Ο νόμος 1608 ισχύει από το 1950. Ψηφίσθηκε για να μην κλέβουν οι εγχώριοι μανδαρίνοι τη βοήθεια του αμερικανικού κράτους μετά τον πόλεμο. Προβλέπει δρακόντειες ποινές αλλά ούτε το κλέψιμο έχει ανακόψει ούτε τους διώκοντες έχει κάνει πιο σοφούς σε ό,τι αφορά τη «μεγάλη διαφθορά». Οι πολιτικοί ούτως η άλλως προστατεύονται με το άρθρο 86 του συντάγματος απολαμβάνοντας της συντομότατης παραγραφής.
Ο νόμος αυτός εξυπηρετεί απλώς όσους ερευνούν -αν ερευνούν- να αποφύγουν την παραγραφή των κοινών αδικημάτων διευρύνοντας τον χρόνο παραγραφής. Έχει όμως νόημα για μια κοινωνία να αποδίδει δικαιοσύνη έπειτα από 15 και 20 χρόνια; Αποδίδεται δικαιοσύνη και ανασυντίθενται τα γεγονότα στην ανακριτική και ακροαματική διαδικασία έπειτα από τόσο χρόνο; Και μπορεί η απαξία ενός οικονομικού εγκλήματος, όπως εκφράζεται με την ποινή, να ξεπερνάει την απαξία ενός φόνου, μίας κακοποίησης, μιας βαριάς σωματικής βλάβης; Μπορεί η διαφθορά ενός κρατικού λειτουργού να τιμωρείται με ισόβια και ένας φόνος με ποινή 15 και 20 ετών;
Η δική μου απάντηση είναι όχι. Και αυτή είναι και η απάντηση του υπουργείου Δικαιοσύνης που, σωστά κατά τη γνώμη μου, προτείνει την κατάργηση του αναχρονιστικού νόμου. Αυτός δεν συνέβαλλε στη διαλεύκανση καμιάς από τις μεγάλες υποθέσεις διαφθοράς. Απεναντίας δημιούργησε αντικίνητρα στους πρωταγωνιστές τους να συνδράμουν τη δικαστική έρευνα. Όσοι το έκαναν και βοήθησαν τους δικαστές παρακινήθηκαν από την ευνοϊκή τους μεταχείριση με βάση τη συναλλαγή -με την καλή έννοια – με τις εισαγγελίες, διασφαλίζοντας ευνοϊκότερη μεταχείριση όπως συνέβη με τον εξάδελφο του Άκη Τσοχατζόπουλου, Νίκο Ζήγρα. Κάποιοι εισαγγελείς φωνάζουν τώρα, καθώς θα δυσκολέψει κάποιες από τις υποθέσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη, συντομεύοντας την παραγραφή.
Έχουν περάσει 64 χρόνια από την ψήφιση ενός νόμου που τιμωρούσε με αυστηρότερες ποινές τα ίδια αδικήματα που περιγράφει ο ποινικός κώδικας, μόνο και μόνο επειδή εκείνοι που τα διέπραξαν είχαν σχέση με «το δημόσιο». Είναι ώρα το ίδιο το δημόσιο να υπερασπισθεί το δημόσιο συμφέρον με τον τρόπο που γίνεται στις χώρες που γνωρίζουν ότι δεν χρειάζονται έναν δρακόντειο νόμο αλλά έναν αναλογικό νόμο που να εφαρμόζεται.