Δεν ξέρω αν είναι χάρισμα ή φρικτό ελάττωμα, πάντως είναι ελληνικό χαρακτηριστικό, το ότι τα σοβαρότερα τα γελοιοποιούμε και τα φαιδρά τα εξυψώνουμε. Δεν ξέρω τι είναι, αλλά πάντως είναι παντελής (ο ρεμπελιάς) απουσία μέτρου.
Άρα τώρα όλοι κάνουμε διαβουλεύσεις: στην εταιρία μου αντί να μιλάμε διαβουλευόμαστε, ομοίως η σύσκεψη στο protagon γίνεται διαβούλευση, τα 15μελή συμβούλια στα σχολειά διαβουλεύονται και ούτω καθεξής. Καινούργιο κοσκινάκι μου κλπ κλπ.
Για να θυμηθώ την ξεχασμένη και μηδέποτε ασκηθείσα ιδιότητα του φιλολόγου (πτυχίο με άριστα παρακαλώ όμως επαίρομαι ότι την περιλάλητη περγαμηνή δεν την ζήτησα ποτέ) επιτρέψτε μου να σας επισημάνω ότι αυτό το κατασκεύασμα – λέξη, είναι πρόσφατη, λίαν πρόσφατη και μάλιστα προκύπτει ως απόδοση της γαλλικής consultations (στα γαλλικά απαντά μόνο στον πληθυντικό).
Toυτέστιν ανταλλαγή απόψεων για την επίτευξη στόχου. Πλην όμως το ρήμα διαβουλεύομαι προϋπήρχε και ιδού τι σημαίνει (Δημητράκος for ever): εξετάζω εν λεπτομερεία και (δευτερευόντως) σκευωρώ. Κι αυτή η δεύτερη έννοια είναι, κατά το ελληνικόν (φέρτε το εμαγιέ), «όλα τα λεφτά».