Το Σάββατο που σκοτώθηκε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ήμουν σε θέατρο της Πειραιώς. Τα μηνύματα στο κινητό έδιναν κι έπαιρναν αλλά κανείς από τους φίλους μου δεν ήξερε τι ακριβώς είχε γίνει. Το νέο έπεσε στην πόλη και τη συνέχεια τη βιώσαμε όλοι.
Με μπροστάρη το «γιατί» μιλήσαμε για κίνημα. Για το ξύπνημα των 18άρηδων που ανοίγουν δρόμο. Ένας παιδί έφυγε, μια κοινωνία έμεινε με τα πόδια στη γη και το βλέμμα ζαλισμένο να ψάχνεται.
«Δεν είχα πρόθεση να σκοτώσω. Προσπάθησα να αμυνθώ και να φύγουμε ζωντανοί μαζί με τον Βασίλη από εκεί», υποστήριξε αρχικά ο 37χρονος ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας και πατέρας τριών ανήλικων παιδιών. Δεν έπεισε. Πέρασε ένας χρόνος. Πορείες το πρωί, μολότοφ τη νύχτα. Καλοί και κακοί στους δρόμους με σημαία τους το «γιατί».
Σήμερα, διαβάζουμε την είδηση «εκτός φυλακής θα είναι μέσα στην επόμενη εβδομάδα ο ειδικός φρουρός, καθώς στις 6 Ιουνίου 2010 λήγει το 18μηνο ανώτατο – εκ του νόμου – όριο της προσωρινής του κράτησης και μέχρι την ημέρα εκείνη οι δικαστές δεν αναμένεται να έχουν εκδώσει την απόφασή τους για την υπόθεση της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου».
Η ερώτησή μας μένει αναπάντητη. Γιατί.