες μας, πεντακόσια και βάλε χιλιόμετρα μακριά από τη σκηνή της Βουλής, απαιτούν απτόητοι να συνεχίσουν τη ζωή τους. Η δίψα για ζωή δεν σταματάει στα εθνικά προβλήματα. Η αίθουσα του Ολύμπιον ήταν γεμάτη ασφυκτικά. Αν δεν άκουγες ραδιόφωνο, δεν ενημερώσουν από το διαδίκτυο και δεν παρακολουθούσες τηλεόραση, θα νόμιζες ότι βρίσκεσαι σε μία κανονική χώρα. Θα έβλεπες τους «Απόγονους» του Αλεξάντερ Πέιν. Θα εστίαζες στις δικές σου ανησυχίες, θα μιλούσες για τις φοβίες σου, θα έπινες ένα ποτό στο πάρτι που ακολούθησε μετά στο λιμάνι. Θα’ χε η νύχτα σου μία φυσιολογική ροή. Δεν θα φοβόσουν τι λόγια θα ακούσεις πριν την καληνύχτα.
Αν σας απατούσε η σύντροφός σας, θα τη συγχωρούσατε; Θα βρίσκατε μέσα σας δικαιολογίες για να εξοικειωθείτε με την προδοσία; Οι γνήσιοι Νεοδημοκράτες θα απαντούσαν σίγουρα «ναι». Από καιρό χορεύουν καλαματιανό πάνω από το πτώμα της Ελλάδας. Αν η γυναίκα σας τραυματιζόταν θανάσιμα σε εξτρήμ θαλάσσιο σπορ, πως θα συμπεριφερόσασταν στις δύο ατίθασες, και κινούμενες στα όρια της νομιμότητας, κόρες σας; Οι οπαδοί του Κ.Κ.Ε θα απαντούσαν οργισμένοι πως θα προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να τις επαναφέρουν στη τάξη. Θα τις έβρεχαν στον πισινό στον Αλέξη Τσίπρα (17 χρονών κόρη) και θα τραβούσαν το αυτί στο Φώτη Κουβέλη (10 χρονών κόρη). Αν ο εραστής της γυναίκας σας προτίθετο να αγοράσει την περιουσία σας και να σας κάνει εν μία νυκτί πλούσιους, θα την πουλούσατε; Οι ζιβαγκοφόροι Πασόκοι θα έγνεφαν καταφατικά. Μοσχοπούλησαν τη σοσιαλιστική περιουσία στους εκσυγχρονιστές και σπάνε πλάκα με το ανέκδοτο «οικουμενική κυβέρνηση στην Ελλάδα».
Οι «Απόγονοι» σου αφήνουν μία συγκεχυμένη αίσθηση λύπης, που εδράζει κυρίως στην έννοια της προδοσίας. Όταν προδίδεις τον άνθρωπο που αγαπάς, μπορεί να σε συγχωρέσει. Και να σου ευχηθεί «καλό ταξίδι» στην άλλη ζωή. Όπως δηλαδή έκανε ως απατημένος σύζυγος ο Τζωρτζ Κλούνει στην ταινία. Όταν όμως προδίδεις τη χώρα σου, δεν θα σε συγχωρέσει κανείς. Και σε αυτή την περίπτωση, άλλη ζωή δεν έχει. Γιατί κανείς δεν πρόκειται να σου ευχηθεί καλό ταξίδι.