«Βλέπω φτωχούς ανθρώπους με πληγωμένο εγωισμό». Και είδα πολλούς σε αυτό το χάλι τις προηγούμενες ημέρες. Και δεν εννοώ εδώ μόνον τους καθιερωμένα ξαπλωμένους στα πεζοδρόμια που έχουν πλέον εγκαταλείψει και οι ίδιοι τους εαυτούς τους. Πηγαίνοντας επάνω κάτω στην πόλη έχει μείνει στο μυαλό μου ο συνταξιούχος έξω από την Εθνική Τράπεζα, παραμονή Χριστουγέννων στην οδό Πρασίνου Λόφου στο Ηράκλειο, πεσμένος στο πεζοδρόμιο, με το πρόσωπο μελανιασμένο, και οι υπόλοιποι της τεράστιας ουράς, έξω στο κρύο βέβαια, να προσπαθούν να τον κρατήσουν στη ζωή μέχρι να έλθει το ασθενοφόρο. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, η γυναίκα που φαινόταν μέσα από το φωτισμένο τζάμι, στο ημιυπόγειο μιας εργατικής πολυκατοικίας, λίγο πριν από το τέρμα της οδού Πατησίων, τυλιγμένη μέχρι τα κεφάλι με μια παλιά κουβέρτα, σαν φάντασμα, καθισμένη και ακίνητη. Δυο ημέρες μετά, οι δυο γυναίκες που ζουν μόνιμα σε ένα πεζούλι έξω από την Εθνική της Φιλαδέλφειας, να έχουν καταφύγει κάτω από ένα διπλανό δέντρο με τα υπάρχοντά τους για να γλιτώσουν κάπως τη βροχή.
Οι Γερμανοί που μέσα στον αχό για τις άθλιες δωροδοκίες τους επιμένουν ότι τα λάθη τα έκανε (όλα;) η Ελλάδα και βρέθηκε σε αυτό το χάλι. Και ο άνθρωπος που έστειλε μήνυμα στο ραδιόφωνο πως από το 2013 θα θυμάται πιο πολύ το ότι, αν και μακροχρόνια άνεργος, δεν μπόρεσε να περάσει όλες τις δοκιμασίες για να πάρει το βοήθημα των 200 Ευρώ. Η πικρή γεύση των 365 πιο πρόσφατων ημερών του. Και ένας άλλος άνθρωπος όμως μου έμεινε, διευθυντής ραδιοφωνικού σταθμού αυτός και καθημερινός λάβρος σχολιαστής. Που βιάστηκε λοιπόν να πει, Παρασκευή πρωί, όταν του ήλθε μήνυμα ότι απολύθηκε (χριστουγεννιάτικα) η καθηγήτρια στο Κολέγιο η υπεύθυνη για τη σύλληψη του γιου του πρωθυπουργού να αντιγράφει στη Χημεία, στις εξετάσεις του Ιουνίου: «να άλλος ένας αστικός μύθος κι αυτός». Και αμέσως μετά (αφού δηλαδή είχε ήδη αποφανθεί): «να το ψάξουμε;» (και ακόμη μάλλον το ψάχνει ενώ είναι γνωστό σε όλους τους άλλους ότι δεν είναι ούτε μύθος ούτε αστικός αλλά πανελλήνιος πια. Ας το δει εδώ αν το αντέχει). Θα πρέπει λοιπόν να αντέξουμε να ζούμε ανάμεσα στη δυστυχία τη δική μας ή των γύρω μας και την προπαγάνδα των καλοθελητών, που θα μας λένε ότι η Ελλάδα αλλάζει και πάει καλύτερα. Στην πραγματικότητα βέβαια πολλοί άνθρωποι ζώντας εδώ θα πούνε «Αντίο, ζωή» μέσα στο 2014. Ήδη οι μισοί φαίνεται πως θα ήθελαν να φύγουν. Σαν να ζουν τώρα σε μιαν απέραντη Μακρόνησο. Όντας πλέον αναγκασμένοι στον ανήφορο να ακούν και το «χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;», των συνηγόρων της Κυβέρνησης. Εγώ λοιπόν νομίζω ότι το τελευταίο δώρο που έμεινε στο σακούλι για τους Έλληνες την Πρωτοχρονιά θα είναι μόνο η λύσσα. Προπάντων όταν θα σκέπτονται ότι:
- Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο τόσο επιτυχημένος αυτός πολιτικός, ανταμείφθηκε και με την άνευ ουσίας για όλους εμάς θέση του Αντιπροέδρου, απλά για να φτιάξει και (το παντελώς άχρηστο) γραφείο Αντιπροέδρου, με τα ανάλογα έξοδα και προνόμια. Χιλιάδες ευρώ ετησίως, γραφεία, μεγαλεία και τις σχετικές προσλήψεις-αποσπάσεις, 23.12 η πιο πρόσφατη, όπως αναγράφεται στη σχετική Διαύγεια (δείτε αν δεν πιστεύετε εδώ). Αλήθεια τι ακριβώς προσφέρει αυτός ο άνθρωπος σε αυτό τον τόπο;
- Ο κ. Στουρνάρας, μια μηχανή παραγωγής μεγάλων ιδεών και προβλέψεων (π.χ. η ανεργία θα μειώνεται στο τέλος του 2013, ΝΕΤ: 15.1.2013), θα έχει (τον «ευχάριστο πονοκέφαλο» που λένε και τα κλισέ στο ποδόσφαιρο) να σκεφθεί και να διαλέξει για την επόμενη μεγάλη θέση που του προσφέρεται (Τράπεζα της Ελλάδας ή Επίτροπος στην Κομισιόν;), μια δίκαιη ανταμοιβή για το χάος με το πετρέλαιο, το να αφήσει τους ανθρώπους να παλεύουν με απρόσιτα πλέον για τις δυνατότητές τους δάνεια, να επιβάλει τα υπέρογκα πρόστιμα στα ληξιπρόθεσμα, την υπερφορολόγηση στους Έλληνες επενδυτές του ημιλιπόθυμου Χρηματιστηρίου οδηγώντας το σε 2,5% πτώση τώρα στο τέλος της χρονιάς και το κορυφαίας αλαζονείας βέβαια, να προωθεί, ατιμώρητα, θεμελιώδεις νόμους εν αγνοία του ίδιου του πρωθυπουργού, όπως ο ίδιος το παραδέχθηκε.
- Και ένας πρωθυπουργός βέβαια κάθιδρος να εξηγεί μέσα στα χαράματα στους (κακόπιστους και έτοιμους να εκμεταλλευτούν τα πάντα) Γερμανούς, με το που έπεσαν μερικές ξεκούδουνες ριπές από Καλάσνικοφ ανοήτων, ότι «θα τους βρούμε οπωσδήποτε». Και πριν φύγουμε από τον πρωθυπουργό θα είχα να πω ότι σε πιο βόρεια και πιο ευρωπαϊκά πλάτη η απόλυση της καθηγήτριας από το Κολέγιο δεν θα περνούσε έτσι όπως εδώ, όπου φαίνεται ότι μεθοδεύτηκαν, όπως κατήγγειλε και η Ο.Ι.Ε.Λ.Ε., ακόμη και νομικές αυθαιρεσίες από τον εντιμότατο Υπουργό Παιδείας Αρβανιτόπουλο. Πιο μεγάλες πιθανότητες λοιπόν θα είχε εκεί να απολυθεί ο πρωθυπουργός παρά η καθηγήτρια. Και ακόμη, όταν σε περίπτωση αντιγραφής, τιμωρείται ή ακόμη χειρότερα απολύεται ο καθηγητής, γι’ αυτό ο κ. Βενιζέλος έχει εφεύρει τον τέλειο και μονολεκτικό χαρακτηρισμό: «εκτσογλανισμός».
- Όσο για τις περιπτώσεις Λιάπη-Τομπούλογλου αν παρατηρήσεις ότι και οι δυο είχαν ρίζες στο περιβάλλον Καραμανλή, που είχε κάνει πρόσφατα δηλώσεις δυσμενείς για το έργο της Κυβέρνησης, και προσθέσεις τη δήλωση του δικηγόρου της εταιρείας ότι το πρωθυπουργικό περιβάλλον είχε ειδοποιηθεί απευθείας και αρκετά πριν για το θέμα του φακέλου, καταλαβαίνεις πόσο πρόκειται για επιχείρηση «καθαρά χέρια» και την κοροϊδία εκ μέρους των καλοθελητών της Κυβέρνησης. Και βέβαια η Εθνική Τράπεζα απέλυσε τον κ. Τομπούλογλου, πριν γίνει η δίκη του, ενώ τον είχε στο μισθολόγιό της τον προηγούμενο καιρό χωρίς να εργάζεται. Τόσο σοβαρά γίνονται εδώ τα πράγματα.
- Και να μην ξεχάσω τον εξαίρετο κ. Μανιάτη, που δεν δίστασε να κάνει άλλο ένα παγκόσμιο ρεκόρ. Όντας Υπουργός Προστασίας του Περιβάλλοντος να θέλει να κλείσει τα σχολεία σε περίπτωση εξάπλωσης της αιθαλομίχλης! Κύριε Υπουργέ, θαύμασαν την ιδέα σας μέχρι την άκρη της Γης. Ακόμη και στο Μπανγκλαντές έλεγαν μετά, κοίτα που δεν πήγε έως εκεί το δικό μας μυαλό…
Γελοιότητες, κυνισμός, αναισθησία και περισσότερη φτώχεια. Αυτά φαίνεται πως θα είναι τα δώρα των (μαθητευόμενων) μάγων-πολιτικών μας για το 2014. Και μερικοί παρατρεχάμενοι που θα υμνούν πάντα τα έργα των.
Αν δεν πάψουμε να τους αντιμετωπίζουμε όπως το κάναμε έως τώρα, με στρογγυλεμένες κουβέντες, με αιδημοσύνη και άφωνοι σαν να είμαστε πρόβατα, θα συνεχίσουν. Γι’ αυτό εύχομαι σε όλους μας, που ακόμη έχουμε τα αντανακλαστικά να πληγωνόμαστε από τα καμώματά τους, το 2014 να είναι αλλιώς από ό,τι το περιμένουν. Λυσσασμένο, λοιπόν, το 2014.