Τον χώρο της αμυντικής βιομηχανίας, παλιότερα τον γνωρίσαμε ως χώρο με λαμπερές εξαγγελίες – για αμυντικές δυνατότητες, για τεχνολογικές πρωτοβουλίες, για προσπάθειες εξαγωγών, για συμπαραγωγές και για offsets, θυμάστε; Πάνε αυτά, λησμονήθηκαν/εγκαταλείφθηκαν! Ύστερα, τον γνωρίσαμε ως χώρο κατασπατάλησης πόρων, επιδοτήσεων, αδιαφάνειας. Ύστερα ως χώρο εκτροφής σκανδάλων. Ύστερα ως χώρο σκανδάλων. Τελευταίως -συρρικνωμένο- ως χώρο αντιπαραθέσεων με τρόικα και με συνδικαλιστές, προκειμένου να διασωθούν θέσεις εργασίας (και "επιρροές").
Και όμως: εκεί κάπου, στο πεδίο της παραγωγής αμυντικού υλικού και παροχής αντίστοιχων υπηρεσιών -εκεί όπου "αλλού" αναπτύσσεται τεχνολογία ακόμη και σε μικρές χώρες, απο την εκπληκτική περίπτωση του Ισραήλ μέχρι της Νορβηγίας ή και της σημερινής Τσεχίας, και ας μην κοιτάξουμε καν προς την Τουρκία…- υπάρχουν και επιμένουν να λειτουργούν στην Ελλάδα κάποιες επιχειρήσεις. Όχι, όχι δεν εννοούμε τις υπό κρατικό/κομματικό έλεγχο, τις οποίες όλοι γνωρίζουμε. Όμως πρόκειται για επιχειρήσεις κατ' ανάγκην τεχνολογικά προηγμένες, με μεθόδους παραγωγής ικανές να αντέχουν στον (κλειστό ως εκ του αντικειμένου, αλλά διεθνή) ανταγωνισμό. Αυτές ακριβώς τις επιχειρήσεις -για μιαν ακόμη φορά, με μπρίο και με συνέπεια- η βαριά μηχανή του ελληνικού Δημοσίου πάει να τις ξεπατώσει.
Πώς αυτό; Ενώ ο πανευτυχής Δημήτρης Αβραμόπουλος ώχετο απιών εις Εσπερίαν, προκηρύχθηκαν τελευταίως δυο ντουζίνες διαγωνισμοί για τις Ένοπλες Δυνάμεις, διαγωνισμοί που έκαναν την εγχώρια (υπολειπόμενη) βιομηχανία να αναθαρρήσει. Όμως…
… Όμως το πλέγμα των σχετικών Διακηρύξεων, όπως γράφτηκε με την πάγια λογική γραφειοκρατίας συν ευθυνοφοβίας συν σώρευσης καταδυναστευτικών όρων του Δημοσίου, μαζί και με τον τρόμο των σκανδάλων λόγω "εξοπλιστικών" του παρελθόντος, πάει να ακυρώσει κάθε δυνατότητα συμμετοχής. Παράδειγμα: ζητείται, όπου "μεσολαβούν διάφορες φάσεις κατασκευής" να κατατίθεται υπεύθυνη δήλωση για κάθε "επιχείρηση ή εργοστάσιο κατασκευής καθώς και για το ποσοστό συμμετοχής στην διαμόρφωση του τελικού προϊόντος". Όπου, στην αλυσίδα παραγωγής/στην value chain, μπαίνει στη μέση διεθνής προμηθευτής -και υπό τις σύγχρονες συνθήκες, αν είναι να έχουμε υψηλή τεχνολογία, πάντα θα μπαίνει!- είναι αδύνατον ο χρόνος να τηρηθεί, καθώς μιλούμε για εκατοντάδες φορείς. Άλλο: ζητείται προσκόμιση "υπεύθυνης δήλωσης του Προέδρου και Διευθύνοντος Συμβούλου (και αλλοδαπής βιομηχανίας) για έλεγχο από την ΓΔΑΕΕ κάθε εγγράφου και στοιχείου, οπουδήποτε κι αν φυλάσσονται, ιδίως τα λογιστικά, εταιρικά, εμπορικά βιβλία και την ηλεκτρονική αλληλογραφία των οικονομικών τους φορέων […] και να λαμβάνει αντίγραφα". Φαντασθείτε την Λόκχιντ ή τους Ισραηλινούς, να διαβάζουν τον όρο, επειδή εμείς έχουμε παρελθόν Τσοχατζόπουλου.
Προσθέστε, εδώ, ότι μια ντουζίνα διαγωνισμοί προκηρύχθηκαν 5-19 Αυγούστου. Προσθέστε και ότι -στην διαδικασία προεπιλογής- απεφασίσθη ότι δεν θα χορηγούνται έγγραφα που να περιγράφουν το αντικείμενο προμηθείας (!), οπότε καλείται κανείς να μετάσχει σε διαγωνισμό αγνώστου ακριβούς αντικειμένου.
Οπότε… αποτελεί λεπτομέρεια το ότι δεν υπήρξε οποιαδήποτε διαβούλευση του Υπουργείου Αμύνης με οποιονδήποτε. Με Δημήτρη Αβραμόπουλο επιτυχώς μεταναστεύσαντα στις Βρυξέλλες επ' ωφελεία του Έθνους, "αφιερώνεται εξαιρετικά" στον διάδοχό του -ξέρουμε, ξέρουμε, την ευθύνη της Αμυντικής Βιομηχανίας έχει η "πλευρά ΠΑΣΟΚ" της συγκυβέρνησης, όμως η τελική ευθύνη είναι ενιαία- η ωραία αυτή κατάσταση.
[Μαντεύουμε την αντίδραση του πιο πονηρεμένου αναγνώστη: "Ξέρετε τι φυντάνια βρίσκει κανείς σ' αυτόν τον κήπο;" Ή ακόμη: "Μην μιλάτε γενικά για "αμυντική βιομηχανία", μερικές μόνον μονάδες έχουν θετικά χαρακτηριστικά". Σωστό – όμως παρόμοιες πρακτικές σαν κι αυτές που παραθέσαμε, φροντίζουν ώστε κοντά στα ξερά να καίγονται και τα χλωρά].