Γράφω, σβήνω. Γράφω, σβήνω. Μέρες ολόκληρες. Καμιά εικοσαριά τώρα. Τίποτε να γράψεις και τίποτε να πεις. Είναι, αρχίζω να πιστεύω, αυτό που παθαίνει κανείς όταν γίνεται παρατηρητής μιας ακολουθίας γεγονότων που αδυνατεί ο νους του να επεξεργαστεί. Και χειρότερα: που αδυνατεί να αποδεχθεί ως πραγματικότητά του.
Δεν μπορώ να αποδεχθώ πως απειλούμε την Ευρώπη με εισροή ακραίων ισλαμιστών. (Δεν μπορώ να αποδεχθώ πως θεωρούμε εαυτούς προστάτες της ΕΕ έναντι του ISIS και των συναφών)
Δεν μπορώ να αποδεχθώ πως ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών ανακοινώνει πως μας οφείλουν οι Γερμανοί 278,8 δισ. ευρώ. (Να κοστολογούσαμε και τις μεταρρυθμίσεις με τέτοια ακρίβεια, καλά θα ΄ταν)
Δεν μπορώ να αποδεχθώ πως αντί για θεσμική αποκατάσταση (πόσο αφελώς πόνταρα σ' αυτό επί Ζωής), η νέα Πρόεδρος της Βουλής έχει μετατρέψει το κοινοβούλιο σε προαύλιο γυμνασίου γεμάτο εφήβους που κολυμπούν στις ορμόνες τους.
Δεν μπορώ να αποδεχθώ, παρακολουθώντας τα πρωινά πολιτικά πάνελ, πως υπάρχει κόσμος που εκλέγει για βουλευτές ανθρώπους, στους οποίους με μεγάλη δυσκολία θα εμπιστευόμουν το σκύλο μου να τον πάνε βόλτα το τετράγωνο.
Δεν μπορώ να αποδεχθώ πως ξύνουμε τον πάτο του βαρελιού για να βγει ο μήνας και την ίδια ώρα δεν προτείνουμε μισό μέτρο που να μην είναι βγαλμένο από έκθεση ιδεών.
Δεν μπορώ να αποδεχθώ πόσο ανάγκη έχουμε, ακόμη και σήμερα, έξι χρόνια μετά το ξέσπασμα αυτής της περιπέτειας, από ήρωες, μεσσίες, ψευδαισθήσεις και παραμυθάκια που φουσκώνουν τα στήθη μας με εθνική ψωροπερηφάνια.
Δεν μπορώ να αποδεχθώ πως στα δελτία των ειδήσεων δίνεται ίδιος χρόνος στη συμφωνία για πυρηνικά του Ιράν και στα φημολογούμενα προβλήματα στον γάμο του Τζορτζ Κλούνεϊ (Τι δουλειά έχει, αλήθεια, αυτό το τελευταίο στις ειδήσεις;)
Δεν μπορώ να αποδεχθώ πως είμαστε αυτή η χώρα κι αυτός ο λαός.
Δεν μπορώ, τέλος, παρά να αποδεχθώ, πως με βάση όλα τα παραπάνω, δεν υπάρχει ελπίδα για μας.