Photo: GrusiaKot
Σταμάτησα την αγωνιστική μου καριέρα στο πόλο το 2002. Έκτοτε σταμάτησα σχεδόν μαχαίρι τον αθλητισμό. Χωρίς όμως δυστυχώς να σταματήσει η λιγούρα μου και το πιρούνι μου στα διάφορα τραπέζια. Η ζυγαριά μου έδινε ανησυχητικά μηνύματα που αγνοούσα. Τους καθρέφτες τους απέφευγα. Τον Δεκέμβριο του 2006, μετά από μια ατάκα του γιού μου κοιτάζοντας παλιές φωτογραφίες («Πω πω μπαμπά, σωματάρα είχες!»), το πήρα απόφαση και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Προγούλι, μαγουλάκια, «κρεμασμένο» στήθος, κοιλίτσα με μπόλικα «σωσίβια», ευτραφή μπούτια κλπ. Όλα τα σημάδια της «καλοζωϊας» είχαν κάνει την εμφάνισή τους. Βλέποντας την εικόνα του εαυτού μου αναλογίστηκα «Που πάμε έτσι Γιώργη;».
Πήρα τη μεγάλη απόφαση να αλλάξω δραστικά συνήθειες. Ξεκίνησα λίγο τρέξιμο, λίγο κολύμπι, λίγα βαράκια, λίγο εγκράτεια στο τραπέζι. Χωρίς αναβολές λόγω «ανειλημμένων υποχρεώσεων» αλλά ούτε και υπερβολές. Τα αποτελέσματα δεν φάνηκαν αμέσως. Μάλιστα στην αρχή πιάστηκα, πόναγα (ου γαρ έρχεται μόνον…) και σκέφτηκα να τα παρατήσω. Κάτι όμως μέσα μου, μού έλεγε να επιμείνω , να αντισταθώ στην βολική για σήμερα αλλά καταστροφική για αύριο αδράνεια. Μετά από μερικές εβδομάδες είδα τα πρώτα αποτελέσματα στη ζυγαριά και μετά από μήνες και στον καθρέφτη. Έκτοτε τηρώ με ευλάβεια το όχι ιδιαίτερα απαιτητικό αλλά συνεπές πρόγραμμα ξεκουνήματος και «κρατιέμαι». Τίποτε δεν θα είχε γίνει όμως αν δεν είχα πάρει την απόφαση μπροστά στον καθρέφτη.
Το 2010 νομίζω ήταν αντίστοιχα η χρονιά που κοιτάχτηκε η Ελλάδα στον καθρέφτη. Τα σημάδια μιας καταναλωτικής λιγούρας που όλοι τροφοδότησαν είχαν αρχίσει να γίνονται αισθητά, αλλά δεν δίναμε σημασία. Αποφεύγαμε εξάλλου να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη. Μέχρι που πέρσι μας έβαλαν έναν καθρέπτη μπροστά κι ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε: Θέλουμε να αλλάξουμε ή όχι σαν κοινωνία και σαν χώρα; Να ξεπεράσουμε τη βολική αδράνεια δεκαετιών, να ξεβολευτούμε αλλά και να καλυτερέψουμε. Βραχυπρόθεσμα θα «πονέσουμε», θα «πιαστούμε» αλλά μακροπρόθεσμα θα ξαναβρούμε τη φόρμα μας. Το θέμα είναι να επιμείνουμε, να μην τα παρατήσουμε. Για τον τρόπο «προπόνησης» μπορεί να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να υπάρξουν αφενός αναβολές κι αφετέρου υπερβολές γιατί μπορεί ο «αθλητής» να πάθει κανένα κάταγμα και να θέλει γύψο (σας θυμίζει κάτι;), ή, το χειρότερο, καμιά ανακοπή και τότε πάπαλα. Αυτός ο συγκεκριμένος φόβος που επικαλούνται όσοι δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε, δεν πρέπει όμως να μας κάνει διστακτικούς απέναντι στην απόφαση να αλλάξουμε, την απόφαση που παίρνουμε μπροστά στον καθρέφτη. Το 2011 μπορεί να είναι δυσκολότερο, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να είναι καλύτερο, με την έννοια ότι μπορεί να γεννήσει ελπίδα, έμπνευση και προοπτική. Αυτό ακριβώς που ψάχνουμε σήμερα…