Πριν από περίπου δύο χρόνια, μια έρευνα έδειξε πως το κόστος των μέτρων που πήρε η κυβέρνηση τη διετία 2012-2014 ήταν ανάλογο της φοροδιαφυγής στη χώρα. Με δυο λόγια, αν είχε αντιμετωπιστεί η φοροδιαφυγή θα ειχε αποφευχθεί η λήψη μέτρων που γονάτισαν ακόμα περισσότερο την κοινωνία. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι η έρευνα αυτή είχε αυθαιρεσίες, ακόμα και αν το κόστος από τη φοροδιαφυγή ήταν μικρότερο, ποιος αμφιβάλλει πως μια αξιόπιστη αντιμετώπισή της θα έφερνε γενναία έσοδα στα δημόσια ταμεία και θα περιόριζε τα σκληρά μέτρα;
Το καλοκαίρι που φεύγει, μια από τις συζητήσεις που έγιναν, επικεντρώθηκε και πάλι στο φαινόμενο «Μύκονος». Πολλοί που επισκέφθηκαν το νησί, απορούσαν για το πόσοι πολλοί είναι ακόμα αυτοί που συνωστίζονται εκεί και κάνουν δημόσια επίδειξη του πλούτου τους. Συμπεριφορές, σαν να μην εχει αλλάξει τίποτα στη χώρα. Χιλιάδες ευρώ να φεύγουν σε ακριβές εκδηλώσεις, σε ακριβά σπίτια, σε ακριβές παρουσίες. Η Μύκονος, είναι ένα δείγμα μόνο, δεν είναι ο μοναδικός τόπος όπου το χρήμα διακινείται με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο συνέβαινε λίγα χρόνια πριν.
Συνδέονται άραγε αυτά τα δύο; Η ανεπαρκής αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής με την επίδειξη πλούτου; Ένα στοιχείο που ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα λίγες ημέρες πριν, κατά την επίσκεψη Τσίπρα στο ΣΔΟΕ, μας λέει ότι συνδέονται απόλυτα. Από τις 2.062 περιπτώσεις που περιλαμβάνονται στη λίστα Λαγκάρντ έχουν ελεγχθεί έως τώρα μόλις οι 25! Όλο αυτό συνέβη σε περίπου δύο χρόνια, η έρευνα για τη λίστα ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 2012. Και δεν μιλάμε για μια τυχαία περίπτωση. Αλλά ένα θέμα που απασχόλησε έντονα τον δημόσιο διάλογο, για το οποίο έγινε μεγάλη φασαρία, για το οποίο ένας πρώην υπουργός διώκεται για αλλοίωση της λίστας κ.ο.κ.
Η επίσημη δικαιολογία για την απαράδεκτη αυτή καθυστέρηση ελέγχου, είναι η έλλειψη προσωπικού στον ΣΔΟΕ. Με τη λίστα απασχολούνται 35 ελεγκτές, οι οποίοι παράλληλα απασχολούνται και σε άλλες υποθέσεις. Έχουν δίκιο, οι 35 δεν φτάνουν. Η απορία είναι γιατί δεν προσλαμβάνουν για έκτακτες περιπτώσεις όπως αυτή πολλούς περισσότερους ή γιατί δεν μεταθέτουν απά άλλες υπηρεσίες του δημοσίου. Αν δώσουμε ένα επιπλέον στοιχείο, ότι δηλαδή από τις 25 περιπτώσεις που ελέγχθηκαν το δημόσιο έχει καταλογίσει φόρους 12 εκατ. ευρώ (για εισοδήματα 25 εκατ. που απέκρυψαν), κατανοούμε πως η λίστα αυτή έχει πολύ ψητό και ο έλεγχός της θα ήταν αποδοτικός.
Και φυσικά δεν είναι μοναδική η λίστα Λαγκάρντ. Υπάρχουν ακόμα πολλές λίστες απ' όπου το δημόσιο θα μπορούσε να εντοπίσει εκτεταμένα φαινόμενα φοροδιαφυγής με ανάλογα εσοδα για τα δημόσια ταμεία. Έχουμε ακούσει γι' αυτές κατά καιρούς. Η λίστα Λουξεμβούργου, η λίστα Ελλήνων που αγόραζαν στα πρώτα χρόνια της κρίσης ακίνητα στο Λονδίνο, η λίστα Ελλήνων με μεγάλα σκάφη στην Ελλάδα αλλά με σημαία Ολλανδική, άνθρωποι των media που κατηγορούνται για φοροδιαφυγή αλλά οι ελεγχοι καρκινοβατούν κ.λπ. Φαντάζομαι πως η τύχη τους ειναι ανάλογη μ' εκείνη της λίστας Λαγκάρντ. Πλημμελείς έως και ανύπαρκτοι έλεγχοι.
Όλα δείχνουν πως η μη επαρκής αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής είναι θέμα πολιτικής βούλησης. Δεν υπάρχει αυτή για να ελέγχξει πρόσωπα τα οποία ενδεχομένως διαπλέκονται με μέρος του πολιτικού προσωπικού. Αν υπήρχε αυτή η βούληση, νομίζω πως πολλά θα ήταν διαφορετικά στη χώρα. Φαντάζομαι έναν πρωθυπουργό να βγαίνει στη ΔΕΘ όχι για να προσπαθεί να προσελκύσει ψήφους με υποσχέσεις μικροκομματικού χαρακτήρα, αλλά έναν πρωθυπουργό που θα λέει πως από τα έσοδα από την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής θα βοηθηθούν αδύνατες ομάδες. Όλα αυτά, βέβαια, θα μείνουν στην φαντασία μου που τα ΄πλαθε όπως ήθελε αυτή, που λέει και το άσμα…