Τα πρωινά, οι περαστικοί οδηγοί περνάνε τις γυναίκες τους για πόρνες και τις σταματάνε επί τόπου για να τις ρωτήσουν πόσο πάει η ταρίφα. Τα απογεύματα, περιμένουν έντρομοι τα παιδιά τους στις στάσεις των λεωφορείων να γυρίσουν από το φροντιστήριο, γιατί ολόκληρη η περιοχή μοιάζει με έναν ανεξέλεγκτο οίκο ανοχής. Τα βράδια, μαζεύονται όλοι μαζί στο στέκι τους, φοράνε τις φωσφοριζέ στολές τους και ξεκινούν βόλτες στη γειτονιά, με σκοπό να παρενοχλήσουν ειρηνικά όσο μπορούν τις εκδιδόμενες γυναίκες και να κάνουν χαλάστρα στα παζάρια με την υποψήφια πελατεία τους. Μάλιστα, στο γυρισμό για το σπίτι, προσέχουν που περπατάνε για να μην πατήσουν καμιά σύριγγα και μολυνθούν. Τα σαββατοκύριακα η κατάσταση αγριεύει, στο πεζοδρόμιο στριμώχνονται νεαρές Βουλγάρες που κατεβαίνουν μαζικά για μια διήμερη αρπαχτή- στους γονείς τους λένε ότι πηγαίνουν εκδρομή με τις φίλες τους. Τσεπώνουν δυο κατοσταεύρα για τις υπηρεσίες τους (5 ευρώ η χειροποίητη ικανοποίηση, 10 ευρώ ο στοματικός έρωτας, 15 χωρίς προφυλακτικό, 20 ευρώ η απλή συνεύρεση) συμπληρώνουν το βασικό μισθό τους και επιστρέφουν στη Σόφια για ντόλτσε βίτα.
Το περασμένο καλοκαίρι, άνοιγαν τη βεράντα για να δροσιστούν κι αντίκριζαν σκηνές βγαλμένες από τις πιο διαστροφικές τσόντες. Οι κάτοικοι της οδού Γιαννιτσών, στη δυτική είσοδο της Θεσσαλονίκης, τον τελευταίο χρόνο έχουν πραγματικά απηυδήσει. Η πεζοδρομιακή πορνεία έχει αυξηθεί τόσο πολύ, που η πιάτσα πλέον είναι εικοσιτετράωρη επί καθημερινής βάσης. Η συνοικία των Αγίων Πάντων, έχει τους πάντες. Αναλώσιμα κορμιά για όλα τα γούστα. Βουλγάρες τραβεστί, Ρουμάνες πόρνες, τρανσέξουαλ, ανήλικα παιδιά, έγκυες τοξικομανείς, ακόμη και ολόκληρες οικογένειες εκδίδονται μπροστά στις εισόδους των πολυκατοικιών. «Πριν ένα μήνα, εντοπίσαμε μία γύφτισσα μέσα στο αμάξι μαζί με τα δυο παιδιά της. Όταν τη ρωτήσαμε γιατί μπλέκει και τα παιδιά, μας αποκρίθηκε ότι δουλεύουν κι αυτά», μου εξηγεί η κυρία Βάσω Στεργίου, μόνιμη κάτοικος και μέλος της «Πρωτοβουλίας» για την αναβάθμιση της περιοχής.
Η «Πρωτοβουλία» άρχισε επίσημα στις 25 Μαρτίου του 2011, όταν οι δημότες του β’ δημοτικού διαμερίσματος Θεσσαλονίκης αποφάσισαν να κινητοποιηθούν για να αντιμετωπίσουν πρωτίστως την πεζοδρομιακή πορνεία, καθώς η οδός Γιαννιτσών βρίθει προβλημάτων. Εγκαταλελειμμένα, απερίφραχτα οικόπεδα χρησιμοποιούνται ως ερωτικές καβάτζες από τις εκδιδόμενες. Πολλά εξ αυτών, λειτουργούν και ως δημόσιες τουαλέτες για τους περαστικούς, ενώ μερικά έχουν μετατραπεί σε κοινόβια τοξικομανών. Ο παλιός μύλος είναι πλημμυρισμένος από μπάζα και σκουπίδια, η άσφαλτος την ημέρα από τα τριπλοπαρκαρίσματα θυμίζει πιο πολύ υπαίθριο παρκινγκ παρά κεντρική οδική αρτηρία και η τσίκνα από τις καντίνες δημιουργεί μια αποπνικτική ατμόσφαιρα. Κι όλα αυτά τη νύχτα κρύβονται, διότι ο φωτισμός στο δρόμο είναι -τουλάχιστον- ανεπαρκής.
Αν και οι περισσότεροι ήταν άγνωστοι μεταξύ τους, συναντιόντουσαν στις στάσεις των λεωφορείων, όπου όλο και περισσότεροι γονείς περίμεναν τα παιδιά τους. Η αναμονή έφερε τη συζήτηση, η συζήτηση την αναφορά του προβλήματος, κι η αναγνώριση του προβλήματος δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να συνενωθούν. «Στα παιδιά μας λέμε την αλήθεια, όμως σκεφτείτε τον κοινωνικό αποκλεισμό που υφίστανται. Οι γονείς των συμμαθητών τους δεν επιτρέπουν στα παιδιά τους να μας επισκέπτονται, γιατί φοβούνται. Ακούνε Γιαννιτσών και τρέμουν, μας θεωρούν εξωγήινους που μένουμε εδώ», μου λέει αγανακτισμένος ο κύριος Νίκος Βέβελος, ο οποίος μου δείχνει στο κινητό του μια συλλογή φωτογραφιών από τα απίθανα που βλέπει κάθε βράδυ στο δρόμο, όπου μικρός έπαιζε μπάλα.
Οι δράσεις τους κινούνται πάντα μέσα σε ειρηνικά πλαίσια -σε αντίθεση με κατοίκους διπλανής περιοχής που κυνηγούσαν με ρόπαλα τα εκδιδόμενα άτομα-, ωστόσο μέχρι στιγμής δεν έχουν αποφέρει καρπούς. Έκλεισαν συμβολικά το δρόμο, ανάρτησαν δεκάδες πανό, έκαναν πορείες, προχώρησαν σε επίσημες καταγγελίες για τα στριπτιτζάδικα και τους οίκους ανοχής, που ισχυρίζονται ότι δε διαθέτουν νόμιμη άδεια λειτουργίας, μέχρι προστάτες και πόρνες έπιασαν για να τους εξηγήσουν ότι είναι αδύνατον να ανεχθούν τις δραστηριότητές τους. Επίσης, ένα από τα κυριότερα αιτήματά τους, είναι η αλλαγή του καινούριου νόμου περί πεζοδρομιακής πορνείας, ο οποίος περίπου πριν από ένα χρόνο μετέτρεψε το αδίκημα από πλημμέλημα σε πταίσμα.
Μολονότι αισθάνονται οργισμένοι από την αδιαφορία της πολιτείας, οι ίδιοι αρνούνται να συμβιβαστούν με την παρακμή της περιοχής τους και φυσικά ούτε που σκέφτονται να εγκαταλείψουν την κοσμοπολίτικη γειτονιά τους- η Γιαννιτσών συγκεντρώνει κόσμο όχι μόνο από όλη τη Βόρεια Ελλάδα, αλλά και από την Αλβανία, το Κόσσοβο, την ΠΓΔΜ και τη Βουλγαρία. Στο στέκι τους που συναντηθήκαμε στις οχτώ το βράδυ, στη συμβολή των οδών Γιαννιτσών και Δάφνης, μου ξεκαθάρισαν ότι είναι αποφασισμένοι να μην σταματήσουν την προσπάθειά τους και να συνεχίσουν να αγωνίζονται για τα όνειρά τους. Όνειρα που ο φόβος τη νύχτα τα ντύνει εφιάλτες. Κι αν όλα τα παραπάνω σας φαίνονται δημοσιογραφικές υπερβολές, δεν έχετε παρά να επισκεφτείτε τη Γιαννιτσών, τη Συγγρού του Βορρά. Εκεί όπου η ανθρώπινη αξιοπρέπεια χάνεται καθημερινά στα πεζοδρόμια, που είναι ποτισμένα με πρέζα και σπέρμα. Οχτάχρονα παιδάκια ρε, οχτάχρονα παιδάκια.