Πρόγραμμα αποκατάστασης υπαίθριων γλυπτών έργων τέχνης υλοποιεί ο Δήμος Αθηναίων, την ίδια στιγμή που συμπολίτες μας πεινάνε. Συμφωνείτε;
Όπως αναφέρεται στο Έθνος του Σαββάτου, πρόκειται για ανδριάντες, προτομές, ολόσωμα αγάλματα, στήλες και ελεύθερες συνθέσεις, έργα μεγάλων καλλιτεχνών του 19ου και 20ού αιώνα.
Το πρόγραμμα, συνολικού ύψους 771,2 εκατ. ευρώ, αφορά 100 έργα τέχνης που βρίσκονται διάσπαρτα και σε κακή κατάσταση, σε όλη την πρωτεύουσα.
Στην πλειοψηφία τους έχουν καταπονηθεί από βανδαλισμούς (καταστροφή σε μύτες αγαλμάτων και χέρια, κλέβεται συχνά το σπαθί του Μακρυγιάννη στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου κ.λπ.) αλλά και την ατμοσφαιρική ρύπανση. Το μείζον ζήτημα παραμένει το θέμα της φύλαξης των γλυπτών έπειτα από την αποκατάστασή τους. Τι θα γίνει μετά; Θα προσλάβουμε σεκιούριτι για να τα φυλάνε μήπως τα σπάσουν ή κάνουν γκράφιτι ή θα πρέπει να τα προσέχουν και αυτά οι άντρες της Αστυνομίας;
Την ίδια στιγμή, τίθεται κι άλλο ένα ερώτημα, μάλλον στο ξεκίνημα της συζήτησης: «Υπάρχουν συμπολίτες μας που πεινάνε, που μένουν στον δρόμο, οικογένειες ολόκληρες, ψυχές, και θα πρέπει να δοθούν τόσα εκατομμύρια για να φτιαχτούν τα… αγάλματα;».
Ίσως το δίλημμα να είναι «έξωθεν καλή μαρτυρία Vs διαβίωση των πολιτών». Και οι απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα δεν είναι πάντα εύκολες – βλέπεις, η επιβίωση, κάποιες φορές, δυσκολεύεται να ενσταλάξει σταγόνες Πολιτισμού και Ιστορίας στις ζωές των ανθρώπων.
Ποια είναι η άποψή σας; Πρέπει να δώσουμε τόσα ευρώ για να συντηρήσουμε τα αγάλματα ή πρέπει να δοθούν αυτά τα χρήματα σε ανθρώπους που τα έχουν αποδεδειγμένα ανάγκη;