Μπορεί να αποδειχθεί ότι όλα τελικά μαζεύονται, και να μείνουμε με μιαν (ακόμη) εικόνα πολιτικής αξιοποίησης των πιο αδύναμων στοιχείων της κοινωνίας καθώς και επαναστατικής γυμναστικής. Μπορεί όμως – και είναι να σκέφτεται κανείς αν το 'χουν αυτό στο μυαλό τους όσοι παίρνουν τις αποφάσεις! – τα πράγματα αυτήν τη φορά να μη μαζεύονται, οπότε είναι να διερωτάσαι τι μυαλά κουβαλάμε αυτήν την εποχή.
Ο λόγος για τη λαμπρή πρακτική αξιοποίησης των σχολείων, το χώρου της εκπαίδευσης/παιδείας, των παιδιών. Απ’ όλους. (Στο τέλος του σημειώματος θα θέσουμε το ερώτημα αν έχουμε σκεφτεί στα σοβαρά αυτό: το «απ’ όλους»).
Πήγαν λοιπόν οι πολιτικοί, οι παρατάξεις και οι τάσεις στον αγιασμό/στην έναρξη της χρονιάς και έκαναν δυναμικές τοποθετήσεις. Προσέχθηκε – αναμενόμενο – του Αλέξη Τσίπρα η παρουσία σε ΕΠΑΛ, όπου υποσχέθηκε/έταξε στους μαθητές ότι θα επιστρέψουν οι καθηγητές τους, που απομακρύνθηκαν στα πλαίσια της κινητικότητας και της Τρόικας. Σε επιθετική άμυνα επιδόθηκε ο υπουργός Παιδείας, αξιοποιώντας τη δική του παρουσία ώστε να κάνει μια τοποθέτηση υπέρ της μεταρρύθμισής «του» και να καταγγείλει την απεργία των καθηγητών. Δόθηκε η ευκαιρία να αυτοεπιβραβευθούν οι σημερινοί υπεύθυνοι για το ότι – φέτος – τα σχολικά βιβλία βρίσκονται έγκαιρα στα σχολεία, έμμεση βολή κατά των καθυστερήσεων επί Άννας Διαμαντοπούλου (της οποίας δικαιολογείται έτσι έμμεσα το ξήλωμα της δικής της πολιτικής). Είχε προχωρήσει παράλληλα – όχι στα πλαίσια αγιασμού, είν’ αλήθεια! – η πρωτοβουλία της Μαρίας Ρεπούση ως υπεύθυνης Παιδείας της ΔΗΜΑΡ για αμφισβήτηση του ρόλου των Αρχαίων (που έκανε και τον Σπ. Λυκούδη, του ίδιου χώρου, να θυμηθεί ότι διδασκόμενος Αρχαία, έμαθε ο ίδιος καλύτερα γράμματα…).
Προπαντός όμως, κυκλοφόρησε σε κάθε τάξη «Γράμμα της ΟΛΜΕ προς τους μαθητές» – προς «Μαρία, Γιάννη, Πέτρο, Ελένη, Ανίσα, Βλαντισλάβ, η πολιτική ορθότης από την πρώτη γραμμή – με το οποίο, σε πολύ προσεγμένη δομή και με σοφή θα λέγαμε για τον σκοπό της γλώσσα γίνεται μεν μια επίθεση στα μέτρα για την Παιδεία, τα οποία όμως εντάσσονται σε μια θεμελιακή αμφισβήτηση της πολιτικής όλης αυτής της εποχής («Δεν θα παραιτηθούμε, ούτε εμείς, ούτε εσύ από το να είμαστε άνθρωποι, από το να θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο» / «Απέναντί μας έχουμε τα στελέχη των υπουργείων, τους καλοπληρωμένους μάνατζερ, τα δελτία ειδήσεων» / «Σχεδιάζουν μια σχολική ζωή άχαρη και δυσάρεστη») για να καταλήξουν «Με αγάπη, οι αγωνιζόμενοι καθηγητές και καθηγήτριές σου!»). Όλα αυτά σε έκκληση συμπαράστασης-συμπαράταξης στις αποφασισμένες απεργίες. Ανάλογη ανοιχτή επιστολή και προς τους γονείς, άλλωστε.
Μ’ αυτό το φόντο, θα ξεκινήσουν οι πενθήμερες κυλιόμενες κινητοποιήσεις από Δευτέρα – αν όλα πάνε κατά τον προγραμματισμό. Σε κάποια σχολεία, ήδη, σχεδιάζεται και «λειτουργική κατάληψη» μετά από ένα σημείο – δηλαδή παρουσία μεν του διδακτικού προσωπικού (είναι βαρύ πράγμα να απεργείς με την παλιά έννοια, δηλαδή χωρίς να πληρώνεσαι – και μάλλον η Κυβέρνηση θα δειχθεί άκαμπτη εδώ) αλλά διδασκαλία αντίστοιχη με το «Γράμμα της ΟΛΜΕ», διαφώτιση για τα προβλήματα των καιρών κοκ.
Ποιος/τι έλειψε μέχρι στιγμής από τη σκηνή; Υποθέτουμε-φοβούμαστε οι ομάδες διαμαρτυρόμενων γονέων λογικής Χρυσής Αυγής, που θα δημιουργήσουν αντι-κινητοποιήσεις με φόντο αυτό το σκηνικό. Οπότε, είναι αλήθεια ενδιαφέρον να δει κανείς ποιες μπριγάδες άμυνας θα τους αντιπαρατεθούν! Για όποιους δεν το έχουν προσέξει, η Χρυσαυγή ήδη δραστηριοποιείται σε σχολικό περιβάλλον» – και όμως τώρα έμεινε προσεκτικά σιωπηλή. Προσώρας…
Και τα σχολεία; Και τα παιδιά; Και η μαθησιακή διαδικασία; Καλά, για αυτά θα μιλάμε τώρα; Εκείνο που προέχει είναι η προσέγγιση «και τα μυαλά στα κάγκελα!».