Το ότι έκαψαν για 17η φορά το βιβλιοπωλείο της οικογένειας Γεωργιάδη στον οδό Σόλωνος την Παρασκευή το βράδυ δεν πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους.
Για τον εμπρησμό αυτόν υπάρχουν δυο εκδοχές. Η μια είναι ότι οι γνωστοί δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν σαν δεύτερη στολή τους αυτή του κουκουλοφόρου και εκτελούν και τα άλλα σπασίματα ή εμφανίζονται όταν πρόκειται να δυσφημίσουν μια διαδήλωση, έδρασαν κι εδώ. Κατά διαταγή του φυσικού τους προϊσταμένου, γιατί είχε κάτι προηγούμενα με τον κ. Άδωνι. Σε αυτή την περίπτωση εμείς οι υπόλοιποι σιωπούμε. Γιατί και να τους μιλούσαμε βάλε με το νου σου πού θα μας έγραφαν.
Αν όμως δεν είναι αυτοί τότε κατά τη γνώμη μου «γνώση της ημέρας» για σήμερα θα έπρεπε να είναι: Βιβλία που με το περιεχόμενό τους δεν συμφωνούμε δεν τα ρίχνουμε στις φλόγες. Τα «καίμε» γράφοντας άλλα για να κοντράρουν γερά τα πρώτα.
Και δεν είναι αυτά τα λόγια καμιά «Μπαρμπα-Θωμάδικη» άποψη, προσπάθεια για άσφαιρο φέρ-πλέι, φόβος που τον προκαλεί η προοπτική αντιποίνων. Αλλά κόβοντας άψυχα κάγκελα και πετώντας μολότοφ μέσ’ τη νύχτα, για να καούν σελίδες κοιμισμένες, πόσα κιλά επαναστατικότητας μπορεί να κουβαλάνε όλα αυτά; Ασκήσεις βγαλμένες μόνον από παιδικές φαντασιώσεις. Το ότι έκαναν τον άλλο πάλι πρώτο όνομα σε όλες τις ειδήσεις και μάλιστα με τη φορεσιά του θύματος πόσο έξυπνο μπορεί να χαρακτηριστεί; Κι αν γίνει η αφορμή να καεί ένα άλλο βιβλιοπωλείο που διαθέτει βιβλία με αριστερό ή αντιεξουσιαστικό περιεχόμενο; Και ο ιδιοκτήτης του να μη φταίει σε τίποτα. Περνάει άραγε από το μυαλό των δραστών;
Τώρα που υπάρχει το Ιντερνέτ, καίγοντας, πόσο εμποδίζεις τη διάδοση των ιδεών; Τρόμαξες τον ιδιοκτήτη; Δεν μου φάνηκε. Τον κατέστρεψες; Μήπως είχε φροντίσει να είναι ασφαλισμένο;
Σε κάθε περίπτωση, λυπάμαι για η φωτιά στο μαγαζί των αδελφών Γεωργιάδη.