Η αρχή έγινε με κάποιους δημοσιογράφους, νομίζω. Πολλοί από αυτούς που περιφέρονται γύρω από τα γραφεία πολιτικών κομμάτων και πολιτικών, είδαν από νωρίς πως το προσωπικό τους μέλλον είναι προς Κουμουνδούρου μεριά. Κάποιοι που το υποψιάστηκαν πιο νωρίς, έκαναν τα κουμάντα τους, προσέγγισαν τον ΣΥΡΙΖΑ, έδωσαν παρών, πήραν κάποιες θέσεις και τώρα προσδοκούν περισσότερα από την επικείμενη ανάληψη της εξουσίας. Η συνέχεια δόθηκε από κάποιους πολιτικούς και αυτό έγινε σε δημόσια θέα, οι μεταγραφές της τελευταίας στιγμής έγιναν αντικείμενο έντονου σχολιασμού, αφού κάποιες ήταν κραυγαλέες. Και τώρα ήρθε η ώρα των εκδοτών/καναλαρχών – για να ειμαστε δίκαιοι, κάποιων από αυτούς.
Το πιο κραυγαλέο το είδαμε στο πρωτοσέλιδο του Βήματος της Κυριακής, αλλά δεν ήταν το μοναδικό. Ήταν αυτό που έκανε περισσότερο θόρυβο γιατί αφορούσε μια ιστορική εφημερίδα, η οποία τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον, είχε στηρίξει με φανατισμό τις επιλογές της συγκυβέρνησης. Ωστόσο, είναι αρκετά ακόμα Μέσα τα οποία αναζητούν νέες ισορροπίες (sic), αναζητούν δηλαδή συνομιλητές με αυτούς που, όπως όλα δείχνουν, θα έρθουν σε λίγες ημέρες στην εξουσία. Και αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα. Ότι ένα μεγάλο μέρος των Μέσων Ενημέρωσης δεν παίζουν τον ρόλο για τον οποίο (θα έπρεπε να) υπάρχουν, αλλά προσπαθούν να διαιωνίσουν τον ρόλο που έχουν συνηθίσει να παίζουν εδώ και αρκετά χρόνια.
Και αυτός είναι η παράλληλη πορεία με τις εκάστοτε εξουσίες (όχι μόνο πολιτικές αλλά και οικονομικές) με αμοιβαία οφέλη. Ενδεχομένως αυτό να συμβαίνει και σε άλλες δυτικές χώρες, αλλά είμαι σίγουρος πως δεν συμβαίνει σε τέτοια έκταση. Ακόμα και στη μητρόπολη του καπιταλισμού, σημείο αναφοράς παγκοσμίως, τις ΗΠΑ, οι εφημερίδες παίζουν με πιο καθαρό τρόπο. Δηλώνουν με σαφήνεια ποιο κόμμα στηρίζουν, τους Δημοκρατικούς ή τους Ρεπουμπλικάνους.
Γιατί συμβαίνει αυτό στη χώρα μας, γιατί δηλαδή πολλά ΜΜΕ διαπλέκονται με την εξουσία, είναι μια ιστορία για την οποία χρειάζονται εκατομμύρια λέξεις για να ειπωθεί. Ας περιοριστούμε να σημειώσουμε ένα φαινομενικά παράδοξο. Η πλειονότητα των Μέσων στη χώρα μας, δεν είναι οικονομικά βιώσιμα. Παρόλα αυτά επιβιώνουν, και η επιβίωση αυτή συνδέεται με τη διαπλοκή στην οποία αναφερόμαστε. Πάμε παρακάτω λοιπόν.
Και το παρακάτω είναι τι θα κάνει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σ' αυτό το μέτωπο. Το οποίο δεν αφορά απλά σε κάποιες επιχειρήσεις και μερικές χιλιάδες εργαζόμενους, αρκετοί από τους οποίους παρότι θύματα της κρίσης και των πολιτικών που έχουν εφαρμοστεί, αναγκάζονται λόγω γραμμής των Μέσων στα οποία εργάζονται να υπερασπίζονται τις πολιτικές αυτές. Τα ΜΜΕ και ο τρόπος λειτουργίας τους, αφορούν την ίδια την ποιότητα της δημοκρατίας, άρα το ζήτημα έχει πολύ μεγαλύτερες παραμέτρους απ' όσες φαίνονται από μια πρώτη προσέγγιση.
Η λογική απάντηση θα έπρεπε να είναι ότι μια νέα κυβέρνηση, αν θέλει να παίξει με καθαρούς όρους το παιχνίδι, δεν πρέπει να κάνει τίποτα. Για την ακρίβεια, το μόνο που έχει να κάνει και το οποίο θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, είναι να εφαρμόσει τους νόμους. Τίποτα περισσότερο. Τους νόμους (αλλά και το Σύνταγμα στη συγκεκριμένη περίπτωση), που λένε πως οι ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες είναι δημόσιο αγαθό και η χρήση τους απαιτεί και την καταβολή κάποιου σεβαστού αντιτίμου. Είναι γνωστό πως κάποιοι ισχυροί εκδότες το 1989-90 πήραν τις συχνότητες με τις ευλογίες της τότε οικουμενικής κυβέρνησης, όχι με δημόσιους διαγωνισμούς, και έγιναν πανίσχυροι. Μεγάλης κυκλοφορίας -τότε- εφημερίδες, κανάλια και ραδιόφωνα, συγκεντρωμένα στα χέρια λίγων. Και αυτοί οι λίγοι επηρέασαν, καθοριστικά θα έλεγα, τις τύχες του τόπου στη συνέχεια. Είναι οι ίδιοι λίγοι που προσπαθούν τώρα να διατηρήσουν αυτά τα προνόμια με τη νέα τάξη πραγμάτων.
Η διαχείριση του μεγάλου αυτού θέματος από μια ενδεχόμενη και πιθανή νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, θα αποτελέσει και ένα μεγάλο στοίχημα γι' αυτήν. Ένα στοίχημα ανέξοδο οικονομικά μάλιστα, αφού δεν χρειάζονται πόροι για να εφαρμοστούν οι νόμοι. Το αντίθετο, η εφαρμογή των νόμων θα φέρει χρήματα. Χρήματα στα δημόσια ταμεία από τη χρήση συχνοτήτων, χρήματα από τα δάνεια τα οποία πήραν πολλοί ισχυροί των ΜΜΕ, χωρίς να είναι σίγουρο ότι τα έβαλαν στις επιχειρήσεις τους, δημιουργώντας προσωπικές περιουσίες και αφήνοντας εργαζόμενους απλήρωτους…