Σιγά, ρε, την Αρεοπαγίτου σας, με τους πεζόδρομους, τα μάρμαρα και την Ακρόπολη! Δε μασάμε πια εμείς εδώ στα βόρεια, στη Φραπεδούπολη. Έχουμε πλέον Παραλία Νέα, φρέσκια, στυλάτη, ντιζαϊνιάρα, μοντέρνα και κοσμοπολίτικη και με βλέμμα στη θάλασσα (όχι, δε γράφω στο απέραντο γαλάζιο γιατί κάτι μπεζάκια πιιιιιίφ φαίνονται και ενίοτε μυρίζουν).
Το μπαγιατλίκι (άλλως η ψηλομυτίαηή του να έχει περάσει στο δέρμα σου η νοοτροπία του δεύτερου) καθώς και ό,τι απέμεινε από τις αντιπαραθέσεις καφενείου του παλιού κακού καιρού ήδη ακούγονται από ένθεν και ένθεν επί τούτου πολωμένους βάζοντας το προαιώνιο ελληνικό ερώτημα: Τίνος είναι, βρε γυναίκα, το παιδί; Έργο του Δήμαρχου ή του Περιφερειάρχη, του τέως ή του νυν (έχουμε και μια κινητικότητα στους τοπικούς άρχοντες, γιααα), του δικού μας ή του άλλου και αποδεικνύουν πόσο μικρόψυχοι κι ανίκανοι είμαστε ακόμη και για να χαρούμε. Για τους ευφάνταστους δημιουργούς αρχιτέκτονες του έργου όλο και κάποιοι θα πουν. Την Ευρωπαϊκή Ένωση όμως, που χρηματοδότησε αλλά και τα μαστόρια, που τα έβλεπα στο λιοπύρι του καλοκαιριού να στρώνουν πέτρες, δεν ξέρω αν και ποιος θα τους θυμηθεί.
Περιμένω με περιέργεια επίσης τις καθημερινές χαβαλεδιάρικες κακιούλες απ’ αυτές που σου δίνουν χαμόγελο ακόμα και στην ουρά της Εφορίας. Οι πρώτες ακούστηκαν ήδη και τις μεταφέρω: «Προσοχή, κυκλοφορούν στη Ν. Παραλία γριές έξαλλες με μπαστούνια και άποψη για τα Δημόσια έργα»-«Θεσσαλονίκη, ερωτική πόλη, τώρα και με κόκκινα φωτάκια»-«Θεσσαλονίκη, η πιο όμορφη πλέον πόλη, αν η Λιμνούπολη και η Γκόθαμ σίτυ είναι οι άλλες που ‘χεις δει…» άσε που πιτσιρικάς ρωτούσε τη μαμά χτες βράδυ αν ο φωτισμός είναι Χριστουγεννιάτικος…
Κι επειδή τρώγοντας ή μάλλον εγκαινιάζοντας σου ‘ρχεται η όρεξη, οφείλουμε μιλώντας για παραλιακό μέτωπο να θυμηθούμε με την ευκαιρία και να απαιτήσουμε πίσω από τους «αναπλάστες» του παρελθόντος το δυτικό κομμάτι της επαφής μας με τη θάλασσα, που τόσο βίαια η «πρόοδος» των μεταπολεμικών χρόνων μας στέρησε. Εγκαταλελειμμένα μπετονοφαντάσματα, ερείπια της αποβιομηχάνισης και της επέκτασης του λιμανιού, ιδιωτική αυθαιρεσία σε βάρος του δημόσιου αγαθού μαζί με τη συλλογική αμνησία έφτιαξαν ένα κοκτέιλ θανατηφόρο. Ωστόσο ο -μέχρι πριν λίγες δεκάδες χρόνια- χώρος αναψυχής, ψυχαγωγίας και θαλάσσιας επαφής της πόλης δέσποζε εκεί στα δυτικά, το ξακουστό Μπεχτσινάρ, ο Κήπος των Πριγκήπων. ΟΚ το ξέρουμε και το βιώνουμε καθημερινά-δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες αλλά καιροί κατάλληλοι πάντα για σχέδια, όνειρα και ανάσες.