Πριν από δυο εβδομάδες, πήρα μερικά βιβλία που δεν με ενδιέφερε πια να φυλάξω, και τα πήγα σε μια υπαίθρια βιβλιοθήκη που έχει στήσει ο Δήμος Κηφισιάς στην οδό Λεβίδου, ώστε όποιος θέλει να αφήνει εκεί ένα βιβλίο και να παίρνει κάποιο άλλο για να το διαβάσει. Η ιδέα μου φάνηκε θαυμάσια, και την πρώτη φορά που πήρα εκεί βιβλία, την επόμενη μέρα που πέρασα είχαν «φύγει».
Χάρηκα πολύ, αλλά από την άλλη μπήκαν και αμφιβολίες μέσα μου. Έτσι, λοιπόν, την τελευταία εβδομάδα που έβαλα 14 βιβλία στα ράφια, στήθηκα σε μια γωνιά πιο πέρα και περίμενα. Δεν πέρασαν ούτε 3 λεπτά, και εμφανίστηκαν δύο άνδρες, γύρω στα 45-50 αμφότεροι, έβγαλαν από μία σακούλα και άδειασαν τα ράφια σε χρόνο dt.
Δεν μου φάνηκαν σαν ενθουσιώδεις αναγνώστες αφού, εκτός των άλλων, δεν μπήκαν καν στον κόπο να ρίξουν μια ματιά στα βιβλία, να δουν αν τους αρέσουν, ή αν κάποια από αυτά τα έχουν διαβάσει.
Για να είμαι ειλικρινής, ούτε και ως «διαβαστεροί» τύποι μου φάνηκαν. Περισσότερο τους έκοψα για λαμόγια – στη καλύτερη περίπτωση ως μεταπωλητές.
Όπως και να ‘χει, για μία ακόμη φορά μια καλή ιδέα χάλασε πριν καν αρχίσει να υλοποιείται. Και τη χάλασε, ως συνήθως, ο κακός μας εαυτός. Αυτός, που δεν έμαθε ποτέ του να μοιράζεται, μόνο να αρπάζει. Που κανείς δεν του εξήγησε ότι η ανάγνωση ενός καλού βιβλίου σου αποφέρει απείρως μεγαλύτερο κέρδος απ' ό,τι το να το κλέψεις και να το πουλήσεις μετά όσα-όσα.
Δεν θα ξαναπάω, λοιπόν, βιβλία εκεί. Διότι ξέρω πια ότι ελάχιστες είναι οι πιθανότητες να φτάσουν στα χέρια ανθρώπων που τα αγαπούν. Και είμαι σίγουρος ότι η μικρή υπαίθρια βιβλιοθήκη, πολύ σύντομα θα έχει γίνει ένα ακόμα θλιβερό μνημείο της απληστίας μας και της άδειας μας ζωής.
Υ.Γ.: Το Σάββατο έχασα το κινητό μου τηλέφωνο. Το ξέχασα πάνω στις τσίχλες, σ’ ένα περίπτερο, για να βγάλω λεφτά από το πορτοφόλι, και έφυγα χωρίς να το πάρω. Ο επόμενος, μάλλον, πελάτης το είδε και το οικειοποιήθηκε. Εντόπισα τη διεύθυνσή του από το «Βρες το i-phone μου» (προλαβαίνοντάς τον πριν το απενεργοποιήσει εντελώς), αλλά ντράπηκα να κτυπήσω όλα τα κουδούνια της πολυκατοικίας, κοντά στο νεκροταφείο τα Κηφισιάς. Στενοχωρήθηκα πάρα πολύ. Όχι μόνο για το τηλέφωνο, που μόλις πριν από 8 μήνες απέκτησα. Αλλά κυρίως διότι κατάλαβα ότι εάν μου το επέστρεφε όποιος το βρήκε (αφήνοντάς το ανοικτό ώστε να απαντήσει στις κλήσεις μου), αυτή θα ήταν μία μη φυσιολογική πράξη. Της μειοψηφίας…