Οι συγκλητικοί κοιτούσαν με γουρλωμένα μάτια τους εκατοντάδες φοιτητές. Ποτέ άλλοτε, δεν θα είχαν δει ξανά τόσο κόσμο στην αίθουσα τελετών της Παλιάς Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. Ο Ρομπέρτο Μπενίνι, από χθες επίτιμος διδάκτορας του τμήματος Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας, καθόταν μόνος του σε μια ξύλινη καρέκλα, σαν σκηνοθέτης. Τιμώμενο πρόσωπο και ταυτόχρονα αποστασιοποιημένος θεατής. Ίσως να σκεφτόταν πλάνα για μια μελλοντική ταινία. Πιθανώς να αναρωτιόταν, γιατί αν και είχε απαγορευτεί ρητά η είσοδος σε φωτογράφους, κατόπιν δικής του παράκλησης, για δέκα λεπτά τυφλωνόταν από τα αμέτρητα φλας. Ήταν και οι κάμερες εκεί. Πεινασμένα σκυλιά που τρέχουν πίσω από τη λαμπερή δημοσιότητα. Θα μου πείτε τη δουλειά τους κάνουν. Ναι, σωστά. Οι εργοδότες τους φταίνε. Έπρεπε όμως να τους δείτε. Πώς σπρώχνονταν μεταξύ τους, πώς έβριζαν, πώς λυσσούσαν για μια φωτογραφία ή ένα βίντεο.
Παρά τα όσα ακούγονταν την τελευταία βδομάδα, το παρασκήνιο της εκδήλωσης δεν είχε δημοσιογραφικό ψωμί, ούτε καν ψίχουλα. Η αναγόρευση ήταν λιτή, όπως αρμόζει στο ακαδημαϊκό περιβάλλον. «Το τμήμα γιορτάζει φέτος τα πενήντα χρόνια λειτουργίας του κι επ’ ευκαιρίας του εορτασμού τιμούμε ένα σημαντικό άνθρωπο της κουλτούρας και της τέχνης», μου δήλωσε τηλεφωνικά ο πρόεδρος του τμήματος, κύριος Φοίβος Γκικόπουλος. Τον ρώτησα αν υπάρχει περίπτωση το τμήμα να συγχωνευτεί, μιας και το Α.Π.Θ τον τελευταίο χρόνο, συν τοις άλλοις έχει εξελιχθεί σε μια νεροτριβή που ξεπλένει φήμες.«Δεν έχουμε καμία πρόθεση να συγχωνευτούμε, επιθυμούμε να διατηρήσουμε και να προστατεύσουμε την ανεξαρτησία μας. Η ζωή του πανεπιστημίου δεν σταματάει, οφείλουμε να το κρατήσουμε ζωντανό», ήταν η κομψή απάντηση του.
Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και οι δηλώσεις κατά την αναγόρευση, του κυρίου Γιάννη Μυλόπουλου, πρύτανη του Α.Π.Θ. «Η αναγόρευσή αυτή, αποδεικνύει έμπρακτα ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι ένας γυάλινος πύργος, δεν είναι ένα κλειστό εσωστρεφές ίδρυμα. Είναι ένας θεσμός με βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία, της οποίας αφουγκράζεται τον παλμό, προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες της». Ενδεχομένως να υπάρχει κάποιο λάθος στη μέτρηση των παλμών, γιατί οι μεταπτυχιακές σχολές του νέου νόμου βρίσκονται ακόμη στον αέρα. Επίσης, και το Συμβούλιο του Ιδρύματος που προβλέπεται από τις διατάξεις της κυρίας Άννας Διαμαντοπούλου, αφού οι εκλογές έχουν ακυρωθεί ήδη τρεις φορές.
«Θέλω να σας φιλήσω όλους στο στόμα», είπε στα ελληνικά ο Ρομπέρτο Μπενίνι μόλις ανέβηκε στο βήμα, ενώ προηγουμένως είχε σκαρφαλώσει πάνω στον πάγκο με τα μικρόφωνα για να χαιρετίσει το ενθουσιασμένο πλήθος. «Φάε Ρομπέρτο σουτζουκάκια, φάε σουτζουκάκια», συνέχισε ο ιταλός ηθοποιός, αναφερόμενος στη σύντομη βόλτα που πήγε στην πόλη. Μέχρι να καταπιαστεί με το βασικό θέμα της ομιλίας του, το ενδέκατο άσμα της Κόλασης, από τη θεία κωμωδία του Δάντη, ένιωθα ότι δίνει παράσταση. Χειροκροτούσε, μοίραζε φιλιά, υποκλινόταν. Δεν ξέρω αν κάποιος τον είχε ενημερώσει για την κατάσταση στη Θεσσαλονίκη. Πάντως, στον έβδομο κύκλο της Κολάσεως, οι τοκογλύφοι (Καραμπέρης και Σία), μαζί με τους βλάσφημους και τους σοδομίτες, είναι καταδικασμένοι σε μια πύρινη έρημο κάτω από πύρινη βροχή. Εδώ, οι δικοί μας κρατάνε βραδύφλεκτες ομπρέλες και τα παπούτσια τους είναι εξοπλισμένα με αυτοψυχόμενες σόλες. Αργεί το Καθαρτήριο.
Παράξενο το συναίσθημα, διχαστικό. Από τη μία να βλέπεις τη χαρά ενός ανθρώπου που τιμάται για τη συνολική προσφορά και την αφοσίωσή του στην τέχνη. Από την άλλη, να βρίσκεσαι μέσα σε έναν ιστορικό χώρο, ο οποίος στενάζει από προβλήματα και η προσωρινή λάμψη της τελετής δεν σε βοηθάει να ξεχαστείς ούτε για λίγο. 387 π.Χ, Ακαδημία Πλάτωνος. 2012 μ.Χ, άσυλο, παρατάξεις, φοιτητικές εκλογές, νόμοι πλαίσια, καταλήψεις και βαλσαμωμένα πανεπιστημιακά κτίρια που βρωμάνε σαν πτώματα. Δεν μπορεί, εμείς πρέπει να ξεκινήσαμε από τον Παράδεισο. Γιατί τώρα σίγουρα είμαστε στην Κόλαση. Φυσικά, σε διαφορετικούς Κύκλους ο καθένας.