Το «Μεθυσμένο Καράβι» είναι η πιό εύκολη, η πιό πρόχειρη παρομοίωση που σου 'ρχεται άμα θες να περιγράψεις την ακυβέρνητη πολιτεία όπου συζούμε πια όλοι, τα σαλόνια και τα αλώνια, καθώς βυθιζόμαστε παρέα ηδονικά, μέχρι να φτάσουμε στον πάτο και να βρεθούμε πια τ' ανάσκελα «μες στα σκοτεινά τα φύκια μες στα πράσινα χαλίκια», που λέει και ο Προφήτης Ελύτης.
Την Πέμπτη της απεργίας, πάντα κολυμπώντας, στη στεριά μου όμως, σε κάποιο απο τα νοητά μακροβούτια μου, εντόπισα δυό αστεράκια που λάμπανε: Ξαναβούτηξα πολλές φορές για να ανασύρω το πρώτο Θαλασσινό Τριφύλλι, εδώ, χωρίς να φύγω καθόλου απο το σπίτι μου. Η Αναστασία Λαμπρία , με ένα σύντομο κείμενο και μία παραπομπή ξεκλειδώνει όλες τίς ενισχυμένες σύγχρονες ασφάλειες – και τίς ανασφάλειες μαζί : «Ὡς ἄνθος μαραίνεται, καὶ ὡς ὄναρ παρέρχεται, καὶ διαλύεται πᾶς ἄνθρωπος», διαβάζω. Αλλά μέσα σ' αυτό «το σκότος το ψηλαφητό» (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, εάν έχετε ακουστά, συγγραφέας Έλληνας, Χριστιανός Ορθόδοξος απο τη Σκιάθο) που φωτίζεται απο μέσα, μια άλλη λάμψη επιμένει στο συλλογικό μας βάθος με το οποίο πέρασα όλη τη μέρα ταυτισμένος.
Ξαναβουτάω και ξαναβουτάω και νάτο και το δεύτερο, βγαίνει στην επιφάνεια και το κρατώ στο χέρι. Μα τόσο τυχερός; «Μια φορά στα χίλια χρόνια» λέει ο Προφήτης – αλλά και ο Χρόνος εδω που τα λέμε σάμπως είναι μετρήσιμος; Εδώ είναι πάντως, τόχω. Γράφει πάνω «Ταμπακιέρα» αλλά δεν είναι ταμπακιέρα, είναι το δεύτερο Θαλασσινό Τριφύλλι που αξιώνομαι την ίδια μέρα, μετά απο χίλιες δεκατρείς καταδύσεις μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Η Γκέλη Βούρβουλη με κάποιον περίεργο συνειρμό με συνδέει (σε απευθείας σύνδεση) με την εποχή που, εικοσάρης, μοντάριζα τις συνεντεύξεις που είχα πάρει, πάντα μαζί με την φίλη μου την Μαρίκα Τζιραλίδου (κατοικεί ήδη απο το 2005 στο συλλογικό ασυνείδητο), απο τον Τσαρούχη, τον Ρίτσο, τη Μελίνα, τον Χορν, την Λαμπέτη- με τις μουσικές που διάλεγε ο Τάσος Μελετόπουλος: Μια «Γυμνοπαιδία» του Erik Satie, έναν Σαββόπουλο, μία Πιάφ , έναν Ντύλαν, ή έναν Μπρέλ.
Κάναμε «δημοσιογραφία», ήταν δημοσιογραφική η εκπομπή μας, γεμάτη συνετεύξεις απο δημιουργικούς φωτεινούς ανθρώπους και ειδήσεις καλλιτεχνικές και «σπόντες» αντικυβερνητικές, «αντικαραμανλικές» τότε, που πολύ διασκέδαζαν τον Χατζιδάκι (και τον Πρωθυπουργό Καραμανλή, μας έλεγε ο Χατζιδάκις), αλλά εκνεύριζαν τον υπουργό Τύπου Αθ. Τσαλδάρη και πολλούς ακόμα, στη Βραδυνή κυρίως, και την Απογευματινή καμμιά φορά. Θυμάμαι που η Βραδυνή είχε γραψει πώς «τα κείμενα αυτής της αθλίας εκπομπής προφανώς τα γράφει πους-τις και όχι χειρ-τις». Ο Χατζιδάκις έβαλε τα γέλια και έβγαλε ένα δελτίο τύπου όπου έλεγε οτι «πρέπει να αποφασίσουν επιτέλους οι παλαιοί δεξιοί, ομοφυλόφιλοι είμαστε στο Τρίτο Πρόγραμμα ή κομμουνιστές; Γιατί και τα δύο δεν γίνεται – το απαγορεύει το Κόμμα».
Πότε αλήθεια άρχισα να ντρέπομαι όταν μου λέγανε «δημοσιογράφος δεν είστε εσείς;». Αργότερα. Οταν άρχισα να δουλεύω στον Ταχυδρόμο και να γράφω «In και Out» και κακιούλες στη στήλη μου τις «Σφήνες» – που είχε όμως τεράστια επιτυχία και μου έφερνε αυξήσεις και επιβραβεύσεις πολλές. «Αποστραφήτωσαν παραυτίκα αισχυνόμενοι οι λέγοντες μοι Εύγε, εύγε», λέει ο Δαβίδ στον 69ο Ψαλμό του. Τους έχει μεταφράσει και ο Κάλβος («ο Ανδρέας ο πρωτόκλητος και πρωτοψάλτης Κάλβος», όπως τον ονομάζει ο Ανδρέας Εμπειρίκος), τους «Ψαλμούς» και τούς έχω πάντα απο δίπλα, απο τίς εκδόσεις ΚΕΙΜΕΝΑ του 1981, με εισαγωγή και σχόλια του Γιάννη Δάλλα.
Κρατάω στα χέρια μου αυτά τα δυό Θαλασσινά Τριφύλλια της ιδιωτικής μου απεργίας και, «πώς αλλοιώς», σκέφτομαι – «δεν είναι τυχαίο που αυτές οι δυό γυναίκες είχαν και οι δύο πατέρες Δημοσιογράφους με Δέλτα κεφαλαίο– και όχι κότες σαν αυτές που διδάσκουν τώρα σ' αυτές τίς άθλιες δημοσιογραφικές σχολές». Θα μου πείτε «τίποτε δεν είναι τυχαίο». Και θα συμφωνήσω απόλυτα.