Η κατάστασις του ασθενούς κάθε μέρα που περνάει βαίνει απο το κακό στο χειρότερο. Δεν με παρηγορεί καθόλου που λέει η βιοψία πως υπάρχουν ενδείξεις και για την Ουγγαρία, την Πορτογαλία και άλλες χώρες ή πως και ο Άγγλος ασθενής μπαίνει σε αυστηρή διάιτα, για να προλάβει τα χειρότερα. Θα προτιμούσα να έσφυζαν όλοι απο υγεία για να μπορούνε να βοηθήσουνε κι εμάς εδώ – που ναυαγούμε και δεν το λέμε, σαν κάτι συγγενείς καρκινοπαθών που δεν θέλουνε ν΄ακούσουνε την «κακιά λέξη», την λέξη «καρκίνος» δηλαδή. Και όχι τίποτε άλλο δεν έχω καταφέρει να μιλήσω με κάποιον που θα μου το πει σαφώς: «Έχουμε δυό μήνες ζωής το πολύ – εκτός αν γίνει κάποιο θαύμα».
Αντ’ αυτού βλέπω στίς ειδήσεις του ΣΚΑΙ οτι την Τρίτη οι συνδικαλιστές ναυτεργάτες θα μπλοκάρουν δύο πλοία της Ιταλικής Adriatica Lines & Spa στην Κόρινθο απ' όπου δεν θα μπορούν να κάνουν ούτε μπρός ούτε πίσω αν δεν προσλάβει η πλοιοκτήτρια εταιρεία, θέλει δεν θέλει, 42 Ελληνες τσαμπουκάδες. Βλέπω συνέχεια μαγαζιά να κλείνουν, ρολλά να κατεβαίνουνε, γνωστά εστιατόρια να αδειάζουνε. Ακούω πως ο ΟΣΕ ρουφάει άλλο ενάμισυ δισεκατομμύριο απο τα δανεικά που πήραμε και πως οι τράπεζες αδειάζουνε απο ρευστό. Απολύσεις, περικοπές, ακυρώσεις.
Και σκάνδαλα για μίζες, η Siemens και το Βατοπέδι, ο cabinet-man και ο μπατζανάκης, ο ταλαίπωρος Άκης, ο αξιοθρήνητος, το συγγραφικό έργο της συζύγου του (και οι φιλάνθρωπες κυρίες των ισχυρών ανδρών του τόπου που το τιμήσανε σε φιλανθρωπικό γκαλά, άλλες ταλαίπωρες κι αυτές). Και «ποιος φταίει», λένε. Αν φταίνε αυτοί ή αν φταίμε εμείς. Ζητήματα καταμερισμού ευθυνών και εξεταστικές και «συμφωνίες κυρίων» και κάθε βράδυ ένα καινούργιο όνομα στο τραπέζι, βαλέ σπαθί το ΠΑΣΟΚ, βαλέ καρό η Ν.Δ. Βαλέ κούπα το ΠΑΣΟΚ, βαλέ πίκα η ΝΔ με σφιγμένο το χειλάκι. Παλιές παίκτριες, γριές, βαλσαμωμένες, κακομούτσουνες, άθλιες, σκληρές και αυστηρές με τίς φιλιπινέζες τους – «το πολιτικό προσωπικό μας».
Αν πήγαινε για ακριβή μετάφραση στο ΥΠΕΞ η φράση «Rien ne va Plus» και με είχε διορίσει ο Σαμαράς (αυτόν ξέρω καλύτερα απ΄όσους έχουν διατελέσει Υπουργοί Εξωτερικών) στο μεταφραστικό, θα το μετέφραζα επι λέξει: Τίποτα δεν πάει πια. Η μπίλια χοροπηδάει και στροβιλίζεται και το χτυποκάρδι δυναμώνει: Κάποια στιγμή θα της κοπεί η φόρα της ρουλέττας και θα κάτσει η μπίλια κάπου. Πού; Δεν έχει πια καμμία σημασία, τουλάχιστον για μας τους πολλούς – οι μάρκες μας έχουνε ήδη τελειώσει και εκεί που ποντάραμε η μπίλια δεν έκατσε. Ο Κώστας, Γιώργος, ο Αντώνης, η Ντόρα, ο επίτιμος μπαμπάς της, ο Σημίτης – και τ΄άλλα τα παιδιά που κάνανε παιχνίδι νίπτουν τας χείρας τους.
Εγω σ΄αυτές τις περιπτώσεις παρακαλάω να μην βασανιστεί πολύ το θύμα της επίθεσης, να βγεί η ψυχή του μια ώρα αρχύτερα, να γαληνέψει. Και μετά βλέπουμε. Θα πενθήσουμε για ένα διάστημα όπως το απαιτούν οι παραδόσεις μας και – το αργότερο – στα τρία χρόνια θα βγάλουμε τα μαύρα και θα προχωρήσουμε αποφασιστικά, όπως πάντα. Αυτό το στάδιο της αποδοχής που απλώς «περιμένεις» είναι χειρότερο και απο τα τάρταρα. Ας γίνει οτι είναι να γίνει να τελειώνουμε. Μια ψυχή που 'ναι να βγεί – ας βγει.