Υπάρχουν τουλάχιστον δύο βασικές και κυρίαρχες οπτικές γωνίες όπου θα μπορούσε να στήσει κανείς την κάμερα για να μπορέσει να δει αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα.
Η μία είναι αυτή τής παγκοσμιοποίησης – ή του Διεθνισμού όπως χαρακτηρίζανε αυτή την οπτική γωνία άλλες γενιές ( Διεθνισμός : μαρξιστικό δόγμα που προασπίζεται τη διεθνή αλληλεγγύη με την ένωση των λαών και την κατάργηση των συνόρων λέει το Βικιλεξικό εδώ. Αν αυτός ο πλανήτης που μας φιλοξενεί όλους μόνο για λίγα χρόνια, δανείζοντάς μας ένα σώμα που το χρησιμοποιούμε και πριν φύγουμε το επιστρέφουμε, είναι η κοινή πατρίδα ολόκληρης της ανθρωπότητας, τότε τα χωράφια που εμείς χαράξαμε και περιχαράξαμε για να προστατεύσουμε ο καθένας «την Εθνική καταγωγή του», «τις παραδόσεις του», «τον πολιτισμό του», την «Εθνική κυριαρχία του», πρέπει κάποια στιγμή να καταργηθούν.
Αυτό δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη ούτε καν από τον ένα αιώνα στον άλλον. Είναι μια μακρά και επίπονη διαδικασία που, αν τη δει κανείς να «συμβαίνει» μέσα στο Χρόνο, απ τις σπηλιές μέχρι την δημιουργία των ΗΠΑ, της Σοβιετικής Ένωσης και όλου του «μπλόκ» της – άσχετα αν διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη μέσα από την απάνθρωπη υπέρβαση εξουσίας που ασκήθηκε – της τεράστιας Κίνας, των Ινδιών και, φυσικά, και τής Ευρωπαϊκής Ένωσης που τον 20ο αιώνα πήρε την μεγάλη απόφαση να γίνει ένα είδος «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης», συναντά στην εφαρμογή της τεράστιες δυσκολίες. Μέσα σ’ αυτήν την θεωρητική, φιλοσοφική ή απλώς «αφ΄υψηλού» θεώρηση των πραγμάτων, αυτό που ζούμε σήμερα δεν είναι παρά η φυσική εξέλιξη της απόφασής μας να παραχωρήσουμε οικειοθελώς μεγάλα κομμάτια της «Εθνικής μας Κυριαρχίας» σε μια μεγαλύτερη οντότητα την οποία εμπιστευόμαστε και μας εμπιστεύεται.
Η «Ευρωπαϊκη Ενωση» που σήμερα είναι μια ζωντανή ενότητα 27 κρατών- «Εθνοτήτων» τα περισσότερα από τα οποία μοιράζονται (ή ετοιμάζονται να μοιραστούν) και το ίδιο νόμισμα, ξεκίνησε από 6 «δυνατές» Ευρωπαϊκές Χώρες, προχώρησε στις 9, στις 12 – και μετά την κατάρρευση του άλλου «διεθνιστικού» πειράματος, κατέληξε στο μεγάλο πείραμα με τις 27 Ευρωπαϊκές Πολιτείες που βρίσκεται στο στάδιο της δημιουργίας του ακόμα – και συνεχώς διευρύνεται με περισσότερα μέλη. Το πρόβλημά της, το πρόβλημά μας αφού διαλέξαμε να γίνουμε και εμείς ΕΕ, είναι ότι δεν έχουμε ακόμα κεντρική κυβέρνηση, δεν έχουμε κοινή οικονομική πολιτική, έναν στρατό, μια «εξωτερική» πολιτική. Με «εμπλοκές» σαν αυτή που ζει αυτή τη στιγμή το Ευρώ λόγω της κακοδιαχείρισης σε διάφορες «κακομαθημένες» χώρες με επιπόλαιες ή ανίκανες «τοπικές ηγεσίες» (με πρώτη την Ελλάδα αλλά από δίπλα και την Πορτογαλία, την Ισπανία κ.λ.π), το «πείραμα» προχωράει, μαθαίνει και οδεύει προς την τελική του πραγμάτωση.
Η ενοποίηση της Ευρώπης είναι ένα όνειρο ιδιαίτερα δύσκολο αφού η γηραιά μας ήπειρος είναι ένα «παζλ» από «Εθνικές Κυριαρχίες» που δυσκολεύονται πολύ να υποχωρήσουν μπροστά στο όραμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης – που, αν όλα πάνε καλά, θα περιλάβει κάποια στιγμή και την Ρωσία και θα αποτελέσει μεγάλη δύναμη που θα μπορέσει να δώσει μεγάλες ευκαιρίες στα εκατομμύρια των «ψηφοφόρων-πολιτών» της να ζήσουνε δημιουργικές, χρήσιμες και ευτυχισμένες ζωές με νόημα και ουσία. Μια τέτοια «Μεγάλη Ενωμένη Ευρώπη» θα μπορέσει να δώσει νέες ευκαιρίες για δημιουργική δουλειά και προσωπικές ελευθερίες που συντελούν στην ευτυχία του ανθρώπου, με μια δυναμική που δεν μπορεί να την πετύχει η κάθε «περιχαρακωμένη» από σύνορα Χώρα. Αλλά όπως για όλα «τα μεγάλα και σπουδαία» οράματα της ανθρωπότητας, θα χρειαστούν και για την πραγματική, μελλοντική Ε.Ε, πολλές και μεγάλες θυσίες.
Ε, αυτά που ζούμε τώρα, εντάσσονται στις δυσκολίες του εγχειρήματος. Αν πιστεύουμε στην παγκοσμιοποίηση και θέλουμε κάποια στιγμή να έχει όλος ο πλανήτης ισότιμους και με τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις ελεύθερους κατοίκους, πρέπει να κοιτάξουμε μακρυά και να ξεπεράσουμε και αυτές τις δυσκολίες, οδεύοντας προς τον κοινό, τελικό μας στόχο, που – αν ποτέ πραγματοποιηθεί – θα χρειαστεί ακόμα πολλές δεκαετίες και κανείς ίσως από τούς σημερινούς «περαστικούς» απ΄τον πλανήτη δεν θα τον προλάβει. Όταν όμως πιστεύει κανείς σε κάτι μεγάλο και σπουδαίο δεν νοιάζεται τόσο για την δική του τη μικρή ζωή που, ανθρώπινα, δεν διαρκεί πολύ. Νοιάζεται για τα παιδιά του και για τα εγγόνια του και τα τρισσέγγονά του – και για τον ίδιον τον πλανήτη που τον φιλοξένησε και του αποκάλυψε «ταξιδεύοντας» τις μαγικές ομορφιές του, την αρμονία και το θησαυροφυλάκιο των συμπαντικών μυστικών που μας αφορούν όλους μας ακόμα και αν δεν το συνειδητοποιούμε.
Η δεύτερη κυρίαρχη οπτική γωνία είναι γνωστή : Η Πατρίδα μας, το αίμα που χύσανε οι προγονοί μας για να μας εξασφαλίσουνε αυτό το οικόπεδο το ευλογημένο, το μαγεμένο παρελθόν μας και η γλώσσα μας από την Μυθολογία μας μέχρι τις αμμουδιές του Ομήρου. Η τιμή στη σημαία μας, τον Εθνικό μας ύμνο, τις παραδόσεις μας, την Ορθοδοξία που ταυτίστηκε με την δημιουργία του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους και πολλά άλλα, μικρά και μεγάλα, αμέτρητα σαν την άμμο της θάλασσας. Από αυτή την οπτική γωνία οι Έλληνες ζούμε αυτές τις μέρες μια μεγάλη, την πιο μεγάλη ίσως Εθνική ταπείνωση που έχουμε υποστεί μετά το πέρασμα των Ναζί απ’ τα χωράφια μας. Όλος ο «πολιτισμένος κόσμος» ασχολείται μαζί μας, μας κρίνει, μας επικρίνει για την παραβατικότητά μας, την επιπολαιότητά μας, την τάση μας προς το εύκολο κέρδος, τις αρπαχτές μας – ενώ συγχρόνως η Ε.Ε «δέχεται να μας βοηθήσει» αλλά υπό πολύ αυστηρούς πια όρους.
Εγώ το σκέφτηκα πολύ και ξέρω ότι δεν ανήκω πια στη δεύτερη κυρίαρχη (και οπωσδήποτε πολυπληθέστερη) «οπτική γωνία». Την αγαπάω την Ελλάδα όσο αγαπάω το σώμα μου, τον ίδιο μου τον εαυτό, αλλά η άλλη οπτική, αυτή που νοιάζεται περισσότερο για τον πλανήτη, είναι η αληθινή, ψυχική μου επιλογή. Κι αυτό είναι που μετράει στην τελική γιατί με την ψυχή μου θα συνεχίσω το ταξίδι. Και η ψυχή μου επιμένει πώς κάποτε, όσοι κόποι κι’ αν χρειαστούν, αυτός ο πλανήτης θα πρέπει να γίνει ξανά μια ενιαία οντότητα που θα φιλοξενεί τους επισκέπτες του χωρίς κανέναν περιορισμό κανενός είδους – εθνικό, γεωγραφικό, γλωσσικό, οικονομικό ή οποιονδήποτε άλλον.