Δεν έχει εισαγωγή αυτό το κομμάτι. Παραθέτω ενδεικτικά 6 προτάσεις, statements, όπως θα ‘λεγαν οι φίλοι μου οι Εγγλέζοι. Υπεύθυνες δηλώσεις, ας τις πούμε εμείς. Δείτε τες σαν προτάσεις για να βυθιστεί ακόμα περισσότερο στη κρίση η χώρα, αλλά τουλάχιστον να το κάνει με στυλ και ειλικρίνεια!
1ον: Οι νόμοι που δεν εφαρμόζονται, και μάλιστα με την κραυγαλέα ανοχή των οργάνων που δουλειά τους είναι να φροντίζουν να εφαρμόζονται, να καταργηθούν αμέσως. Να πάψουν, δηλαδή, να είναι νόμοι του Κράτους. Να μην είναι… τίποτα. Να μη θεωρείται πια ποινικό αδίκημα η δωροληψία. Ο Δήμαρχος που τα παίρνει κάτω από το τραπέζι για να δώσει άδεια για μία καφετέρια ή ένα εστιατόριο στη περιοχή του, να τα παίρνει ελεύθερα, πάνω από το τραπέζι τα λεφτά, ώστε πρώτον να μην παρεξηγούμε τη χειρονομία του κάτω από αυτό, και δεύτερον για να βλέπουμε και να ξέρουμε όλοι πόσο πάει το μαλλί. Ώστε, όταν έρθει η σειρά μας να δώσουμε μίζα, να τα ’χουμε έτοιμα τα λεφτά, μη στενοχωρήσουμε τον άνθρωπο. Χίλιες φορές, επίσης, να είναι η Ελλάδα η μόνη χώρα της Ευρώπης όπου δεν απαγορεύεται το κάπνισμα, παρά να είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης όπου δεν τηρείται ο νόμος που το απαγορεύει. Το δεύτερο, είναι πιο ξεφτίλα από το πρώτο.
2ον: Να καταργηθούν οι κάδοι της ανακύκλωσης. Να μην έχουμε ανακύκλωση στην Ελλάδα, αφού έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε! Οι παρανομούντες, επικαλύπτουν τους νόμιμους. Και τελικά τους καταργούν. Αν ρίξω εγώ σ’ έναν κάδο όλα τα πλαστικά που μάζεψα επί μία εβδομάδα, και έρθει μετά ο μαλάκας και πετάξει στον ίδιο κάδο τ’ αποφάγια και τα περιττώματά του, τι ανακύκλωση είν’ αυτή; Ποιος θα κάτσει να τα ξεχωρίσει; Κανείς. Όλα θα πάνε στη χωματερή. Τα πλαστικά μου, και τα σκατά του. Εγώ, και αυτός. Άρα, μέχρι να πεθάνουμε εμείς οι άχρηστοι και να έρθουν μετά από χίλια χρόνια λίγο «πιο πολίτες» πολίτες, να πετάξουμε τους κάδους, να ζήσουμε με τα πλαστικά, τα περιττώματα και τους μαλάκες μας, όπως κάνουμε έτσι κι αλλιώς μέχρι τώρα. Αλλά χωρίς μπλε κάδους. Η τάξη, είναι για μας προσβολή. Η αταξία, ανάγκη…
3ον: Να καταργηθεί και τυπικά η «δωρεάν Παιδεία». Να φύγει το σχετικό άρθρο από το Σύνταγμα. Είναι γελοίο να υπάρχει ως άρθρο, και να μην υπάρχει ως ουσία. Εάν βρίσκονται 5 Έλληνες που ’χουν σπουδάσει τα παιδιά τους χωρίς να πληρώσουν δεκάρα, (διότι αυτό σημαίνει «δωρεάν»), να τους κάνουμε κορνίζα, να τους δώσουμε κι ένα γενναίο χρηματικό έπαθλο, αλλά δεν χρειάζεται να έχουμε μόνο για αυτούς ολόκληρο άρθρο του Συντάγματός μας. Το ίδιο να εφαρμοστεί και για τη δωρεάν υγεία. Να παύσει να είναι δωρεάν. Να την πληρώνουμε κανονικά, αντί να τα δίνουμε μαύρα από δω κι από κει. Επίσης, να παύσει να χρηματοδοτείται από το Κράτος, όπως και η Παιδεία. Άρα, τα χρήματα αυτά να επιστρέψουν στους φορολογούμενους. Καλύτερη διαχείριση θα κάνουν, αφού έτσι κι αλλιώς πάλι αυτοί, οι πολίτες, πληρώνουν σήμερα τους πλείστους ιατρούς. Αυτοί βρίσκουν και ανταμείβουν τις αποκλειστικές νοσοκόμες, κι ας προσφέρει το Κράτος δικές του, υποτίθεται δωρεάν. Εάν όντως υπάρχει δωρεάν νοσηλεία, γιατί να πληρώνει ο φτωχός «αποκλειστική», ή να αναγκάζεται να μένει εκείνος στο πλευρό του δικού του αρρώστου. Σημειώστε ακόμα εδώ, ότι με τη μη εφαρμογή του νόμου για την απαγόρευση του καπνίσματος τουλάχιστον σε όλους τους δημόσιους χώρους, το Κράτος από μόνο του έχει καταργήσει τη δωρεάν υγεία, αφού είναι αποδεδειγμένα και στατιστικά πλέον ότι το κάπνισμα μπορεί να αποφέρει κάποιους φόρους, αλλά αποφέρει και αρρώστιες που απαιτούν πολλαπλάσια χρήματα από αυτά που δίνει για να τις θεραπεύσουμε.
4ον: Να μην ανοίξει κανένα επάγγελμα. Και αυτά που είναι ανοικτά, να κλείσουν. Προτιμότερο είναι να απολαμβάνουμε πλήρη ισότητα σε ένα ανώμαλο σύστημα, παρά πλήρη ανωμαλία σε ένα κατ΄ επίφαση σύστημα ισότητας. Άλλωστε, μια χώρα που είναι από χίλιες μπάντες κλειστή, σε νοοτροπία, σε εμμονές, σε εξυπηρετήσεις, σε συμφέροντα και σε μυαλά, πώς μπορεί να έχει «ανοιχτοσύνη» σε οτιδήποτε; Κλειστοί οι δικηγόροι. Κλειστοί οι συμβολαιογράφοι. Οι ηχολήπτες. Οι δημοσιογράφοι. Οι γιατροί. Οι φαρμακοποιοί. Οι κομμώτριες. Οι κηπουροί. Οι κουλουρτζήδες. Άμα θες να γίνεις τραγουδιστής να αγοράζεις την άδεια από προηγούμενο, άμα θες να γίνεις νεκροθάφτης να σου δώσει ο προηγούμενος τα γάντια του, και ούτω καθεξής, μια χαρούλα! Έκαστος στο είδος του. Δηλαδή, αυτό που ήδη συμβαίνει…
5ον (και πιο σπουδαίο απ’ όλα): Να καταργηθούν όλοι οι έλεγχοι, άρα και οι ελεγκτές, άρα και αυτοί που τους ελέγχουν, άρα και αυτοί που διορίζουν αυτούς που τους ελέγχουν κ.λπ., κ.λπ. Αφού όλα θα είναι «κλειστά», και νομίμως πια ανεξέλεγκτα, δεν χρειαζόμαστε κανέναν ελεγκτικό μηχανισμό. Κι αυτός που υπάρχει να ξηλωθεί πάραυτα. Έτσι κι αλλιώς, «ξηλωμένος» είναι και τώρα. Είναι ανάγκη να μας κοστίζει και έναν σκασμό χρήμα για να τον συντηρούμε ως τέτοιο;
6ον: Να φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού δεν νιώσαμε ποτέ ότι ανήκουμε σ’ αυτήν, παρά μόνο όταν παίρναμε επιδοτήσεις, προγράμματα και πακέτα Ντελόρ. Τώρα που τέλειωσαν αυτά, και μας ήρθε βαρύς ο λογαριασμός, τι καθόμαστε; Γιατί να υπακούουμε σε νόμους που εμείς, είπαμε, θα καταργήσουμε και τυπικά; Βουρ! Έξω!
Συμπέρασμα: Μια Ελλάδα όπως την περιέγραψα εν τάχει, και με 6 μόλις «διατάξεις», παραδειγματικά, θα είναι όσο σκατά είναι τώρα, ίσως και περισσότερο, αλλά δεν θα ζούμε πλέον σε αυταπάτη, και επίσης θα μας κοστίζει πολύ λιγότερο η συντήρησή της. Θα γίνουμε πιο μπάχαλο, θα πείτε. Βεβαίως! Γιατί όχι; Δεν είναι προτιμότερο το «τελείως» από το «παρά τρίχα»; Το δεύτερο, εμπεριέχει και την ελπίδα ότι μπορεί και να φτιάξουν τα πράγματα. Ξέρετε πόσο την έχουμε πληρώσει αυτήν την ελπίδα; Να την καταργήσουμε και αυτήν. Να τη σβήσουμε. Πώς και δεν το σκεφτήκαμε από χρόνια; Μπορεί να είχαμε γλιτώσει και τα Μνημόνια…