Η πρώτη μου επαφή με την Αθήνα ήταν στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Για ένα βολεμένο Κύπριο του οποίου η δουλειά ήταν μόλις 15 λεπτά απόσταση από το σπίτι, γευμάτιζε καθημερινά με την οικογένειά του και είχε τη δυνατότητα ενός σύντομου μεσημεριανού ύπνου, η Αθήνα έμοιαζε με κόλαση.
Ο ταξιτζής με το στραπατσαρισμένο LADA που σε στοίβαζε σαν σαρδέλα μαζί με τρεις – τέσσερις άλλους και σε κατέβαζε εκεί που ο ίδιος ήθελε, τα βλοσυρά και ταλαιπωρημένα πρόσωπα των ανθρώπων στους δρόμους και πάνω απ’ όλα η προκατάληψη ενάντια στον Καλαμαρά, κατάλοιπο των τραυμάτων του 1974, έκανε την Αθήνα μια αφιλόξενη πόλη.
«Μα θα πας να ζήσεις σε αυτό το τρελοκομείο», είπα τότε σ’ ένα φίλο που ήταν υψηλόμισθος στο δημόσιο αλλά τα παράτησε και πήγε στην Αθήνα να κάνει ακαδημαϊκή καριέρα με το μισό μισθό. «Παρά να ζεις σε νεκροταφείο, καλύτερα σε τρελοκομείο», ήταν η κοφτή απάντησή του.
Πέρασαν αρκετά χρόνια για να κατανοήσω το νόημα των λόγων και της πράξης του. Η Αθήνα είναι μια δύσκολη πόλη που ταλαιπωρεί τους κατοίκους της, αλλά γεμίζει τους ανθρώπους που έχουν ανησυχίες και θέλουν από τη ζωή τους κάτι παραπάνω από ένα καλό μισθό και μεσημεριανό ύπνο.
Σιγά σιγά άρχισα να ανακαλύπτω την πραγματική Αθήνα. Αναγνωρίζοντας και τις δικές μας κουτοπονηριές ξεφορτώθηκα (νομίζω) τα κόμπλεξ του 1974. Άρχισα να βλέπω τους ταξιτζήδες με κατανόηση, να εστιάζω στα θετικά και να προσπερνώ τα αρνητικά της πόλης. Στο μεταξύ, οι άνθρωποι στους δρόμους είχαν έναν άλλο αέρα. Δεν ξέρω αν ζούσαν καλύτερα ή αν η αυτοπεποίθηση που έδειχναν ότι απέκτησαν ήταν μια ψευδαίσθηση λόγω του Μετρό, των Ολυμπιακών, των επιτυχιών της εθνικής ομάδας ή της Παπαρίζου.
Πάντως, στα δικά μου τα μάτια, του περαστικού από την Αθήνα, ο κόσμος απέβαλλε τη μιζέρια και άρχισε να γίνεται διαφορετικός. Στη συνείδησή μου η Αθήνα μεταμορφώθηκε και δεν ήταν πια το τέρας της πρώτης επαφής. Έτσι, αποφάσισα κι αγόρασα ένα διαμέρισμα στο Γκάζι και άρχισα να φλερτάρω με την ιδέα της απόδρασης από το πνευματικό νεκροταφείο της Κύπρου για να ζήσω στο «τρελοκομείο» της Αθήνας.
Τις προάλλες βρέθηκα για μερικές μέρες στην Αθήνα. Ομολογώ ότι αισθάνθηκα τον πανικό της πρώτης μου επαφής με την πόλη. Όχι από τον κόσμο και τη συμπεριφορά του, αλλά από την καταθλιπτική περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Οι συνάδελφοι, οι φίλοι που έκανα όλα αυτά τα χρόνια, ο κόσμος που με έχει συνδέσει με την Αθήνα είναι θλιμμένος. Αισθάνονται ότι η χώρα βουλιάζει, ότι το καράβι μπάζει από παντού, αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Απλώς περιμένουν τον από μηχανής θεό να κάνει το θαύμα του…
Λοιπόν, το θαύμα θα γίνει. Πάντα συμβαίνει στην Αθήνα, που πέρασε και χειρότερα. Εξάλλου, αυτό το χάος είναι η μαγιά που κάνει ελκυστικό ένα τέτοιο τρελοκομείο…