Να πούμε μια καλή λέξη για τον Αντώνη Σαμαρά, τώρα που ξεθύμανε η σκωπτική διάθεση της μπλογκόσφαιρας για την πρωτοβουλία του, να εξαγγείλει δωρεάν παροχή WiFi ιντερνετ ανά την ελληνική επικράτεια μέσα από τη συνέντευξη (εκ βαθέων, με ρηχή όμως εκφορά) στο MEGA, μπροστά σ’ έναν μάλλον απορημένο Γιάννη Πρετεντέρη – περασμένα αυτά, αλλά παρόντα στον σκληρό δίσκο της μνήμης.
Είναι αλήθεια πως, άμα υπήρχε νωρίτερα το ιντερνετικό αγριωπό φόρουμ συζήτησης/κραξίματος, πρωτοβουλίες πολιτικών (οσάκις αισθάνονταν ολίγον τι στην έξοδο, ή πάντως απειλούμενοι στη γωνία…) να εκφωνήσουν/προβάλουν/τάξουν μια συμπαθητική μελλοντοστραφή ιδέα – όπως, ας πούμε, το «σύνταξη στις νοικοκυρές» του Γεωργίου Μαύρου το 1977, ή πάλι το «θα φτάσουμε στη Θεσσαλονίκη σε 4 ώρες» του Κώστα Σημίτη το 2003 – κατά πάσαν πιθανότητα θα είχε επικρατήσει σιωπή. Ακόμη και πιο ωμές προσεγγίσεις, όπως το mea culpa του Αντρέα (μετά τη συνειδητοποίηση του τι ήταν «το Κυπριακό στο ράφι» του Νταβός) το 1988, ή η στήριξη του Κώστα Καραμανλή στο «το νόμιμο είναι και ηθικό» του Γ. Βουλγαράκη, δυο δεκαετίες αργότερα, μάλλον δεν θα εκφωνούνταν αν παραμόνευε η απαξιωτική – και άμεση, και αλογόκριτη – αντίδραση της μπλογκόσφαιρας. Όμως…
… Όμως, ξέρετε κάτι; Όταν κάθε φορά η καημένη η πολιτική/οι καημένοι οι πολιτικοί μας φθάνουν στα όρια των δυνατοτήτων τους (γιατί μόνον οι ίδιοι νομίζουν ότι οι δυνατότητές τους είναι απεριόριστες, και τούτο μέχρι να ‘ρθει η προσγείωση που είναι πάντα ανώμαλη), καλό είναι να αφήνουν πίσω κάτι! Κάτι συγκεκριμένο. Κάτι θετικό, άντε κάτι θετικούτσικο. Κάτι που να χρωματίζει το πέρασμά τους, να είναι κάτι που θα μείνει. Αν είναι να έχουμε ανοιχτό, γρήγορο, δωρεάν ίντερνετ (ε, προσοχή, και αξιόπιστο!), άμποτες! Ακόμη κι αν ανά την Ευρώπη, τώρα το δωρεάν WiFi σιγά-σιγά κλείνει. Και ο Χαρίλαος Τρικούπης, δεν ήταν απόλυτα αναγκαίο ούτε αληθινή προτεραιότητα να αφήσει πίσω σιδηρόδρομο σε απομακρυσμένες άκριες, ας πούμε τον οδοντωτό των Καλαβρύτων των τότε προυχόντων: δεν ήταν προτεραιότητα, αλλά… έμεινε κάτι.